Bourgondisch

31 januari 2017, 09:00 minikul ‘Leven als God in Frankrijk’ wordt wel gezegd van iemand die een gemakkelijk en kennelijk onbezorgd leven leidt, die doet wat ie wil. Waar deze aloude spreuk vandaan komt, is nog steeds niet helemaal bekend maar je kunt er vanuit gaan dat de Fransen met hun op het oog ‘onbezorgde, Bourgondische leefstijl’ er destijds zeker en vast model voor hebben gestaan. Of het nu echter nog zo is, is maar de vraag. Een erg lange officiële werkweek hadden de Fransen, zeker in verhouding tot andere West-Europese landen, tot 2000 niet. Toen werd bij wet de 35-urige werkweek ingevoerd, met een doorgaans twee uur durende lunchpauze – van 12.00 tot 14.00 uur – waarbij alles plat lag. Die langere werkweek gaf veel commotie maar daar staat weer tegenover dat de gemiddelde Franse werknemer uiterlijk op z’n 62-ste met pensioen gaat. Dan krijgt wie bij de – in Frankrijk zeer, zeer uitgebreide – overheid heeft gewerkt 50 procent van zijn over de laatste 25 jaar gemiddelde loon. Dat is voor de meeste Fransen geen vetpot, want maar liefst 70 (!) procent van de werknemers schijnt van een bruto bedrag van rond 1000 euro rond te moeten komen. Dat wordt dus bijklussen voor de pensionado. Voor de nog werkenden is er overigens recent wel enige ‘verlichting’ gekomen. Het is hun patron nu namelijk bij wet verboden hen na werktijd nog via telefoon of mail over zakelijke beslommeringen lastig te vallen. Dat gebeurde kennelijk (te) vaak, getuige het sterk toenemende aantal burn-outs, slapeloosheid en relatieproblemen doordat werknemers ook buiten hun werktijden nog met hun werk bezig moesten zijn. Toch betekent dit nieuwe wetsartikel niet, dat iedere Fransman of Francaise zich nu buiten werktijd helemaal aan gezin of hobby’s kan wijden. ’t Is allemaal op zijn Frans nogal vrijblijvend. Want allereerst moet de baas van een bedrijf met meer dan 50 werknemers zelf met hen afspreken wanneer ze wel of niet buiten de kantoortijden hoeven te werken. En ten tweede kan een bedrijf pas worden beboet als de werknemer naar de rechter stapt om aan te tonen dat de burn-out het gevolg is van de bemoeienissen van de patron buiten werktijd. Bijvoorbeeld doordat de baas altijd ’s avonds belt. Zo Bourgondisch is ‘Leven als God in Frankrijk’ dus kennelijk ook weer niet.
Henk Hendriks