Fulltime hobby

Gemeente Westerkwartier
Column 44
Tot en met 7 december kunnen leden van het Westerkwartierpanel een vragenlijst invullen over het sociaal domein. Een ontzettend belangrijk onderwerp, daar het een grote groep mensen betreft voor wie alles goed geregeld moet zijn. Het is dan ook overbodig te stellen dat meer meningen welkom zijn. De vier gemeenten willen horen wat de focusgebieden van het sociaal domein moeten zijn en welke thema’s meer aandacht verdienen in de nieuw te vormen gemeente Westerkwartier. Mocht u nog geen lid van het panel zijn, inschrijven is nog altijd mogelijk via www.westerkwartierpanel.nl. Het invullen van een vragenlijst duurt zo’n vijf minuten, dus daar zit het probleem niet. Beter een vragenlijstje te veel ingevuld, dan achteraf moeten constateren dat sommige zaken toch meer aandacht hadden verdiend, nietwaar?
Mijn bezoek aan deze website leidde er tevens toe dat ik de resultaten van de eerdere enquête over burgerparticipatie en raadscommunicatie nog eens stevig onder de loep nam. Uiteraard had ik mijn oog al eens laten gaan over de uitslagen en antwoorden van deze vragenlijst, maar conclusies had ik er nog niet aan verbonden. De antwoorden lagen namelijk wel voor de hand. Burgers willen meedenken, meepraten en meebeslissen. Raadsleden zouden op de hoogte moeten zijn van wat er in de dorpen speelt en dat kan het beste door de dorpen regelmatig te bezoeken. Geen schokkende en onvoorspelbare uitkomsten dus. Toch schuurt er wat. We kunnen allemaal een antwoord geven, of een mening, zonder er bij na te denken dat er ook consequenties kleven aan de ingebrachte ideeën. Een mooi voorbeeldje daarvan kwam recent uit de gemeenteraad van de gemeente Achtkarspelen, waar een behoorlijk deel van de raad vindt dat er vanuit de gemeente meer in het Fries gecommuniceerd moet worden. Oké, zult u denken, dat is niet gek in een Friese gemeente. Wethouder Stellinga gaf de raad wel mee dat als men tweetalig moest communiceren, er extra personeel ingezet moest worden. Ongeveer een tiental, schetste hij zijn raad voor. Dat kost geld. Veel geld. Of Achtkarspelen de plannen doorzet  moet nog blijken, maar dit is een perfect voorbeeld van hoe mooie plannen –in dit geval- financiële consequenties hebben. Hetzelfde schoot door mijn gedachten bij het doorlezen van de resultaten van het onderzoek burgerparticipatie en raadscommunicatie. De panelleden, ruim 350 netjes verdeeld over 41 dorpen, gaven in meerderheid aan dat het belangrijk is dat de raadsleden  weten wat er in de dorpen speelt. Liefst tweederde van de ondervraagden gaf aan dat de raadsleden van de toekomstige gemeente dit het beste konden doen door op werkbezoek te gaan in de dorpen en/of de activiteiten in het dorp te bezoeken. Uiteraard mogen de raadsleden de dorpsbewoners ook uitnodigen voor een bijeenkomst. Behoorlijk tijdrovend allemaal. Feitelijk komt het erop neer dat raadsleden –gemiddeld- elke week één dagdeel doorbrengen in één van de dorpen, de zomervakantie en feestdagen uitgezonderd. Deze 42 bezoekjes over evenzoveel weken komen dan bovenop het gebruikelijke raadswerk dat onze volksvertegenwoordigers verzetten. Tenminste, dat lijkt de meerderheid van het panel voor ogen te hebben. Het idee is goed, maar lijkt praktisch nauwelijks uitvoerbaar.
In de aanloop naar de herindeling vraag ik af en toe aan de raadsleden die ik spreek wat hun ambities voor straks na de herindeling zijn. Sommigen geven aan best wel in te zijn voor een nieuwe termijn in de heringedeelde gemeente, anderen zeggen ermee te stoppen. Een aantal laat het afhangen van waar de partij hun neerzet op de kieslijst of moeten er überhaupt nog over nadenken. Dat laatste snap ik goed. Raadsleden worden vaak onder een vergrootglas gelegd, en vangen veel (tegen)wind. Ook vanaf deze plek wordt er weleens kritisch naar onze volksvertegenwoordigers gekeken. Dat moet ook, zolang we maar wel in ogenschouw nemen dat zonder deze mensen, die als inwoner zitting nemen in het hoogste bestuursorgaan van de gemeente, een gemeente stuurloos is. Dit terwijl het raadslidmaatschap geen beroep is, maar een hobby –of roeping- waar een vergoeding tegenover staat. Let wel, een vergoeding. Dus geen vette bonus. Zou men het vergoede bedrag delen door het aantal uren dat een raadslidmaatschap kost, dan is het gewoon een slecht betaald bijbaantje. Bijeenkomsten bezoeken, mails vol zware stukken doorlezen en weghappen, partijoverleg voeren en natuurlijk de raadsvergaderingen bijwonen. Alleen dat laatste is al een behoorlijke opgave, neemt u dat van mij aan. Daar komen straks, als het aan het panel ligt, nog eens 42 bijeenkomsten dan wel werkbezoekjes bij. Raadslid zijn is nu al een aanslag op je privéleven voor een minimale vergoeding. En dat allemaal om de gemeente leefbaar te houden voor alle andere inwoners. Ook al roepen ze weleens wat gekke dingen over bijvoorbeeld verpauperde hoerenketen, ze zijn onmisbaar en we mogen blij zijn dat er mensen zijn die dit werk willen doen. Zeker nadat ik dus nog eens de resultaten van het vorige westerkwartierpanel had bekeken. Het raadslidmaatschap is straks een fulltime bezigheid, dat kan haast niet anders. Ik ben benieuwd welke 33 helden straks een zitje krijgen in de raad van de gemeente Westerkwartier en wens ze nu alvast veel succes.
 
Meediscussiëren over de herindeling of jouw mening laten horen? Laat het weten op Twitter @richardlamberst!
 
 
 

UIT DE KRANT