Brok in de keel bij de dirigent ‘van de zwarte schoenen’
actueel
Jubilerend echtpaar verrast op mini-concert
ZEVENHUIZEN – Je zou het met een regeltje of drie, vier af kunnen doen. Dinsdag waren Geert de Weerd en Janny Staal zestig jaar getrouwd. De burgemeester kwam langs. Hij overhandigde een bos bloemen, er werd koffie gedronken en de fotograaf schoot een plaatje voor in de Krant. Hoe anders verliep echter het huwelijksjubileum van Geert en Janny. Het echtpaar werd dinsdagavond verrast op een mini-concert. Niet zo gek, want Geert de Weerd kan gerust als een icoon bestempeld worden in de wondere wereld der dirigenten. Hij leidde onder meer Concordia naar ongekend grote hoogte. En schijnbaar – anders komen er niet zomaar zestig muzikanten uit allerlei windstreken opdraven- was en is Geert (en Janny, uiteraard) geliefd.
Dinsdagavond. Geert en Janny eten bij In de Klaver in Niebert. Het is immers feest. Wat ze dan niet weten, net aan het hoofdgerecht bezig, is dat de grote zaal van het wegrestaurant gevuld is met (oud) muzikanten. Veel (met een historie) van Concordia, maar ook (oud)leden van de Zevenhuister Blaaskapel. Van Harmonie Leek, Woldhoorn Tolbert en van ooit door hem geleide orkesten uit Lutjegast en Hoogkerk. Ook het Abel Tasmankoor was er, net als Shantykoor Tolbert. Voor Geert, maar zeker ook voor Janny. Ze zaten samen in de muziek. Geert op het podium, Janny als fan. Als steun en toeverlaat ook. Het gelegenheidsorkest, onder leiding van Henk Boer, speelde een stuk in drie delen: ‘Easy Pop Suite’. Er werd vooraf slechts één keer gezamenlijk geoefend, maar vanaf de eerste noot liep het. Als vanouds. Goede muzikanten voelen elkaar aan. Die hebben aan een kleine aanwijzing van de dirigent genoeg om prachtige muziek te maken. Toen Geert en Janny het toetje ook op hadden, belandden ze uiteraard ‘toevallig’ in de grote zaal. In een en zaal vol bekenden. Geert bleef staan. Hij zei even niets. Of anders: kon niets zeggen. Hij kreeg, net als Janny, een brok in de keel. En die brok bleef. Bovendien, Geert was oprecht verrast dat zoveel oud-pupillen van hem waren komen opdagen. Had ie niet verwacht, hij had ze immers altijd behoorlijk aangepakt. Zat ze altijd achter de zo bekende vodden aan. Was fanatiek, duldde amper een afzegging en Geert wilde het beste, met minder nam hij nooit genoegen. De gedrevenheid spatte er af. Als geen ander kon hij motiveren, inspireren. Hij vernieuwde, maar was dus niet gemakkelijk. Zo moest je van goeden huize komen om een legitieme reden aan te dragen om eens een keer een repetitie over te slaan, en vond Geert een vakantie – zomerstop- van zes weken kolder. Zelf miste hij de muziek al na een paar dagen. Hoewel Geert wel eens dacht dat enkele van zijn muzikanten wel eens badend in het zweet van hem wakker waren geworden, was er kennelijk iets van wederzijdse ‘liefde’. Van waardering. Anders kom je – na soms zelfs meer dan 25 jaar- niet voor je oud-dirigent naar Niebert. Dan blijf je wel op de bank liggen.
Geert de Weed was een bekwaam dirigent. Hij had ‘het’. Zijn enthousiasme en fanatisme deden de rest. Hij maakte furore met Concordia. Won drie keer goud op het Wereld Muziek Concours, zeg maar de Olympische Spelen voor amateurmuzikanten. Hij zorgde voor show, wist dat het publiek entertainment wilde en stond voor muziek van goede kwaliteit. Het legde Concordia geen windeieren. De Weerd zelf bleef Concordia heel lang trouw, zoals muzikanten – ondanks zijn enorme gedrevenheid – ook niet zonder hem konden. De Weerd eiste veel. Iedereen wist wat er ging komen, pal voor een optreden of concert. Dan liet hij staccato weten dat de schoenen zwart en gepoetst moesten zijn, het uniform glad gestreken en dat witte sokken verboden waren. Ooit ging hij zelf eens de mist in. De Weerd stapte in de bus, pakte de microfoon en vroeg of iedereen het uniform in orde had en de zwarte schoenen mee had genomen. En dat had iedereen. In IJsselmuiden bleek één iemand die zwarte schoenen vergeten: Geert zelf. Een bestuurslid bood gelukkig uitkomst. Tot aan de dag van vandaag wordt De Weerd aan dat voorval herinnerd, net als die ene keer, toen hij zogenaamd onwel werd, op een ander muziekconcours. Zoals gezegd: Geert was van de grap en de grol in shows. Dat hij wat wegzakte, in slaap leek te vallen tijdens het stuk van Concordia, dat hoorde bij de ingestudeerde show. Dat wist de jury echter niet. Die zagen De Weerd steeds verder wegzakken. Een jurylid sprintte het veld op om te zien of de dirigent wel in orde was. ‘Ga weg. Dit hoort bij het stuk’, riep Geert, en dan in iets duidelijker bewoording.
Geert is nu bijna 8 4. Dirigent is hij niet meer. Nog steeds woont hij in Leek, al 44 jaar ondertussen, en dinsdagavond dachten hij en Janny terug aan die nacht, een jaar of 35 geleden. Toen namelijk kreeg het echtpaar vanwege het 25-jarig huwelijk een verrassingsconcert aangeboden. In de nacht van zaterdag op zondag, onder verre van goede omstandigheden. Het vroor die nacht zestien graden. Sommige instrumenten vroren gewoon vast. Maar ook toen stonden ‘zijn’ mannen en vrouwen er voor hem en Janny. En nu dus weer. Veelzeggend.
De Weerd was dus vooral verbaasd. Al die bekende gezichten. Enkelen had hij tientallen jaren niet gezien, anderen treft hij nog regelmatig. Dirigent Henk Boer kreeg van Geert het ‘verwijt’ dat die niks tegen hem gezegd had’, verbazing en die brok in de keel vormden echter de overhand. De Weerd is muziek. De Weerd is iemand die inspireert. Nu nog. Bovendien: hij is dan wel gestopt als dirigent, helemaal vaarwel zegt hij de muziek niet. Als het lukt namelijk, wil hij weer een instrument gaan bespelen in de blaaskapel. Het virus dat muziek heet, zal Geert nooit loslaten. Net zoals de waardering voor zijn werk en voor zijn persoon (en die van Janny) heel erg groot is. Het bewijs werd dinsdagavond in Niebert geleverd.
ZEVENHUIZEN – Je zou het met een regeltje of drie, vier af kunnen doen. Dinsdag waren Geert de Weerd en Janny Staal zestig jaar getrouwd. De burgemeester kwam langs. Hij overhandigde een bos bloemen, er werd koffie gedronken en de fotograaf schoot een plaatje voor in de Krant. Hoe anders verliep echter het huwelijksjubileum van Geert en Janny. Het echtpaar werd dinsdagavond verrast op een mini-concert. Niet zo gek, want Geert de Weerd kan gerust als een icoon bestempeld worden in de wondere wereld der dirigenten. Hij leidde onder meer Concordia naar ongekend grote hoogte. En schijnbaar – anders komen er niet zomaar zestig muzikanten uit allerlei windstreken opdraven- was en is Geert (en Janny, uiteraard) geliefd.
Dinsdagavond. Geert en Janny eten bij In de Klaver in Niebert. Het is immers feest. Wat ze dan niet weten, net aan het hoofdgerecht bezig, is dat de grote zaal van het wegrestaurant gevuld is met (oud) muzikanten. Veel (met een historie) van Concordia, maar ook (oud)leden van de Zevenhuister Blaaskapel. Van Harmonie Leek, Woldhoorn Tolbert en van ooit door hem geleide orkesten uit Lutjegast en Hoogkerk. Ook het Abel Tasmankoor was er, net als Shantykoor Tolbert. Voor Geert, maar zeker ook voor Janny. Ze zaten samen in de muziek. Geert op het podium, Janny als fan. Als steun en toeverlaat ook. Het gelegenheidsorkest, onder leiding van Henk Boer, speelde een stuk in drie delen: ‘Easy Pop Suite’. Er werd vooraf slechts één keer gezamenlijk geoefend, maar vanaf de eerste noot liep het. Als vanouds. Goede muzikanten voelen elkaar aan. Die hebben aan een kleine aanwijzing van de dirigent genoeg om prachtige muziek te maken. Toen Geert en Janny het toetje ook op hadden, belandden ze uiteraard ‘toevallig’ in de grote zaal. In een en zaal vol bekenden. Geert bleef staan. Hij zei even niets. Of anders: kon niets zeggen. Hij kreeg, net als Janny, een brok in de keel. En die brok bleef. Bovendien, Geert was oprecht verrast dat zoveel oud-pupillen van hem waren komen opdagen. Had ie niet verwacht, hij had ze immers altijd behoorlijk aangepakt. Zat ze altijd achter de zo bekende vodden aan. Was fanatiek, duldde amper een afzegging en Geert wilde het beste, met minder nam hij nooit genoegen. De gedrevenheid spatte er af. Als geen ander kon hij motiveren, inspireren. Hij vernieuwde, maar was dus niet gemakkelijk. Zo moest je van goeden huize komen om een legitieme reden aan te dragen om eens een keer een repetitie over te slaan, en vond Geert een vakantie – zomerstop- van zes weken kolder. Zelf miste hij de muziek al na een paar dagen. Hoewel Geert wel eens dacht dat enkele van zijn muzikanten wel eens badend in het zweet van hem wakker waren geworden, was er kennelijk iets van wederzijdse ‘liefde’. Van waardering. Anders kom je – na soms zelfs meer dan 25 jaar- niet voor je oud-dirigent naar Niebert. Dan blijf je wel op de bank liggen.
Geert de Weed was een bekwaam dirigent. Hij had ‘het’. Zijn enthousiasme en fanatisme deden de rest. Hij maakte furore met Concordia. Won drie keer goud op het Wereld Muziek Concours, zeg maar de Olympische Spelen voor amateurmuzikanten. Hij zorgde voor show, wist dat het publiek entertainment wilde en stond voor muziek van goede kwaliteit. Het legde Concordia geen windeieren. De Weerd zelf bleef Concordia heel lang trouw, zoals muzikanten – ondanks zijn enorme gedrevenheid – ook niet zonder hem konden. De Weerd eiste veel. Iedereen wist wat er ging komen, pal voor een optreden of concert. Dan liet hij staccato weten dat de schoenen zwart en gepoetst moesten zijn, het uniform glad gestreken en dat witte sokken verboden waren. Ooit ging hij zelf eens de mist in. De Weerd stapte in de bus, pakte de microfoon en vroeg of iedereen het uniform in orde had en de zwarte schoenen mee had genomen. En dat had iedereen. In IJsselmuiden bleek één iemand die zwarte schoenen vergeten: Geert zelf. Een bestuurslid bood gelukkig uitkomst. Tot aan de dag van vandaag wordt De Weerd aan dat voorval herinnerd, net als die ene keer, toen hij zogenaamd onwel werd, op een ander muziekconcours. Zoals gezegd: Geert was van de grap en de grol in shows. Dat hij wat wegzakte, in slaap leek te vallen tijdens het stuk van Concordia, dat hoorde bij de ingestudeerde show. Dat wist de jury echter niet. Die zagen De Weerd steeds verder wegzakken. Een jurylid sprintte het veld op om te zien of de dirigent wel in orde was. ‘Ga weg. Dit hoort bij het stuk’, riep Geert, en dan in iets duidelijker bewoording.
Geert is nu bijna 8 4. Dirigent is hij niet meer. Nog steeds woont hij in Leek, al 44 jaar ondertussen, en dinsdagavond dachten hij en Janny terug aan die nacht, een jaar of 35 geleden. Toen namelijk kreeg het echtpaar vanwege het 25-jarig huwelijk een verrassingsconcert aangeboden. In de nacht van zaterdag op zondag, onder verre van goede omstandigheden. Het vroor die nacht zestien graden. Sommige instrumenten vroren gewoon vast. Maar ook toen stonden ‘zijn’ mannen en vrouwen er voor hem en Janny. En nu dus weer. Veelzeggend.
De Weerd was dus vooral verbaasd. Al die bekende gezichten. Enkelen had hij tientallen jaren niet gezien, anderen treft hij nog regelmatig. Dirigent Henk Boer kreeg van Geert het ‘verwijt’ dat die niks tegen hem gezegd had’, verbazing en die brok in de keel vormden echter de overhand. De Weerd is muziek. De Weerd is iemand die inspireert. Nu nog. Bovendien: hij is dan wel gestopt als dirigent, helemaal vaarwel zegt hij de muziek niet. Als het lukt namelijk, wil hij weer een instrument gaan bespelen in de blaaskapel. Het virus dat muziek heet, zal Geert nooit loslaten. Net zoals de waardering voor zijn werk en voor zijn persoon (en die van Janny) heel erg groot is. Het bewijs werd dinsdagavond in Niebert geleverd.
