Ere wie ere…

De week bekeken

‘Want hij – en niemand anders- is toch de grote initiator van de nieuwe bestemming van De Haven geweest. En dan mag je best een beetje trots zijn. Ook al kun je dan zelf niet schilderen of tekenen.’
Die zin stond onlangs in de Krant, toen de Teken & Schildergroep Roden het huurcontract tekende. En de meneer die volgens de man van de Krant trots mocht zijn, was wethouder Gerrit Alssema. Fokko Rijkens las dit en klom in de pen. Want kreeg de wethouder zo niet wat veel eer? ‘ Meer dan twee jaar geleden heb ik tijdens een bestuursvergadering van Verkuno aangegeven dat ik het gevoel kreeg dat ‘wij’ het Koetshuis kwijt zouden raken. Ik heb toen gevraagd aan de rest van het bestuur om de ruimte te krijgen om naar alternatieve expositieruimtes te zoeken. Omdat ik Jan Buiter ken ben ik samen met hem begonnen met polsen of Verkuno voor lange termijn één van de leegstaande winkelpanden zou kunnen huren. Voor een jaar was dit mogelijk, op de lange termijn was de huur echter niet betaalbaar. Vanuit het bestuur werd aangegeven dat ik samen met Jelly van den Bosch verder moest zoeken. Jelly en ik hebben in oktober 2012 een gesprek gehad met de directeur van Woonborg. Met de afspraak alles binnenskamers te houden werden diverse potentieel vrijkomende panden besproken, waaronder De Haven. Toen wij dit hoorden heb ik direct aangegeven dat deze school mijn voorkeur had de directeur wilde de school een samenbindende functie geven voor de bewoners in de buurt. Ik gaf aan dat wij een kunstencentrum zouden kunnen maken.’ En zo geschiedde. Fokko verkeerde in de veronderstelling dat Alssema alle publicaties vooraf leest. Dat is dus niet zo. En de quote kwam dus ook volledig op het conto van de redacteur van de Krant. Maar ere wie ere toekomt. Niet Gerrit maar Fokko (en dus Jelly) verdienen vooral een pluim. De wethouder wat minder.

‘Evert Pech’
Lang leek voetbaltrainer/entertainer/moppentapper Evert Grijpstra uit Leek de lach aan zijn kont te hebben hangen. Het ging allemaal zo voorspoedig. Tot de laatste jaren dan. Eerst werd kanker bij de trainer geconstateerd, later brak hij zijn been toen hij zijn kleinkind op wilde tillen. Eenmaal opgekrabbeld en inmiddels succesvol werkzaam bij FC Grootegast, sloeg vorige week het noodlot wéér toe. Evert gleed uit en viel. Resultaat: een scheurtje in de heup. En dus ligt Evert weer voor het raam in zijn appartement in Leek. Naar buiten te kijken. Te lezen en te mijmeren. En weer dreigt hij – net als vorig jaar- het Leekster Voetbalgala te missen.

Eigen schuld, dikke bult?

Mensen kunnen – en mogen dat ook, vinden we – onnozel zijn. En zelfs zich zo voordoen. Maar is ál te onnozel ook niet ál te doorzichtig? Neem Eeldenaar Nico Uppelschoten, voorman van de PVV-fractie in de Drentse Staten. Die zou vorige week woensdag geïnstalleerd worden als lid van de raad van toezicht van Stichting De Zijlen. Die hem al toegezegde benoeming ging echter op het laatste moment niet door, omdat de provinciale partijpoliticus ‘vergat’- u mag de aanhalingstekens ook wegdenken – te vermelden, dat hij een PVV-kopstuk is. En, aldus zijn dorpsgenote Margreeth Smilde, voorzitter van de raad van toezicht waarin Uppelschoten zou participeren, ‘dat is een verplichting om voor de functie in aanmerking te komen. Die informatie is voor ons relevant.’ Dom dus – of misschien bewust niet-gedaan? – van meneer Uppelschoten die daardoor een ongetwijfeld mooie nevenfunctie aan zijn neus voorbij zag gaan. Eigen schuld, dikke bult? Maar…had mevrouw de voorzitter Smilde op voorhand niet moeten weten, welke politieke kleur meneer Uppelschoten heeft? Ze was notabene zelf jarenlang Kamerlid voor het CDA, dus politiek geïnteresseerd en bewust. Terecht stelde de journalist van het Dagblad van het Noorden haar deze vraag. Die door de voorzitter echter kortweg werd beantwoord werd: ‘Nee, ik wist het niet. En uw krant (het DvhN dus; red.) lees ik niet meer.’ Dit kan en mag allemaal. Maar je kunt je als simpele burger dan toch in alle gemoede ook afvragen, of mevrouw Smilde als notabene voorvrouwe van een stichting op het gebied van de zorg voor mensen met een verstandelijke handicap met vele vestigingen niet ietwat té onnozel - lees: desnoods wat ons betreft ook maar ‘onbekwaam’ – is om zo’n maatschappelijke functie naar behoren uit te voeren. Want is ze niet een beetje té ver van de dagelijkse realiteit verwijderd? Of – en dat kan natuurlijk ook - is zij nu te slim voor de dan te domme redactie van deze Krant….