Djura: de verstandige, intelligente kerstengel van 2016
actueel
Alfred Oosterman maakt wéér meesterwerkje
RODEN /PEIZE – Onder toeziend oog van een vooral door mannen bevolkte feesttent =- ook wel paviljoen genoemd- werd Djura Tjoelker in september van dit jaar gekozen tot Miss Noord. Ze liet erkende namen – ook wel ‘prijzenjagers’ genoemd- achter zich. De jury keek verder dan alleen de buitenkant. De omvang van de buste bleek nu eens niet doorslaggevend, zoals dat bij veel missverkiezingen nog wel eens het geval is. Djura Tjoelker prijkt binnenkort voorop de Krant. Als kerstengel. Als vanouds geportretteerd door Alfred Oosterman uit Peize. Alfred fotografeert niet, hij portretteert. Alfred is geen fotograaf maar kunstenaar. Dat bewijst hij nu onderhand al heel lang.
Oosterman heeft het druk genoeg. Families die eens écht mooi en karakteristiek op de foto willen, reizen af naar de studio in Peize. Van vier, vijf of zes mensen maakt Alfred een kunstwerk, en elke keer weer een ander kunstwerk. Alfred doet geen kunstje. Alfred wil van elke foto die hij maakt een bijzondere en unieke foto maken. En dat lukt. Alfred is, geeft hij zelf grif toe, niet de goedkoopste in zijn soort, maar wel, al zegt hij dat dan zelf niet, de beste. Die Alfred belde een jaar of zes geleden naar de redactie van de Krant. Hij had een idee. Hij wilde elk jaar wel een Kerstengel maken, om die op de cover van de dubbeldikke kerstkrant te plaatsen. En zo geschiedde. In Tolbert werd Wieneke Dijk de eerste engel, later deed Alfred het anders. Hij strikte de winnaar van de Miss Noord verkiezing als kerstengel, een mogelijkheid waar de winnaars zelf ook gretig gebruik van maken. Nooit liet een winnares weten geen zin te hebben of het niet te zien zitten. Alfred’s roem is hem vooruitgesneld. Natuurlijk komen ze naar Peize. Graag zelfs.
En zo ook onlangs, op zomaar een erg kille maandagavond rond de klok van 18.00 uur. Alfred ijsbeert door zijn studio. Hij zet koffie als fotograaf Erik Veenstra van de Krant binnenkomt. Alfred geeft de koffie weg en zet weer koffie, zoals Alfred altijd over engelengeduld lijkt te beschikken. Zo van de buitenkant lijkt hij zich nooit druk te maken. Lijkt, want zonder dat iemand er naar vraagt begint hij over de foto van een jaar eerder. ‘Ik was daar niet helemaal tevreden over. Ik was te onrustig in mijn hoofd en dat zie je dan terug aan de foto’s’.
Voor de goede orde: dat denkt Alfred, want geen haan in heel Noordenveld en Leek die een klacht deponeerde over die foto. Die was, zo vond iedereen, net zo mooi als altijd. Alfred is nu, zo laat hij opnieuw ongevraagd weten, wél rustig in het hoofd en dus zullen we getuige zijn van de totstandkoming van een kunstwerk. Ook van de partij is ondertussen Henriëtte Brink, en dus levert Oosterman opnieuw zijn koffie in. Voor de derde keer zet hij een kopje in de automaat en opnieuw is ook dit bakje troost niet voor hemzelf. Catrin Barth, namens de Jaarbeurs van het Noorden, komt langs. ‘Koffie?’ vraagt Alfred. ‘Graag’, zegt Catrin’, die voor deze gelegenheid slagroomsoesjes mee heeft genomen en zo vrij is geweest wat kerstspullen mee te brengen. Vleugels bijvoorbeeld. Een engel heeft immers vleugels. Toch?
Het wachten is vervolgens op Miss Noord 2016: Djura Anna Tjoelker. Achttien is ze, ze heeft net de HAVO afgerond en werkt aan haar prille relatie. Ze serveert in haar vrije tijd pizza’s in Hoogezand en serveert soms ook op Vlieland. Ze wil later de journalistiek in en doet aan salsa, ballet en latin dansen, net als aan fitness. Djura is ‘anders’. Veel van haar collega missen noemen een Doutzen Kroes of – erger- Sylvie Meis als voorbeelden. Djura niet, die adoreert Malala Yousafzai. Even jong, maar wel al winnares van de Nobelprijs voor de Vrede. Ze komt op voor de rechten van mensen, die van meisjes en vrouwen in het bijzonder. En daar wil ook zij voor opkomen.
Dan gaat de deur open. Catrin, Henriette, Erik en Alfred ijken om en daar is ze. Miss Noord 2016. Je zou het zo overigens niet zeggen. Je zou haar niet als Miss Noord herkennen. Ze heeft iets, zonder op te vallen. ‘Miss Noord was de eerste missverkiezing waar ik aan meedeed’, vertelt Djura, die uiteraard ook een bakkie koffie van Alfred kreeg aangeboden. ‘Het was inderdaad geweldig om dan ook meteen te winnen. Ik heb leuke contacten opgedaan, en dat was vooral mijn doel. Leuke dingen doen, zonder pretenties. Mensen leren kennen, interessante verhalen horen. ‘
Zo. Andere koek dan de Barby’s van deze wereld. Die interesseren zich doorgaans niet voor de Nobelprijs. Die liggen liever onder de zonnebank of nemen een masker van reepjes komkommer. ‘Weet je wat mij bij is gebleven van Miss Noord? De houding van een aantal finalisten. Voor de duidelijkheid, het merendeel van de groep was echt tof. Er waren een paar die echter dachten dat ze wel even met de hoofdprijs naar huis zouden gaan. Ja, noem het arrogant. Eén van die meiden stond na afloop te huilen in de kleedkamer. En nee, ze heeft me niet eens gefeliciteerd. Ze was verbaasd dat ik won. Ook denk ik terug aan het moment van de fiets. De fiets, ja. Ik won namelijk een elektrische fiets en vroeg me eigenlijk meteen af hoe ik die mee naar huis zou moeten nemen. Die vouw je immers niet zomaar in de auto. Mijn grootouders wonen gelukkig in de buurt van Roden, dus ben ik op zaterdag die kant maar op gefietst. En ondertussen probeer ik de fiets te verkopen.’
Henriette neemt Djura onder handen. Catrin probeert de soesjes te slijten en Erik en Alfred hebben het over het vak. Ofwel: het maken van foto’s. Fotograferen is, zo menen ze, een vak. Niet elke bekende Nederlander die een camera krijgt is fotograaf, en dat wordt op de televisie wel eens gesuggereerd. Fotograferen is een kwestie van ‘het’ zien. En wat dat ‘het’ dan precies is, dat is nou precies het moeilijke. Goede fotograven zien het, de mindere niet en zullen het ook nooit zien. Zo wordt het kaf van het koren gescheiden. Je hebt het, of je hebt het niet, zoals beide vakbroeders het ook nog steeds roerend eens zijn over deze Miss Noord. Beiden zaten namelijk in de jury. ‘ Vanaf het begin was duidelijk dat Djura iets bijzonders had’, zeggen beiden, bijna stereo. Wat dat bijzondere is, is volgens beide heren opnieuw lastig aan te geven. ‘Iets eigens vooral. Uitstraling. Geef het maar een naam. Misschien de X-Factor. Zoiets.’ Bovendien, zo laat Alfred weten, is ze niet dom. Gelukkig telt deze eigenschap voor deze juryleden wél en laten zij zich minder afleiden door een welgevormd lichaam in een bewust net iets te kleine bikini. Miss zijn is een totaalplaatje. Natuurlijk wil het oog wat, maar er is meer dan een mooi koppie alleen. Djura heeft dat.
Bovendien: Djura wordt mooier en mooier hoe langer de avond vordert. Met dank aan Henriette, die van Djura een echte kerstengel maakt. Met engelengeduld overigens, want de werkzaamheden van de visagiste duren best lang. Het is geen kwestie van wat mascara en lipstick, zoveel wordt duidelijk. Het lijkt bijkans op een militaire operatie. Uiterste precisie is wat Henriette in haar vingers heeft. Eenmaal mooi(er) bemoeien ook Catrin en Alfred zich er mee, Erik geeft adviezen. Laatstgenoemde wilde rond 20.00 uur naar huis, maar om iets over 22.00 uur staat hij nog in de studio van Alfred. Alfred gaat aan het werk. En: hij was rustig in zijn hoofd. U zult het volgende week zien.
Oosterman heeft het druk genoeg. Families die eens écht mooi en karakteristiek op de foto willen, reizen af naar de studio in Peize. Van vier, vijf of zes mensen maakt Alfred een kunstwerk, en elke keer weer een ander kunstwerk. Alfred doet geen kunstje. Alfred wil van elke foto die hij maakt een bijzondere en unieke foto maken. En dat lukt. Alfred is, geeft hij zelf grif toe, niet de goedkoopste in zijn soort, maar wel, al zegt hij dat dan zelf niet, de beste. Die Alfred belde een jaar of zes geleden naar de redactie van de Krant. Hij had een idee. Hij wilde elk jaar wel een Kerstengel maken, om die op de cover van de dubbeldikke kerstkrant te plaatsen. En zo geschiedde. In Tolbert werd Wieneke Dijk de eerste engel, later deed Alfred het anders. Hij strikte de winnaar van de Miss Noord verkiezing als kerstengel, een mogelijkheid waar de winnaars zelf ook gretig gebruik van maken. Nooit liet een winnares weten geen zin te hebben of het niet te zien zitten. Alfred’s roem is hem vooruitgesneld. Natuurlijk komen ze naar Peize. Graag zelfs.
En zo ook onlangs, op zomaar een erg kille maandagavond rond de klok van 18.00 uur. Alfred ijsbeert door zijn studio. Hij zet koffie als fotograaf Erik Veenstra van de Krant binnenkomt. Alfred geeft de koffie weg en zet weer koffie, zoals Alfred altijd over engelengeduld lijkt te beschikken. Zo van de buitenkant lijkt hij zich nooit druk te maken. Lijkt, want zonder dat iemand er naar vraagt begint hij over de foto van een jaar eerder. ‘Ik was daar niet helemaal tevreden over. Ik was te onrustig in mijn hoofd en dat zie je dan terug aan de foto’s’.
Voor de goede orde: dat denkt Alfred, want geen haan in heel Noordenveld en Leek die een klacht deponeerde over die foto. Die was, zo vond iedereen, net zo mooi als altijd. Alfred is nu, zo laat hij opnieuw ongevraagd weten, wél rustig in het hoofd en dus zullen we getuige zijn van de totstandkoming van een kunstwerk. Ook van de partij is ondertussen Henriëtte Brink, en dus levert Oosterman opnieuw zijn koffie in. Voor de derde keer zet hij een kopje in de automaat en opnieuw is ook dit bakje troost niet voor hemzelf. Catrin Barth, namens de Jaarbeurs van het Noorden, komt langs. ‘Koffie?’ vraagt Alfred. ‘Graag’, zegt Catrin’, die voor deze gelegenheid slagroomsoesjes mee heeft genomen en zo vrij is geweest wat kerstspullen mee te brengen. Vleugels bijvoorbeeld. Een engel heeft immers vleugels. Toch?
Het wachten is vervolgens op Miss Noord 2016: Djura Anna Tjoelker. Achttien is ze, ze heeft net de HAVO afgerond en werkt aan haar prille relatie. Ze serveert in haar vrije tijd pizza’s in Hoogezand en serveert soms ook op Vlieland. Ze wil later de journalistiek in en doet aan salsa, ballet en latin dansen, net als aan fitness. Djura is ‘anders’. Veel van haar collega missen noemen een Doutzen Kroes of – erger- Sylvie Meis als voorbeelden. Djura niet, die adoreert Malala Yousafzai. Even jong, maar wel al winnares van de Nobelprijs voor de Vrede. Ze komt op voor de rechten van mensen, die van meisjes en vrouwen in het bijzonder. En daar wil ook zij voor opkomen.
Dan gaat de deur open. Catrin, Henriette, Erik en Alfred ijken om en daar is ze. Miss Noord 2016. Je zou het zo overigens niet zeggen. Je zou haar niet als Miss Noord herkennen. Ze heeft iets, zonder op te vallen. ‘Miss Noord was de eerste missverkiezing waar ik aan meedeed’, vertelt Djura, die uiteraard ook een bakkie koffie van Alfred kreeg aangeboden. ‘Het was inderdaad geweldig om dan ook meteen te winnen. Ik heb leuke contacten opgedaan, en dat was vooral mijn doel. Leuke dingen doen, zonder pretenties. Mensen leren kennen, interessante verhalen horen. ‘
Zo. Andere koek dan de Barby’s van deze wereld. Die interesseren zich doorgaans niet voor de Nobelprijs. Die liggen liever onder de zonnebank of nemen een masker van reepjes komkommer. ‘Weet je wat mij bij is gebleven van Miss Noord? De houding van een aantal finalisten. Voor de duidelijkheid, het merendeel van de groep was echt tof. Er waren een paar die echter dachten dat ze wel even met de hoofdprijs naar huis zouden gaan. Ja, noem het arrogant. Eén van die meiden stond na afloop te huilen in de kleedkamer. En nee, ze heeft me niet eens gefeliciteerd. Ze was verbaasd dat ik won. Ook denk ik terug aan het moment van de fiets. De fiets, ja. Ik won namelijk een elektrische fiets en vroeg me eigenlijk meteen af hoe ik die mee naar huis zou moeten nemen. Die vouw je immers niet zomaar in de auto. Mijn grootouders wonen gelukkig in de buurt van Roden, dus ben ik op zaterdag die kant maar op gefietst. En ondertussen probeer ik de fiets te verkopen.’
Henriette neemt Djura onder handen. Catrin probeert de soesjes te slijten en Erik en Alfred hebben het over het vak. Ofwel: het maken van foto’s. Fotograferen is, zo menen ze, een vak. Niet elke bekende Nederlander die een camera krijgt is fotograaf, en dat wordt op de televisie wel eens gesuggereerd. Fotograferen is een kwestie van ‘het’ zien. En wat dat ‘het’ dan precies is, dat is nou precies het moeilijke. Goede fotograven zien het, de mindere niet en zullen het ook nooit zien. Zo wordt het kaf van het koren gescheiden. Je hebt het, of je hebt het niet, zoals beide vakbroeders het ook nog steeds roerend eens zijn over deze Miss Noord. Beiden zaten namelijk in de jury. ‘ Vanaf het begin was duidelijk dat Djura iets bijzonders had’, zeggen beiden, bijna stereo. Wat dat bijzondere is, is volgens beide heren opnieuw lastig aan te geven. ‘Iets eigens vooral. Uitstraling. Geef het maar een naam. Misschien de X-Factor. Zoiets.’ Bovendien, zo laat Alfred weten, is ze niet dom. Gelukkig telt deze eigenschap voor deze juryleden wél en laten zij zich minder afleiden door een welgevormd lichaam in een bewust net iets te kleine bikini. Miss zijn is een totaalplaatje. Natuurlijk wil het oog wat, maar er is meer dan een mooi koppie alleen. Djura heeft dat.
Bovendien: Djura wordt mooier en mooier hoe langer de avond vordert. Met dank aan Henriette, die van Djura een echte kerstengel maakt. Met engelengeduld overigens, want de werkzaamheden van de visagiste duren best lang. Het is geen kwestie van wat mascara en lipstick, zoveel wordt duidelijk. Het lijkt bijkans op een militaire operatie. Uiterste precisie is wat Henriette in haar vingers heeft. Eenmaal mooi(er) bemoeien ook Catrin en Alfred zich er mee, Erik geeft adviezen. Laatstgenoemde wilde rond 20.00 uur naar huis, maar om iets over 22.00 uur staat hij nog in de studio van Alfred. Alfred gaat aan het werk. En: hij was rustig in zijn hoofd. U zult het volgende week zien.
