Columnist Rien Pheifer wint combideal én plaatsing van zijn nieuwe column

Afbeelding
actueel
RODEN/VEENHUIZEN – Rien Pheifer uit Veenhuizen is de gelukkige winnaar van de combideal van het Wapen van Drenthe en de Winsinghhof. Lekker eten én theater. Pheifer won de columnwedstrijd van de Krant. Je jury koos unaniem voor zijn inzending ‘Herinneringen’. Dat Pheifer talent heeft, getuigt wel zijn nieuwe column. ‘Het mannetje’. Over een mannetje dat handig is, ongevraagd allerlei informatie verstrekt, daardoor soms ook vreselijk irritant is maar uiteindelijk ontroert. Een prachtig verhaal. Oordeelt u zelf.
HET MANNETJE.
Vroeger, misschien nu nog wel, hadden veel mensen “een mannetje”. Een mannetje die de wasmachine repareerde, een mannetje die de auto onderhield, een mannetje die de badkamer kon verbouwen, enz. enz. O, ja en dan had je ook nog, wie kent hem niet, het mannetje van de radio. (Hallo,hallo wie stinkt hier zo?.....Het mannetje van de radio!)
Wij hebben hier op de camping ook een mannetje. We hebben hem niet voor de afwas of zo. Ook niet om te koken. Nee, hij doet geen enkel klusje voor ons. Hij is er gewoon.
STEEDS!
Hij is een beetje morsig met ongekamd haar, draagt een ietwat groezelig wit T-shirt, heeft een té lange korte broek, sokken in zijn sandalen en waar hij ook gaat draagt ie constant een keycord met sleutels om zijn nek. Hij praat zachtjes en ietwat binnensmonds. Hij is allervriendelijkst, ontroerend vriendelijk. Een mannetje dat alles voor je wil doen!
Enige dagen geleden vroeg ik hem de weg naar het beginpunt van een wandeling die mijn vrouw en ik wilden maken. Nou dat heb ik geweten! Heb nog nooit zo gedetailleerd een routebeschrijving toegemompeld gekregen. Bij iedere afslag, bij iedere kruising wist hij een detail te vertellen. Hij kende alle wegnummers uit zijn hoofd. Wist precies waar de verkeerslichten stonden en hoe lang het was van….naar….  Toen hij na een kwartier “lesgeven” klaar was moest ik enigszins beschaamd vertellen dat ik het niet helemaal precies had onthouden. Gaf niet. Hij zou het wel even voor me schetsen. Een uur later stond het mannetje voor onze caravan met een papiertje waar hij zo precies de route op had beschreven én getekend dat de topografische dienst er een puntje aan kon zuigen. Ook bij dit kaartje kreeg ik weer een uitleg van hier tot…..
We voelden ons min of meer verplicht zijn adviezen op te volgen anders zou al zijn geteken en uitleg voor niets geweest zijn. We hebben dat dus maar gedaan (en geen spijt van gekregen, het was een prachtige wandeling!) Maar hij stond wel de volgende ochtend om 10 uur voor onze caravan om te controleren of zijn aanwijzingen waren opgevolgd en resultaat hadden gehad. Ik had de slaap nog in mijn ogen en moest de nodige afstand tot hem bewaren i.v.m. mijn nog ongepoetste tanden.
En zo ging dat een aantal dagen door. Zag je hem, dan kreeg je gratis toeristische informatie en nauwkeurige routebeschrijvingen of je het nu wilde of niet. Als we naast de caravan een wijntje/biertje zaten te drinken dan had ie dat onmiddellijk in de gaten en kwam ie er weer aan. Als je de watertank ging vullen ……..als je de vuilwatertank ging legen……..als je zijn kant op keek en oogcontact maakte….”Oh God ,daar komt ie weer aan”.
Op een zeker moment, ik was mijn Garmin kwijt en had alles al over de kop gehaald, stond ie weer naast me. Mijn hoofd stond er op dat moment eigenlijk niet naar en dat had hij blijkbaar door en droop af. Mijn vrouw zag dat en beaamde dat hij ook echt afdroop zoals je hoort af te druipen. Als hij een staart had gehad had hij die tussen zijn benen gehad.
En toch………, hij was zó vriendelijk
 
Gisteren kreeg het mannetje een naam. Hij heet Brian, was professor aan de universiteit van Sheffield, schreef technische boeken en maakte dito tekeningen. Gaf nog een dag in de week les aan studenten die erg theoretisch maar weinig praktisch waren ingesteld en ging vandaag weer naar huis. Zijn vrouw, die wel bij hem was, hebben we amper gezien. Ze heeft Alzheimer en vergist zich vaak in hun caravan. Had al verschillende keren bij de caravan van iemand anders gestaan. Hij leidde haar vanochtend aan de hand terug van het toiletgebouw naar hun caravan. Zo roerend om te zien. Ik denk dat hij i.v.m. de ziekte van zijn vrouw ook daarom altijd die sleutels bij zich droeg. Ik heb hem vanmorgen even geholpen met het aanhaken van zijn caravan en beiden daarna uitgezwaaid.
Toen ik terugkwam vond ik in de voortent op de tafel een afgescheurd stukje karton van een cornflakespak met daarop zijn adresgegevens. Hij woont een half uurtje rijden van de camping in een prachtig verbouwde boerenschuur en heeft ons uitgenodigd bij hem langs te komen voor een kopje thee. Hij heeft ons uitgelegd/uitgetekend waar hij woont. Ik denk dat we er even langs gaan, want ik zal hem gaan missen. Brian, mijn mannetje.
 

UIT DE KRANT