Gien einzaome kaarstdaogen meer
actueel
De schemering vuil over Peinoro.
De mensken die nog op straot waren, gingen naor hoes en luipen langs de gezellige winkelies, vol met snuusteraaien. Het haar veul weg van een decor oet een boek van Charles Dickens.
Het snaaide een beettie. Dat was eigenlijk wel mooi want het luip tegen kaarstdaogen.
Peinoro was een mooi dörp dat an drei kanten omgeven wör deur bossen. En an de andere kaant langen de essen waor de boeren bai zummerdag het land bewaarkten. Mor nou was ‘t er rustig. Het laand huifde niet bewaarkt te worden.
In de zummer waren d’r altied veul toeristen in het dörp. Mensken die de stad oetvluchtten op zuik nor rust en ruumte.
Bai zummerdag leefde Peinoro. Dan was ’t drok in de winkelies en in de einige supermarkt die het dörp telde.
Peinoro haar behaalve zien mooie omgeving nog meer te bieden.
D’r stun een mooie 13e eeuwse kerk met een biezunder orgel d’r in.
D’r was een modern zwembad, een nog modernere camping en d’r was nog een biezunderhaaid. Peinoro haar een prachtig kasteel; De Rozenburg.
Dit kasteel was een enorm gebouw van 3 verdeipings en aan weerskanten stonden twei torenies.
De begaone grond en de eerste verdeiping wörden volledig bewoond. De 2e verdeiping inclusief de baaide torenies was een soort zolder. De tougang tot het kasteel bestun oet een groot bordes met een balkon d’r boven. Dit balcon wör draogen deur 4 pilaoren waordeur het gehuil een staotig anzicht kreeg.
Het huile kasteel is onderkelderd, het souterrain, en dit souterrain het een biezundere functie.
Op het kasteel wonen de graaf en gravin Van Rozendael van Tromp tot Haemstede met heur dochter Caroline.
Caroline is een wichie van 9 jaor ; een mooi donker wichie met pientere, broene ogen. Zij het dat huile souterrain tot heur beschikking.
Ze het hier een complete disco, speulautomaten, een legohouk, een gedeilte wat veur de poppen is, een grote teikenhouk waor ze ok schilderen kan en d’r is zelfs een zwembad.
Bai het kasteel is boeten ok wel een zwembad mor veur de winter is er ein in het souterrain.
Nou zuj denken dat Caroline gelukkig is mor dat is niet zo. Ze het naomelijk huilemaol gien vriendties of vriendinnegies. Ze gaait niet nor schoul want zie het een gouvernante. En ’s mörgens, as de kinder nor schoul gaon, staait Caroline veur het raom te zwaaien nor de jonges en wichter die dikke lol hebben. Sommige kinder zwaaien terug en Caroline denkt dan: “ik wol dat ik ok nor schoul ging. Dan haar ik ok lol met de kinder en dan haar ik vriendinnegies die hier speulen kunnen.
Vaok reert Caroline omdat ze ongelukkig is mor heur mam begrip heur neit. “Kind” zeg ze dan, “je hebben alles wat je hartje begeert, wat wilst nou nog meer”. Heur gouvernante, juf Tessa, begrip heur wel mor die kan er niks an doun. Ze het het er wel ies met mevrouw over had mor die wil Caroline nou einmaol zeer beschaarmd opvoeden.
Juf Tessa zee wel dat dat niet goud was mor mevrouw luusterde neit.
Caroline is een goeie leerling.
Juf Tessa het aorighaaid an heur leerling. Zie huif alles mor ein keer oet te leggen want Caroline is een pienter kind.
Huil soms nemp Tessa Caroline ok wel ies met naor heur eigen dörp of naor heur hoes. Dat is bai hoge oetzundering want de gravin vindt het niet goud dat Caroline zo mor tussen het gewone volk lop.
De gravin is veul strenger dan de graaf. Die wil nog wel ies wat deur de vingers zein. Caroline zeg wel ies, “ze is veul te wies met mai en daordeur mokt ze mai ongelukkig”.
Tessa het medelieden met ’t wichie.
Juf Tessa weit ok aof van Carolines grote geheim.
Op een dag was Caroline peerdrieden gaon. Zie het een pony, Bobbie, en daor ridt ze regelmaotig op.
Heur mam haar dat mor een raore naom vonden veur ’n pony mor Caroline wol hum graog zo nuimen. Heur pap haar oeteindelijk zegt. ”Hol nou mor op Eleonore. Laot heur die naom toch an dat peerdtie geven”.
Caroline ridt veul op heur pony. Direkt nao de lessen gaait ze peerdrieden.
Ze hold van heur pony. Ze borstelt en aait hem.
Dan slag ze heur armpies om de hals van de pony en dan vertelt ze Bobbie over heur verdreit dat ze gien vriendties en vriendinnegies het en dan reert ze zachies tegen de haals van de pony an. En ’t is net of Bobbie heur begrip en Caroline meint zölfs dat hij met heur metreert.
Op ’n dag is Caroline weer an ’t rieden as ze bai een gat in de omheining komp. Caroline blif ston. Hou kan dat? Het was een groot gat. Ze kon d’r makkelijk met Bobbie deur. Het was net of het veur heur mokt was. Om te vluchten!!
Caroline twiefelt. Wat zul ze doun?
Oh, as mam dat ies wus!
Het was net of Bobbie het sein gaf van “toe nou mor”.
As ze deur het gat stappen komp ze in een groot bos waor zummerhoessies staon.
Dus ze is niet allein. D’r zitten altied wel mensken in die hoessies. Dat heurt ze wel ies van pap.
Heur haartie klopt bang want zie weit dat het niet mag wat ze döt.
Ze ridt een endtie wieder en dan komp ze bai ’n hoessie. Hier komp rook oet de schösstein. Caroline was ’n beettie bang. Ze zag bijna nooit vrumde mensken. Ze wol net weer omdraaien toen ’n stem vruig. “Best verdwaold mien wicht?”
Caroline schrok. Zie wol Bobbie de sporen geven toen de man zee: “rustig mor, ik dou die niks heur.
Hou komst hier zo?”
Caroline zeg eerst niks. Zie mag niet met vrumde mensken praoten, mor ze mag ok niet onbeleefd wezen.
Dus antwoordt ze; “Ik ben deur ’n gat in de omheining stapt. Mor ik mag eigenlijk niet met vrumde mensken praoten”.
Waorom neit?” Vruig de man. “Dat gef toch niks? Of komst van ’t kasteel mischien?”
Caroline knikte. De man is aordig. Hij vrag Caroline van alles en zie antwoordt en veurdat ze erom verdocht is vertelt ze dat ze van ’t kasteel komp, wat ze allemaol döt en ze vertelt dat ze huilemaol gien vriendties en vriendinnegies het.
De man knikt aof en tou. Hij begrip Caroline. Dan gef hij heur een haand en hij zeg: “Ik ben Jan. Ik ben altied meester west en nou woon ik hier omdat ’t hier zo rustig is.
Mor ik begriep dui huilemaol. Doe wilst graog wat te speulen hebben. Dat heurt ok zo. Kom mor ies weer. Dan kunnen wie weer ies praoten”. Carolien was bliede dat ze met hum praot haar. Hij is aordig en wat het belangriekste is; hij begrip heur.
Toen ze weer thoes was, zee ze netuurlijk niks tegen heur pap en mam mor wel tegen Tessa. Die haar het huile verhaol anheurd en ze besluuten niks te zeggen. Caroline zee netuurlijk nooit dat er een groot gat in de omheining zit
Stel je veur dat het mokt wör dan kon ze d’r nooit meer deur.
En zo kommen de kaarsdaogen aal dichter bai. Elke dag zit ze veur het raom te kieken nor de kinder die nor schoul tou gaon. Ze zwaaien naor Caroline en zie zwaait terug met dikke traonen in heur ogen.
’s Aovends as ze op ber lig, reert ze nog aal. Ze kan gewoon niet stoppen. Het is al laot as heur pap nor boven gaait. Hij luustert altied aan de deur van Caroline. Hij heurt heur reren en hij döt zachies de deur open. Caroline döt net of ze slap mor pap zeg: “wat is er mien wicht”? Caroline zeg eerst niks mor dan begon ze langzaom te vertellen wat er is. Dat ze nor de kinder kik, as die ’s mörgens nor schoul gaon en dat ze daor zo graog bai wezen wil. Van het grote souterrain, wat ze wel mooi vindt mor dat ze daor veul leiver met kinder speult. Ze vertelt van alles. Van Bobbie, dat die zo leif is, dat die heur wel begrip en…… van het gat in de omheining en dan vertelt ze van Jan.
Pap zeg niks. Hij stopt heur tou, gaf heur een dikke kus en belooft dat ze mörgen weer praoten zullen.
Pap gaait ok op ber mor hij slap neit. Hij prakkezeert en vuilt zich schuldig. Hij zal ’t er ies met Eleonore over hebben.
Die wil er, de volgende mörgen bai ’t ontbijt niks van weiten. Dat kind het alles wat heur hartje begeert zee ze. Welk kind het een huil souterrain tot heur beschikking met zoveul speulgoud?”
“Dat is het niet. Ze is ongelukkig. Ze wil met aandere kinder speulen.”
Toen was de kous af. Volgens Eleonore dan. Mor pap gaait op zuik nor het gat in de omheining. Hij stapt d’r deurhin en volgt het pad tot hij bai het hoessie van Jan komp. Hij klopt an de deur. Jan döt open en begrip direkt dat dit de graaf van het kasteel is want zu’n deftige man haar e nog nooit zein.
“Kom d’r in”, zee Jan. Wat kan ik veur je doun?” Hij vuilt zich onzeker. Wat döt die man hier. Hij haar toch niks misdaon.
De graaf, op zien beurt was ok onzeker. Hij wus niet hou e begunnen mus. Dus hij begunt wat over koetjes en kalfjes en oeteindelijk zeg e.” Je kennen Caroline, is ’t niet?”
“Eh, jao” .Dan vertelt de graaf wat Caroline hum verteld het. Jan luustert en toen de graaf oetpraot was zee e; “Caroline is een leif, mor einzaom wichie. Je moet dat kind speulen laoten met aandere kinder “. De graaf vuiltde zich nog schuldiger toen e weer wegging. Jan het geliek. Caroline is ’n kind en kinder moeten speulen.
Hij bedocht een plan. Mor hij zul het toch eerst met Eleonore bepraoten moeten en heur overtuugen van de einzaomhaaid van Caroline.
Toen hij ’s aovends op ber ging heurde hij Caroline weer reren. Het snee hum as messen deur de ziel en hij ruip zien vrouw.
“Kom ies, luuster ies. Is dit nou wat stoe wilst. Ons kind is stokongelukkig. Dit is toch niet om an te heuren”. Eleonore schrok. Dit haar ze niet verwacht.
De volgende mörgen besluten ze om een plan te maoken.
Caroline en Tessa zitten in de bibliotheek te leren dus ze hebben aale tied om wat oet te dokteren.
Saomen gaon ze nor Jan. Die keek raor op mor hij wus dat het goud was. De graaf en gravin vertellen hum dat ze een plan hebben en graog willen dat Jan heur helpt.
Jan wus immers wel hou e met kinder an mus.
Toen wör het kerstavond. Caroline zit veur ’t raom. Het snaait. Ze wil nor boeten mor dat mag neit. Het is een drokte van belang in het kasteel en ze begrip er niks van. Pap en mam bennen oetgelaoten. Dat het ze nog nooit metmaokt. D’r was dudelijk wat aan de hand mor ze wus niet wat. Het personeel oet de keuken is drok in de weer. D’r wordt van alles brocht deur de bakker en de slager en deur nog een huileboel andere mensken.
Caroline docht, er zal wel weer een feest geven worden deur pap en mam. Een groot bal met veul gasten. Dat gebeurt wel vaoker. Dan moet Caroline op ber en dan gaait het feest nog lang deur.
Zo zit ze een poos veur het raom te kieken toen ze de butler naor de poort zag lopen. Ze kik wat beter en dan zöt ze ineins een huileboel kinder bai de poort staon. De butler döt open en aale kinder kommen binnen.
Caroline weit niet wat ze zöt.
Aale kinder, wor ze ’s mörgens nor zwaait bennen er. Ze lop nor de grote hal waor pap en mam ok staon.” Kom” zeden ze.
Caroline wus niet wat ze zeggen mus. En de kinder ok neit want het wör ineins dood stil.
Toen begon pap te praoten.” Kinder zee hij. Van harte welkom in ons kasteel. Ik heb jullie oetneudigd omdat onze Caroline zo allent is. Zie wil graog met jullie speulen.
Kom mor met naor beneden daor is van alles om met te speulen. En wees veural jezölf”.
As de kinder beneden kommen weiten ze niet wat ze zein. Zoveul om met te speulen! Het was ineens niet stil meer. De kinder krioelen deur mekaor en hebben de grootste lol.
Zie speulen overal met en vruigen van alles an Carolien. D’r bennen zelfs kinder die ’t zwempak metnomen hebben.
Carolien is huilemaol verbaosd en bliede. Ze speult! Ze speult met echte kinder. Ze lacht, is oetgelaoten ze lop op ’n draffie van de ein nor de ander.
Ze kriegen van alles te drinken en te eten. De kinder hebben het echt nor de zin mor Caroline nog het meist.
Toen het tien uur was, mussen de kinder nor hoes mor zee pap, jullie moeten gauw weer kommen.
Toen iederein weg was, was Caroline mui, mor dolgelukkig. “Dank je wel” zee ze. Mor dit was nog niet alles.
Toen ze rustig met zien dreien weer in de kaomer zaten zee mam. “Nao de kaarsdaogen mag je naor schoul. Wie hebben ’t er met juf Tessa over had en die liekt het een prima idee”. Caroline begunt te reren.
“Oh wat mooi, mien wens gaait in vervulling. Mor wat moet Tessa dan?
“Wees mor gerust zee pap. Op schoul kwam net een plekkie vraai en Tessa gaait daor in ’t vervolg ok les geven, zodat je heur aale daogen nog zein kunnen”.
Het wörden de gelukkigste kaarstdaogen veur Caroline die ze ooit had haar. Ze kon haost niet wachten tot ze nor schoul ging.
Het gat in de omheining was mokt, mor nou wus ze de weg nor Jan zo ok wel te vinden. Ze zöcht hem op om hem hartelijk te bedanken veur zien hulp.
Geschreven voor Tea Nijnuis, Peize. Schrijfster van Drentse verhalen en gedichten. Taalschulte voor het Hoes van de Taol in de gemeente Noordenveld.
De mensken die nog op straot waren, gingen naor hoes en luipen langs de gezellige winkelies, vol met snuusteraaien. Het haar veul weg van een decor oet een boek van Charles Dickens.
Het snaaide een beettie. Dat was eigenlijk wel mooi want het luip tegen kaarstdaogen.
Peinoro was een mooi dörp dat an drei kanten omgeven wör deur bossen. En an de andere kaant langen de essen waor de boeren bai zummerdag het land bewaarkten. Mor nou was ‘t er rustig. Het laand huifde niet bewaarkt te worden.
In de zummer waren d’r altied veul toeristen in het dörp. Mensken die de stad oetvluchtten op zuik nor rust en ruumte.
Bai zummerdag leefde Peinoro. Dan was ’t drok in de winkelies en in de einige supermarkt die het dörp telde.
Peinoro haar behaalve zien mooie omgeving nog meer te bieden.
D’r stun een mooie 13e eeuwse kerk met een biezunder orgel d’r in.
D’r was een modern zwembad, een nog modernere camping en d’r was nog een biezunderhaaid. Peinoro haar een prachtig kasteel; De Rozenburg.
Dit kasteel was een enorm gebouw van 3 verdeipings en aan weerskanten stonden twei torenies.
De begaone grond en de eerste verdeiping wörden volledig bewoond. De 2e verdeiping inclusief de baaide torenies was een soort zolder. De tougang tot het kasteel bestun oet een groot bordes met een balkon d’r boven. Dit balcon wör draogen deur 4 pilaoren waordeur het gehuil een staotig anzicht kreeg.
Het huile kasteel is onderkelderd, het souterrain, en dit souterrain het een biezundere functie.
Op het kasteel wonen de graaf en gravin Van Rozendael van Tromp tot Haemstede met heur dochter Caroline.
Caroline is een wichie van 9 jaor ; een mooi donker wichie met pientere, broene ogen. Zij het dat huile souterrain tot heur beschikking.
Ze het hier een complete disco, speulautomaten, een legohouk, een gedeilte wat veur de poppen is, een grote teikenhouk waor ze ok schilderen kan en d’r is zelfs een zwembad.
Bai het kasteel is boeten ok wel een zwembad mor veur de winter is er ein in het souterrain.
Nou zuj denken dat Caroline gelukkig is mor dat is niet zo. Ze het naomelijk huilemaol gien vriendties of vriendinnegies. Ze gaait niet nor schoul want zie het een gouvernante. En ’s mörgens, as de kinder nor schoul gaon, staait Caroline veur het raom te zwaaien nor de jonges en wichter die dikke lol hebben. Sommige kinder zwaaien terug en Caroline denkt dan: “ik wol dat ik ok nor schoul ging. Dan haar ik ok lol met de kinder en dan haar ik vriendinnegies die hier speulen kunnen.
Vaok reert Caroline omdat ze ongelukkig is mor heur mam begrip heur neit. “Kind” zeg ze dan, “je hebben alles wat je hartje begeert, wat wilst nou nog meer”. Heur gouvernante, juf Tessa, begrip heur wel mor die kan er niks an doun. Ze het het er wel ies met mevrouw over had mor die wil Caroline nou einmaol zeer beschaarmd opvoeden.
Juf Tessa zee wel dat dat niet goud was mor mevrouw luusterde neit.
Caroline is een goeie leerling.
Juf Tessa het aorighaaid an heur leerling. Zie huif alles mor ein keer oet te leggen want Caroline is een pienter kind.
Huil soms nemp Tessa Caroline ok wel ies met naor heur eigen dörp of naor heur hoes. Dat is bai hoge oetzundering want de gravin vindt het niet goud dat Caroline zo mor tussen het gewone volk lop.
De gravin is veul strenger dan de graaf. Die wil nog wel ies wat deur de vingers zein. Caroline zeg wel ies, “ze is veul te wies met mai en daordeur mokt ze mai ongelukkig”.
Tessa het medelieden met ’t wichie.
Juf Tessa weit ok aof van Carolines grote geheim.
Op een dag was Caroline peerdrieden gaon. Zie het een pony, Bobbie, en daor ridt ze regelmaotig op.
Heur mam haar dat mor een raore naom vonden veur ’n pony mor Caroline wol hum graog zo nuimen. Heur pap haar oeteindelijk zegt. ”Hol nou mor op Eleonore. Laot heur die naom toch an dat peerdtie geven”.
Caroline ridt veul op heur pony. Direkt nao de lessen gaait ze peerdrieden.
Ze hold van heur pony. Ze borstelt en aait hem.
Dan slag ze heur armpies om de hals van de pony en dan vertelt ze Bobbie over heur verdreit dat ze gien vriendties en vriendinnegies het en dan reert ze zachies tegen de haals van de pony an. En ’t is net of Bobbie heur begrip en Caroline meint zölfs dat hij met heur metreert.
Op ’n dag is Caroline weer an ’t rieden as ze bai een gat in de omheining komp. Caroline blif ston. Hou kan dat? Het was een groot gat. Ze kon d’r makkelijk met Bobbie deur. Het was net of het veur heur mokt was. Om te vluchten!!
Caroline twiefelt. Wat zul ze doun?
Oh, as mam dat ies wus!
Het was net of Bobbie het sein gaf van “toe nou mor”.
As ze deur het gat stappen komp ze in een groot bos waor zummerhoessies staon.
Dus ze is niet allein. D’r zitten altied wel mensken in die hoessies. Dat heurt ze wel ies van pap.
Heur haartie klopt bang want zie weit dat het niet mag wat ze döt.
Ze ridt een endtie wieder en dan komp ze bai ’n hoessie. Hier komp rook oet de schösstein. Caroline was ’n beettie bang. Ze zag bijna nooit vrumde mensken. Ze wol net weer omdraaien toen ’n stem vruig. “Best verdwaold mien wicht?”
Caroline schrok. Zie wol Bobbie de sporen geven toen de man zee: “rustig mor, ik dou die niks heur.
Hou komst hier zo?”
Caroline zeg eerst niks. Zie mag niet met vrumde mensken praoten, mor ze mag ok niet onbeleefd wezen.
Dus antwoordt ze; “Ik ben deur ’n gat in de omheining stapt. Mor ik mag eigenlijk niet met vrumde mensken praoten”.
Waorom neit?” Vruig de man. “Dat gef toch niks? Of komst van ’t kasteel mischien?”
Caroline knikte. De man is aordig. Hij vrag Caroline van alles en zie antwoordt en veurdat ze erom verdocht is vertelt ze dat ze van ’t kasteel komp, wat ze allemaol döt en ze vertelt dat ze huilemaol gien vriendties en vriendinnegies het.
De man knikt aof en tou. Hij begrip Caroline. Dan gef hij heur een haand en hij zeg: “Ik ben Jan. Ik ben altied meester west en nou woon ik hier omdat ’t hier zo rustig is.
Mor ik begriep dui huilemaol. Doe wilst graog wat te speulen hebben. Dat heurt ok zo. Kom mor ies weer. Dan kunnen wie weer ies praoten”. Carolien was bliede dat ze met hum praot haar. Hij is aordig en wat het belangriekste is; hij begrip heur.
Toen ze weer thoes was, zee ze netuurlijk niks tegen heur pap en mam mor wel tegen Tessa. Die haar het huile verhaol anheurd en ze besluuten niks te zeggen. Caroline zee netuurlijk nooit dat er een groot gat in de omheining zit
Stel je veur dat het mokt wör dan kon ze d’r nooit meer deur.
En zo kommen de kaarsdaogen aal dichter bai. Elke dag zit ze veur het raom te kieken nor de kinder die nor schoul tou gaon. Ze zwaaien naor Caroline en zie zwaait terug met dikke traonen in heur ogen.
’s Aovends as ze op ber lig, reert ze nog aal. Ze kan gewoon niet stoppen. Het is al laot as heur pap nor boven gaait. Hij luustert altied aan de deur van Caroline. Hij heurt heur reren en hij döt zachies de deur open. Caroline döt net of ze slap mor pap zeg: “wat is er mien wicht”? Caroline zeg eerst niks mor dan begon ze langzaom te vertellen wat er is. Dat ze nor de kinder kik, as die ’s mörgens nor schoul gaon en dat ze daor zo graog bai wezen wil. Van het grote souterrain, wat ze wel mooi vindt mor dat ze daor veul leiver met kinder speult. Ze vertelt van alles. Van Bobbie, dat die zo leif is, dat die heur wel begrip en…… van het gat in de omheining en dan vertelt ze van Jan.
Pap zeg niks. Hij stopt heur tou, gaf heur een dikke kus en belooft dat ze mörgen weer praoten zullen.
Pap gaait ok op ber mor hij slap neit. Hij prakkezeert en vuilt zich schuldig. Hij zal ’t er ies met Eleonore over hebben.
Die wil er, de volgende mörgen bai ’t ontbijt niks van weiten. Dat kind het alles wat heur hartje begeert zee ze. Welk kind het een huil souterrain tot heur beschikking met zoveul speulgoud?”
“Dat is het niet. Ze is ongelukkig. Ze wil met aandere kinder speulen.”
Toen was de kous af. Volgens Eleonore dan. Mor pap gaait op zuik nor het gat in de omheining. Hij stapt d’r deurhin en volgt het pad tot hij bai het hoessie van Jan komp. Hij klopt an de deur. Jan döt open en begrip direkt dat dit de graaf van het kasteel is want zu’n deftige man haar e nog nooit zein.
“Kom d’r in”, zee Jan. Wat kan ik veur je doun?” Hij vuilt zich onzeker. Wat döt die man hier. Hij haar toch niks misdaon.
De graaf, op zien beurt was ok onzeker. Hij wus niet hou e begunnen mus. Dus hij begunt wat over koetjes en kalfjes en oeteindelijk zeg e.” Je kennen Caroline, is ’t niet?”
“Eh, jao” .Dan vertelt de graaf wat Caroline hum verteld het. Jan luustert en toen de graaf oetpraot was zee e; “Caroline is een leif, mor einzaom wichie. Je moet dat kind speulen laoten met aandere kinder “. De graaf vuiltde zich nog schuldiger toen e weer wegging. Jan het geliek. Caroline is ’n kind en kinder moeten speulen.
Hij bedocht een plan. Mor hij zul het toch eerst met Eleonore bepraoten moeten en heur overtuugen van de einzaomhaaid van Caroline.
Toen hij ’s aovends op ber ging heurde hij Caroline weer reren. Het snee hum as messen deur de ziel en hij ruip zien vrouw.
“Kom ies, luuster ies. Is dit nou wat stoe wilst. Ons kind is stokongelukkig. Dit is toch niet om an te heuren”. Eleonore schrok. Dit haar ze niet verwacht.
De volgende mörgen besluten ze om een plan te maoken.
Caroline en Tessa zitten in de bibliotheek te leren dus ze hebben aale tied om wat oet te dokteren.
Saomen gaon ze nor Jan. Die keek raor op mor hij wus dat het goud was. De graaf en gravin vertellen hum dat ze een plan hebben en graog willen dat Jan heur helpt.
Jan wus immers wel hou e met kinder an mus.
Toen wör het kerstavond. Caroline zit veur ’t raom. Het snaait. Ze wil nor boeten mor dat mag neit. Het is een drokte van belang in het kasteel en ze begrip er niks van. Pap en mam bennen oetgelaoten. Dat het ze nog nooit metmaokt. D’r was dudelijk wat aan de hand mor ze wus niet wat. Het personeel oet de keuken is drok in de weer. D’r wordt van alles brocht deur de bakker en de slager en deur nog een huileboel andere mensken.
Caroline docht, er zal wel weer een feest geven worden deur pap en mam. Een groot bal met veul gasten. Dat gebeurt wel vaoker. Dan moet Caroline op ber en dan gaait het feest nog lang deur.
Zo zit ze een poos veur het raom te kieken toen ze de butler naor de poort zag lopen. Ze kik wat beter en dan zöt ze ineins een huileboel kinder bai de poort staon. De butler döt open en aale kinder kommen binnen.
Caroline weit niet wat ze zöt.
Aale kinder, wor ze ’s mörgens nor zwaait bennen er. Ze lop nor de grote hal waor pap en mam ok staon.” Kom” zeden ze.
Caroline wus niet wat ze zeggen mus. En de kinder ok neit want het wör ineins dood stil.
Toen begon pap te praoten.” Kinder zee hij. Van harte welkom in ons kasteel. Ik heb jullie oetneudigd omdat onze Caroline zo allent is. Zie wil graog met jullie speulen.
Kom mor met naor beneden daor is van alles om met te speulen. En wees veural jezölf”.
As de kinder beneden kommen weiten ze niet wat ze zein. Zoveul om met te speulen! Het was ineens niet stil meer. De kinder krioelen deur mekaor en hebben de grootste lol.
Zie speulen overal met en vruigen van alles an Carolien. D’r bennen zelfs kinder die ’t zwempak metnomen hebben.
Carolien is huilemaol verbaosd en bliede. Ze speult! Ze speult met echte kinder. Ze lacht, is oetgelaoten ze lop op ’n draffie van de ein nor de ander.
Ze kriegen van alles te drinken en te eten. De kinder hebben het echt nor de zin mor Caroline nog het meist.
Toen het tien uur was, mussen de kinder nor hoes mor zee pap, jullie moeten gauw weer kommen.
Toen iederein weg was, was Caroline mui, mor dolgelukkig. “Dank je wel” zee ze. Mor dit was nog niet alles.
Toen ze rustig met zien dreien weer in de kaomer zaten zee mam. “Nao de kaarsdaogen mag je naor schoul. Wie hebben ’t er met juf Tessa over had en die liekt het een prima idee”. Caroline begunt te reren.
“Oh wat mooi, mien wens gaait in vervulling. Mor wat moet Tessa dan?
“Wees mor gerust zee pap. Op schoul kwam net een plekkie vraai en Tessa gaait daor in ’t vervolg ok les geven, zodat je heur aale daogen nog zein kunnen”.
Het wörden de gelukkigste kaarstdaogen veur Caroline die ze ooit had haar. Ze kon haost niet wachten tot ze nor schoul ging.
Het gat in de omheining was mokt, mor nou wus ze de weg nor Jan zo ok wel te vinden. Ze zöcht hem op om hem hartelijk te bedanken veur zien hulp.
Geschreven voor Tea Nijnuis, Peize. Schrijfster van Drentse verhalen en gedichten. Taalschulte voor het Hoes van de Taol in de gemeente Noordenveld.
