‘Een fotoshoot moet in zijn totaliteit een feestje zijn’
actueel
Kerstengel 2018: the making off
PEIZE – Tradities. Bij de Krant hechten we er nogal veel waarde aan. Dat geldt bijvoorbeeld voor het Sportgala, maar dat geldt eveneens voor ‘onze’ Kerstengel. Ieder jaar siert een jongedame - met een link naar ons verspreidingsgebied – de cover van de kersteditie van de Krant. Sinds 2012 zorgt Alfred Oosterman ieder jaar voor een prachtig plaatje. Dat doet hij sinds 2016 in samenwerking met visagiste Henriëtte Brink. Maar alleen met een fotograaf en een visagiste ben je er natuurlijk nog niet. De 19-jarige Ayantu Fransen (naar eigen zeggen de enige Ayantu in Nederland, maar daarover later meer) siert dit jaar de cover. Inmiddels woont ze in Groningen maar ze groeide op in Roden. En in de studio van Alfred te Peize laat ze zichzelf vastleggen op de gevoelige plaat.
Het is bijna half acht als Ayantu de studio aan de Groningerweg binnenstapt. Alfred loopt op dat moment al even met het licht te spelen, Henriëtte heeft haar make-upcollectie uitgestald en uw verslaggever is begonnen aan zijn eerste kop koffie. Alfred kwam via via bij Ayantu uit, zo vertelt hij. ‘Onlangs fotografeerde ik Madelon de Vries uit Roden. Ik vroeg haar of ze iemand kende die mee zou willen werken. Zij kwam toen bij Ayantu uit.’ Lang heeft Alfred vervolgens niet getwijfeld. ‘Ik kreeg een foto te zien en dat zag er goed uit. Daarnaast wist ik dat ze danst. En danseressen zijn vaak heel elegant.’ Zowel Henriëtte en Alfred hebben al enigszins een idee wat zij willen qua make-up en foto. ‘Maar tijdens een fotoshoot gaat het vooral heel spontaan’, zegt Alfred. Henriëtte voorziet problemen met het haar. ‘Kroeshaar, dat wordt nog wel een dingetje.’
Even later stapt Ayantu binnen. Hartelijk wordt ze door Alfred ontvangen en naar de make-up stoel gedirigeerd. Alvorens Henriëtte bezig gaat, wil ze eerst één en ander over Ayantu weten. Ze is 19, zo vertelt ze. En ze is geadopteerd. ‘Uit Ethiopië.’ Alfred geeft toe dat hij eerder aan de Dominicaanse Republiek dacht. ‘Volgens mij heeft nog nooit iemand mijn land van herkomst goed geraden’, stelt Ayantu de fotograaf gerust.
De chemie is goed, laat dat maar aan Henriëtte en Alfred over. Ayantu vertelt dat ze studeert aan het Alfa College. Facilitair leidinggevende. Een uitgebreide fotoshoot zoals vandaag gepland staat, is volkomen nieuw voor Ayantu. Best spannend dus. Voor een model is Ayantu zeker niet groot. Maar dat maakt Alfred niet uit. ‘Ik werk het liefste met leuke mensen. Ik heb niets met mensen die uit de hoogte doen. Daarnaast geloof dat ik je iedereen mooi in beeld kunt brengen’, zegt Alfred. Inmiddels weet de ervaren fotograaf al enigszins wat hij wil tijdens de fotoshoot. ‘Wanneer mensen hier binnenkomen, weet ik vaak al met wie ik te maken heb. Dat is een stukje ervaring. Op die manier weet ik vaak ook hoe ik ze in beeld wil brengen.’
Henriëtte is inmiddels druk bezig. De manier waarop ze met haar make-updoos in de weer is, doet denken aan een ervaren pianospeler. Het gaat in een razend tempo en toch heel sereen. Het vervelende is echter dat Henriëtte op den duur zo in haar werk zit, dat ze prompt haar kop koffie omstoot.
‘Ik weet inmiddels globaal waar ik naartoe wil’, zegt ze wanneer Alfred met een doek de koffie van de vloer heeft verwijderd. ‘Eén en ander kan nog veranderen, maar dat is ook het leuke aan dit vak. Dat creatieve, het improviseren.’ Ayantu ondergaat het allemaal rustig. Af en toe wordt ze opgeschrikt door een knippende camera van Alfred of de Krant-fotograaf Arjan Boer. Al nippend aan een kop thee hoort ze de twee vakidioten even later vol enthousiasme praten over camera’s en wat nu het beste materiaal is voor welke foto. Henriëtte – die voornamelijk bruiden in de make-up zet – is duidelijk niet onder de indruk van de prikkels om haar heen. Onverstoord gaat het werk door. Ayantu vertelt ondertussen nog maar eens dat ze de enige Ayantu van Nederland is. Althans, volgens haar vader. ‘Hij vertelde mij dat. En ook op Facebook ben ik nog geen Ayantu tegengekomen…’
Henriëtte is inmiddels bij het haar aanbeland. ‘Kunnen we je haar touperen of wordt dat een gekkenboel?’, vraagt ze. ‘Eigenlijk kun je alles met mijn haar’, verzekert Ayantu haar. Het duurt niet lang of er wordt een hete krultang van stal gehaald.
Alfred vertelt ondertussen wat belangrijk is voor een goede foto. ‘Het helpt vaak om je model tijdens de sessie te laten zien hoe het ervoor staat. Daar leren ze namelijk van. Ook kunnen ze zelf zien wat anders kan’, zegt hij. ‘En verder moet een fotoshoot in zijn totaliteit een feestje zijn. Vandaar dat ik graag met Henriëtte werk. Het model moet zich op haar gemak voelen. Een niet-fijne samenwerking, zie je terug in de foto.’
Als Henriëtte klaar is met het kapsel van Ayantu, wacht de aankleding. Eén ding scheelt: Ayantu hoeft zich niet om te kleden. Wat ze aanheeft is perfect voor een foto, oordeelt Alfred. Aan het geheel wordt een parelketting toegevoegd en voilà: het plaatje is compleet. ‘Dit wordt mooi, dat zie je zo’, lacht Alfred.
Even later staat Ayantu voor de lens van Alfred. Het begint wat onwennig. ‘Waar laat ik m’n handen?’, vraagt Ayantu. Even later gaat het als vanzelf. Alfred geeft tips die soms cryptisch lijken. Neem nu de tekst: ‘Je hoeft niet te lachen, maar ik wil aan je ogen kunnen zien dat je er een beetje een grapje van maakt.’
Terwijl Alfred druk aan het knippen is, kijkt Henriëtte kritisch mee op het beeldscherm van zijn laptop. ‘Het wordt altijd weer anders’, zegt Henriëtte, die vooral op haar eigen werk let. ‘Ik ben vaak te perfectionistisch. Dan zie ik tijdens de fotosessie opeens dat er iets anders of beter had gekund.’
Al gauw wordt duidelijk dat er fantastische plaatjes tussen zitten. Alfred heeft zelf al een aantal voorkeuren in gedachte en ook Ayantu wordt om haar mening gevraagd. ‘Nog even drie keer er doorheen en dan weet ik het’, zegt Alfred. Ayantu is blij met het resultaat. ‘Ik ging er blanco in en ben heel blij met de foto’s.’
Al met al duurde de making-off van de Kerstengel een kleine 2,5 uur. Het was een lange, maar zeer gezellige avond. Alfred en Ayantu zijn blij met het eindresultaat en ook Henriëtte is zeer tevreden. Voor Henriëtte wacht nu nog het opruimen van haar make-upcollectie. Een flinke klus. Maar het was het allemaal meer dan waard. Complimenten ook aan Alfred Oosterman en – natuurlijk – aan de ster van de avond: Ayantu Fransen!
PEIZE – Tradities. Bij de Krant hechten we er nogal veel waarde aan. Dat geldt bijvoorbeeld voor het Sportgala, maar dat geldt eveneens voor ‘onze’ Kerstengel. Ieder jaar siert een jongedame - met een link naar ons verspreidingsgebied – de cover van de kersteditie van de Krant. Sinds 2012 zorgt Alfred Oosterman ieder jaar voor een prachtig plaatje. Dat doet hij sinds 2016 in samenwerking met visagiste Henriëtte Brink. Maar alleen met een fotograaf en een visagiste ben je er natuurlijk nog niet. De 19-jarige Ayantu Fransen (naar eigen zeggen de enige Ayantu in Nederland, maar daarover later meer) siert dit jaar de cover. Inmiddels woont ze in Groningen maar ze groeide op in Roden. En in de studio van Alfred te Peize laat ze zichzelf vastleggen op de gevoelige plaat.
Het is bijna half acht als Ayantu de studio aan de Groningerweg binnenstapt. Alfred loopt op dat moment al even met het licht te spelen, Henriëtte heeft haar make-upcollectie uitgestald en uw verslaggever is begonnen aan zijn eerste kop koffie. Alfred kwam via via bij Ayantu uit, zo vertelt hij. ‘Onlangs fotografeerde ik Madelon de Vries uit Roden. Ik vroeg haar of ze iemand kende die mee zou willen werken. Zij kwam toen bij Ayantu uit.’ Lang heeft Alfred vervolgens niet getwijfeld. ‘Ik kreeg een foto te zien en dat zag er goed uit. Daarnaast wist ik dat ze danst. En danseressen zijn vaak heel elegant.’ Zowel Henriëtte en Alfred hebben al enigszins een idee wat zij willen qua make-up en foto. ‘Maar tijdens een fotoshoot gaat het vooral heel spontaan’, zegt Alfred. Henriëtte voorziet problemen met het haar. ‘Kroeshaar, dat wordt nog wel een dingetje.’
Even later stapt Ayantu binnen. Hartelijk wordt ze door Alfred ontvangen en naar de make-up stoel gedirigeerd. Alvorens Henriëtte bezig gaat, wil ze eerst één en ander over Ayantu weten. Ze is 19, zo vertelt ze. En ze is geadopteerd. ‘Uit Ethiopië.’ Alfred geeft toe dat hij eerder aan de Dominicaanse Republiek dacht. ‘Volgens mij heeft nog nooit iemand mijn land van herkomst goed geraden’, stelt Ayantu de fotograaf gerust.
De chemie is goed, laat dat maar aan Henriëtte en Alfred over. Ayantu vertelt dat ze studeert aan het Alfa College. Facilitair leidinggevende. Een uitgebreide fotoshoot zoals vandaag gepland staat, is volkomen nieuw voor Ayantu. Best spannend dus. Voor een model is Ayantu zeker niet groot. Maar dat maakt Alfred niet uit. ‘Ik werk het liefste met leuke mensen. Ik heb niets met mensen die uit de hoogte doen. Daarnaast geloof dat ik je iedereen mooi in beeld kunt brengen’, zegt Alfred. Inmiddels weet de ervaren fotograaf al enigszins wat hij wil tijdens de fotoshoot. ‘Wanneer mensen hier binnenkomen, weet ik vaak al met wie ik te maken heb. Dat is een stukje ervaring. Op die manier weet ik vaak ook hoe ik ze in beeld wil brengen.’
Henriëtte is inmiddels druk bezig. De manier waarop ze met haar make-updoos in de weer is, doet denken aan een ervaren pianospeler. Het gaat in een razend tempo en toch heel sereen. Het vervelende is echter dat Henriëtte op den duur zo in haar werk zit, dat ze prompt haar kop koffie omstoot.
‘Ik weet inmiddels globaal waar ik naartoe wil’, zegt ze wanneer Alfred met een doek de koffie van de vloer heeft verwijderd. ‘Eén en ander kan nog veranderen, maar dat is ook het leuke aan dit vak. Dat creatieve, het improviseren.’ Ayantu ondergaat het allemaal rustig. Af en toe wordt ze opgeschrikt door een knippende camera van Alfred of de Krant-fotograaf Arjan Boer. Al nippend aan een kop thee hoort ze de twee vakidioten even later vol enthousiasme praten over camera’s en wat nu het beste materiaal is voor welke foto. Henriëtte – die voornamelijk bruiden in de make-up zet – is duidelijk niet onder de indruk van de prikkels om haar heen. Onverstoord gaat het werk door. Ayantu vertelt ondertussen nog maar eens dat ze de enige Ayantu van Nederland is. Althans, volgens haar vader. ‘Hij vertelde mij dat. En ook op Facebook ben ik nog geen Ayantu tegengekomen…’
Henriëtte is inmiddels bij het haar aanbeland. ‘Kunnen we je haar touperen of wordt dat een gekkenboel?’, vraagt ze. ‘Eigenlijk kun je alles met mijn haar’, verzekert Ayantu haar. Het duurt niet lang of er wordt een hete krultang van stal gehaald.
Alfred vertelt ondertussen wat belangrijk is voor een goede foto. ‘Het helpt vaak om je model tijdens de sessie te laten zien hoe het ervoor staat. Daar leren ze namelijk van. Ook kunnen ze zelf zien wat anders kan’, zegt hij. ‘En verder moet een fotoshoot in zijn totaliteit een feestje zijn. Vandaar dat ik graag met Henriëtte werk. Het model moet zich op haar gemak voelen. Een niet-fijne samenwerking, zie je terug in de foto.’
Als Henriëtte klaar is met het kapsel van Ayantu, wacht de aankleding. Eén ding scheelt: Ayantu hoeft zich niet om te kleden. Wat ze aanheeft is perfect voor een foto, oordeelt Alfred. Aan het geheel wordt een parelketting toegevoegd en voilà: het plaatje is compleet. ‘Dit wordt mooi, dat zie je zo’, lacht Alfred.
Even later staat Ayantu voor de lens van Alfred. Het begint wat onwennig. ‘Waar laat ik m’n handen?’, vraagt Ayantu. Even later gaat het als vanzelf. Alfred geeft tips die soms cryptisch lijken. Neem nu de tekst: ‘Je hoeft niet te lachen, maar ik wil aan je ogen kunnen zien dat je er een beetje een grapje van maakt.’
Terwijl Alfred druk aan het knippen is, kijkt Henriëtte kritisch mee op het beeldscherm van zijn laptop. ‘Het wordt altijd weer anders’, zegt Henriëtte, die vooral op haar eigen werk let. ‘Ik ben vaak te perfectionistisch. Dan zie ik tijdens de fotosessie opeens dat er iets anders of beter had gekund.’
Al gauw wordt duidelijk dat er fantastische plaatjes tussen zitten. Alfred heeft zelf al een aantal voorkeuren in gedachte en ook Ayantu wordt om haar mening gevraagd. ‘Nog even drie keer er doorheen en dan weet ik het’, zegt Alfred. Ayantu is blij met het resultaat. ‘Ik ging er blanco in en ben heel blij met de foto’s.’
Al met al duurde de making-off van de Kerstengel een kleine 2,5 uur. Het was een lange, maar zeer gezellige avond. Alfred en Ayantu zijn blij met het eindresultaat en ook Henriëtte is zeer tevreden. Voor Henriëtte wacht nu nog het opruimen van haar make-upcollectie. Een flinke klus. Maar het was het allemaal meer dan waard. Complimenten ook aan Alfred Oosterman en – natuurlijk – aan de ster van de avond: Ayantu Fransen!
