Ben van der Harst zet zich al sinds 2007 in voor Honduras

Afbeelding
actueel

‘Sommige dingen op je pad laat je liggen, andere dingen pak je op’

RODEN – De 71-jarige Rodenaar Ben van der Harst zet zich al jaren in voor de bevolking van Honduras. Jaarlijks reist hij af naar Centraal-Amerika, waar hij op verschillende manieren zijn steentje bijdraagt. Is het de liefde voor het land, zijn werklust of de drang om iets voor mensen in ontwikkelingslanden te doen? De Krant sprak met Van der Harst, die al sinds 2007 de bevolking van Honduras de helpende hand biedt.
Het begon voor Ben zo’n elf jaar terug. ‘Ik ben altijd zelfstandige geweest en zat op den duur tijdelijk zonder werk. Mijn dochter Karin zei me dat ik eens contact op moest nemen met een Amerikaanse kennis van haar’, vertelt hij. Die Amerikaanse kennis bleek een tandarts te zijn, die in Honduras basisschoolkinderen voorzag van tandzorg. ‘In Honduras is er te weinig geld om naar de tandarts te gaan. Ook de regering kan hierin geen rol spelen, dus is er een organisatie opgezet die de kinderen een aantal keer tijdens hun basisschooltijd helpt aan hun gebit.’
De organisatie heet Cadena de Amor. De organisatie is terug te leiden naar 1999. Toen hield orkaan Mitch huis op het Honduras. Het resultaat was dat een groot gedeelte van de infrastructuur van het land plat lag. Vanuit Amerika werd deze organisatie opgezet. In Honduras leeft de helft van de mensen onder de armoedegrens. Vooral op het platteland heerst armoede en werkloosheid. Vandaar dat juist die gebieden vooral de werkgebieden van Cadena de Amor zijn. Naast de tandartszorg die zij verlenen, bouwen ze goedkope huizen voor arme gezinnen in Honduras. ‘Kinderen spelen binnen de organisatie een centrale rol’, vertelt Ben. ‘Dat geldt niet alleen voor de tandartszorg, maar ook voor de bouwprojecten. Zelf ben ik vooral bij de bouwprojecten betrokken. In Honduras kost het ongeveer 2500  euro om een huisje te laten bouwen. Ik ben bij zulke projecten vaak met de financiële kant belast. Oftewel: ik moet via fondsen en sponsoren proberen om genoeg geld binnen te harken’, legt Ben uit. Niet alleen zorgt hij voor de financiën voor verschillende bouwprojecten, ook regelde hij onlangs een nieuwe auto voor de organisatie. Al had dat nog aardig wat voeten in de aarde. ‘De tandartsen en vrijwilligers die zijn aangesloten bij de organisatie, trekken vaak de bergen in. Het probleem is echter dat zij dat nog steeds deden met een auto die ze in 1999 al kregen van de Amerikanen. Dat was niet meer verantwoord. Op den duur reed ik zelf met die auto door de bergen, toen ik dacht: dit kan echt niet meer. Daarom heb ik een actie op touw gezet om een nieuwe auto te realiseren.’ Die auto kostte rond de 25.000 euro, het tienvoudige van wat een huisje op Honduras gemiddeld kost. Ben ging er echter vol voor en dankzij steun van vrienden, Stichting Over Leven uit Roden en de Wilde Ganzen, lukte het hem om het bedrag bij elkaar te krijgen. ‘Ik heb veel steun aan iedereen gehad. Wilde Ganzen is een organisatie die zich op een kleinschalige manier inzet in de strijd tegen armoede. Zij zouden de helft van het bedrag betalen. Dat wilde zeggen dat ik dus alsnog 12.500 euro moest zien binnen te harken. Ik heb daar veel hulp van vrienden en bekenden bij gehad. Maar ook Stichting Over Leven was daarin fantastisch. Dankzij hen is het bedrag opgehaald.’
Sinds 2007 gaat Ben jaarlijks naar Honduras om een week te helpen. Vaak doet hij dat samen met zijn dochter Karin. Alleen dit jaar zijn ze niet gegaan, omdat Bens vrouw overleed. ‘De volgende trip staat al gepland, die zal in het voorjaar zijn. Ik ben van plan om zo lang mogelijk door te gaan. Waarom? Zoiets is ooit op mijn pad gekomen. Sommige dingen op je pad laat je liggen en andere dingen pak je op. Dit was iets wat ik oppakte en toen ik er voor het eerst kwam, wist ik dat ik vaker zou komen. Ik belandde op het juiste moment, op de juiste plaats.’ Ben sluit desondanks niet uit dat hij ook in een ander ontwikkelingsland had kunnen helpen. ‘Dat zou best hebben gekund. Dat ik toevallig in contact kwam met een tandarts uit Amerika, heeft er voor gezorgd dat ik in Honduras actief werd.’
Eenmaal in Honduras, kan Ben zich aardig redden. ‘Voor iedere trip volg ik een les Spaans. Dat doe ik dan een week. Ik kan me goed verstaanbaar maken’, legt hij uit. De trips legt hij af met dochter Karin, die ook heel begaan is met de bevolking van Honduras. Soms gaan er ook andere Rodenaren mee. ‘Mensen die mee willen zijn van harte welkom’, laat Ben weten. ‘Het is heel dankbaar werk. Bij iedere trip helpen we al gauw zo’n 250 kinderen.’ Om het financiële plaatje voor iedere trip rond te krijgen, is geld nodig. Daarnaast zijn vrijwilligers altijd welkom. Geïnteresseerden kunnen contact opnemen via benvdharst@planet.nl. Op de foto poseert Ben van der Harst met zijn dochter Karin en een local.
Dentofobie
Angst voor de tandarts. In Nederland kampen veel mensen ermee. In Honduras is dat niet anders, zo vertelt Ben. ‘De kinderen zijn heel zenuwachtig als ze geholpen moeten worden. Je kunt vaak aan ze zien of iemand al vaker is geweest, zij zijn dan wat rustiger.’ De kinderen zullen vooral later in hun leven blij zijn met de tandartszorg die ze krijgen, maar een bezoekje aan de tandarts behoort zeker niet tot de hobby’s. Niet vreemd, vindt Ben. ‘Mijn dochter Karin helpt in Honduras vaak als tandartsassistente. Maar ook zij is in Nederland doodsbang voor de tandarts!’

UIT DE KRANT

Lees ook