Het verdriet van Roden
Herdenkingsbijeenkomst in de Pompstee
RODEN – Morgen (woensdag) wordt in de Pompstee stilgestaan bij het overlijden van Erla Palm en Rob, Merel en Mark van der Linde, het Roner gezin dat omkwam bij de vliegramp van de MH17. De bijeenkomst duurt van 15.00 uur tot 16.30 uur. En zo herdenkt Roden opnieuw, zoals het de laatste tijd eigenlijk teveel mensen moet herdenken. Naast uiteraard de naaste familie, werd ook de voetbalvereniging Roden opnieuw hard geraakt. Nadat eerst Annemieke van Dijk – speelster van het meidenteam- op brute wijze van het leven werd beroofd, moet de club nu verder zonder een leider en een speler.
Voorzitter Jans Darwinkel zucht eens diep. ‘Als je voorzitter van een relatief grote club bent, dan weet je dat er veel op je pad komt. Daar hoort ook verdriet bij. Uiteraard heb je liever alleen maar vreugde en vier je liever kampioenschappen. Maar zo zit de wereld niet in elkaar. Helaas niet’, zegt de voorzitter. Darwinkel weet nog precies waar hij was toen hij hoorde van het overlijden van Annemieke. Ook de dag dat de MH17 uit de lucht werd geschoten, vergeet hij nooit. Net als dat telefoontje. ‘Het was donderdagavond toen ik gebeld werd. Vrienden van het gezin. ‘Voorzitter, er is een gezin uit Roden bij de vliegramp betrokken. Een gezin dat nauw betrokken is bij de voetbalclub’, kreeg ik te horen. Dan schrik je. Ik heb de volgende ochtend de gemeente gebeld. Of het college er ook van wist. Vervolgens heb ik het bestuur geïnformeerd, de trainer en de leider. Nee, dat zijn geen prettige telefoontjes, maar het moet. Ik heb 42 jaar voor de klas gestaan en ben directeur geweest. Ik weet dus wel wat het is om slechte berichten te moeten brengen. Weet je, natuurlijk werd ik overvallen door dit bericht. In paniek ben ik nooit geraakt. Ik ben meer iemand die meteen dingen wil doen. Toen Annemieke overleed heb ik het voortouw genomen om de kantine open te doen. Ik ben zelf bij het hek gaan staan en heb iedereen die kwam een hand gegeven. Vervolgens heb ik een toespraakje gehouden en hebben we samen het verdriet gedeeld.’
Darwinkel kent (bijna) iedereen bij de club. Hij gaf veel ouders en later hun kinderen les. Van het huidige eerste elftal had hij tenminste negen spelers in de klas. Hij weet nog steeds wat voor kattenkwaad ze vroeger uithaalden. Bovendien heeft Jans de gave om naam en gezicht vrijwel altijd te onthouden. ‘Dat heb ik tamelijk extreem, ja’, zegt hij. En dus had hij ook vrijwel meteen een beeld bij de Van der Lindes. ‘Ik heb wel even op de website gekeken, maar ik kende ze. Weet je, hun elftal werd kampioen. Ik heb ze in de kantine toegesproken. Ik heb ze allemaal een medaille omgehangen. We hebben samen ‘We Are The Champions’ gezongen’. We hebben samen patat gegeten. Het is nog maar kort geleden. En dan dit. Bizar.’
Darwinkel was er altijd toen Annemieke overleed en herdacht werd. Onlangs nog, toen een kunstwerk onthuld werd achter de Winsinghhof. Ook nu probeert hij namens de club zoveel mogelijk te doen, al is zelfs de voorzitter tamelijk machteloos. ‘Van de week heeft de ploeg waar Mark deel van uitmaakte voor het eerst weer weer gevoetbald. We hebben een minuut stilte gehouden en speelden met rouwbanden. Dat zijn emotionele momenten’, zegt Darwinkel, die ook woensdag aanwezig zal zijn in de Pompstee. Of hij iets gaat zeggen weet hij nog niet. ‘Het moet geen verhaaltje worden van een bestuurder op afstand. Het moet niet iets zijn dat al gezegd is. Eigenlijk gaat het om de kinderen. En dus proberen we iemand van D3 woensdag iets te laten zeggen. Daarbij steunen wij ze uiteraard. Hun gevoel is waar het om draait, niet van de bestuurder op afstand. Ik denk dat we iemand vinden uit het team die wil en kan.’
Kort na de afschuwelijke vliegramp overleed ook Henk Palm. ‘Vrijdag na de ramp ben ik bij hem geweest om te praten. Niet veel later overleed hij. Je houdt het niet voor mogelijk.’ Palm was jarenlang vrijwilliger bij de club en ‘prominent’, een eretitel voor mensen die veel voor de club betekend hebben. Wat betreft Darwinkel was de koek nog niet op. ‘Na Annemieke, na de Van der Linde’s en na Henk Palm werd ik onlangs op een zondagmiddag gebeld dat een bijzonder goede vriend van me was overleden. Twee weken eerder hebben we nog samen een hapje gegeten in de Winsinghhof. We zaten heerlijk samen aan de borrel. Hij deed aan zweefvliegen en ik weet nog dat hij me op een mooie wolkenpartij wees toen we naar huis gingen. Ook hij is niet meer. Het zijn dingen die heel moeilijk te vatten zijn. Onbegrijpelijke zaken. Leven en dood horen bij elkaar. Je kunt elke dag geconfronteerd worden met ellende. Met narigheid. Er kan elke dag iets gebeuren. Dat is gewoon zo.’
Darwinkel bleef onder alle omstandigheden kalm. ‘Ik blijf vaak rustig maar heb wel degelijk emoties. Als anderen verdriet hebben en ik zie dat, dan word ik ook emotioneel. Ik heb het vaak bij kleine dingen. Zo zaten we woensdag bij elkaar om muziek uit te zoeken voor de herdenkingsdienst van morgen. Toen er een nummer uitgezocht was, werd ik echt emotioneel. Nu weer. Ik kan heel veel beredeneren. Ik ben voorzitter en wil er voor de mensen zijn. Maar natuurlijk heb ik ook emoties. Je ziet ze misschien niet altijd, maar ze zijn er echt.’