‘Ik ben altijd aan het knutselen, bouwen en creëren’
kleintje cultuur
Kleintje Cultuur: Sylvia Polman, dochter van een creatieve moeder en een beroemde oma. Happy Syl, heet haar kunst
NIEUW-RODEN – “Op een regenachtige dag werden alle kinderen uit de flat opgetrommeld. Gingen we aan een grote tafel diaraampjes vullen met inkt, lijm en draadjes. Daarna bekeken we het resultaat met z’n allen op groot scherm. Met zelfgebakken patat in Gouda’s Glorie-boterkuipjes op schoot. Zo ben ik opgevoed.” Het verhaal van kunstenares Sylvia Polman is indrukwekkend. En maar weer eens het bewijs dat kunst in de genen zit. De dochter van een kunstzinnige moeder én kleindochter van een beroemde oma groeide op in Amsterdam, verkaste naar Brabant om ‘volwassen’ te worden en belandde uiteindelijk in Drenthe. In Nieuw-Roden om precies te zijn.
“Mijn moeder was ongelofelijk creatief. Altijd bezig om iets te maken. Ze betrok haar kinderen overal bij. Niets was te gek. Ik ben vrij opgevoed. Niet dat ik zomaar thuis kon komen wanneer ik wou hoor. Nee zeg, ik haalde het niet in mijn hoofd. Want behalve vrij in haar denken was ze ook streng. En heel consequent. Je kon altijd bij haar komen als je een idee had. ‘Goed idee’, zei ze dan. Om te vervolgen met: ‘Maar heb je daar en daar ook aan gedacht?’ O, dat was soms balen. Het maakte wel dat je je eigen keuzes maakte. Ik ben opgegroeid in een flat in Amsterdam. Drie hoog woonden we. Als het regende haalde mijn moeder een paar emmers zand uit de zandbak en gooide het op een groot granieten blad bij ons in de douche. Konden we zandkastelen bouwen. En alle kinderen uit de flat mochten meedoen. Net als het vullen van de diaraampjes. De beelden die ontstonden nadat mijn moeder ze in de diaprojector stopte waren fascinerend. Door de warmte bewogen ze. Beelden die je later zag bij veel vj’s. Mijn moeder was haar tijd vooruit.” Iets dat trouwens zeker geldt voor de oma van Sylvia, beroemd schrijfster Annie Oosterbroek-Dutchen. De vrijgevochten vrouw en moeder van kinderen van verschillende mannen schreef romans over familie-intriges die ze voor een deel zelf beleefde. “Er bestaat een fietsroute langs alle boerderijen waar die intriges hebben plaats gevonden”, weet Sylvia. “Er is zelfs een museum ingericht met haar werk.”
Na haar jeugd in Amsterdam vertrok Sylvia naar Brabant. Met man en inmiddels 3-jarige dochter Lola. Ze moest maar eens volwassen worden, vond ze zelf. Ze meldde zich aan bij de Kunstacademie in Tilburg. Pottenbakken, keramiek, teken, schilderen, er is geen discipline die ze niet heeft gedaan. Uiteindelijk bleek het niet te werken, de academie en een kind. Sylvia stopte. Ook aan de relatie met de vader van haar dochter kwam een eind. Zat ze alleen in Brabant, met kind zonder werk. Ze raakte overspannen. Tot haar moeder haar een mededeling deed. “Ze zei: ik verhuis naar Drenthe. Je kunt hier blijven zitten kniezen, je kunt ook mee. Kies maar. Ik ben mee gegaan. Geen dag spijt. We kwamen in een warm bad.” Tot zover de inleiding door Sylivia aan haar werktafel midden in de woonkamer van haar woning in de Burgemeester Bloemersstraat in Nieuw-Roden. De rubriek al bijna gevuld en we zijn nog niet eens toegekomen aan het eigen werk van de kunstenares. Op de tafel: tekendozen, tekenboekjes, heel veel potloden, gesso (grondverf maar dan voor papier). Aan de wand: kleurrijke schilderijen van meisjes met dromerige blik, fantasiefiguren (‘mijn zielenroerselen’) en prentjes, waarvan ze via een geïnteresseerde uitgever ansichtkaarten wil laten drukken. “Ik merk dat ik mensen raak met de schilderijen. Het is wel eens gebeurd dat mensen spontaan beginnen te huilen. Zoveel emotie roept iets kennelijk op.” De hele woning van Sylvia ademt kunst. Zelfs de zwartlederen bureaustoel is beschilderd. Trolleys met alle kleuren verf van de regenboog, laatjes met knopen, kralen, plaatjes, wol en koord staan her en der in de kamer. “Het is hier één grote speeltuin, haha. Ik ben altijd aan het knutselen, bouwen en creëren.” De lampen aan de wand en op de kast lijken van een exclusief interieurhuis, maar niets is minder waar. Ook zelf gemaakt. Net als het geboetseerde beeld in de vensterbank. Gezellig dikke dames op doek, ook een creatie van Sylivia die haar kunst ‘Happy Syl’ noemt. Want dat is ze; een gelukkig mens. Ook geïnspireerd geraakt door de kunst van Happy Syl? Sylvia verzorgt vanaf september creatieve workshops bij Fashion Freak in Nieuw-Roden. Meer van haar werk is te vinden op: www.happysyl.com.
NIEUW-RODEN – “Op een regenachtige dag werden alle kinderen uit de flat opgetrommeld. Gingen we aan een grote tafel diaraampjes vullen met inkt, lijm en draadjes. Daarna bekeken we het resultaat met z’n allen op groot scherm. Met zelfgebakken patat in Gouda’s Glorie-boterkuipjes op schoot. Zo ben ik opgevoed.” Het verhaal van kunstenares Sylvia Polman is indrukwekkend. En maar weer eens het bewijs dat kunst in de genen zit. De dochter van een kunstzinnige moeder én kleindochter van een beroemde oma groeide op in Amsterdam, verkaste naar Brabant om ‘volwassen’ te worden en belandde uiteindelijk in Drenthe. In Nieuw-Roden om precies te zijn.
“Mijn moeder was ongelofelijk creatief. Altijd bezig om iets te maken. Ze betrok haar kinderen overal bij. Niets was te gek. Ik ben vrij opgevoed. Niet dat ik zomaar thuis kon komen wanneer ik wou hoor. Nee zeg, ik haalde het niet in mijn hoofd. Want behalve vrij in haar denken was ze ook streng. En heel consequent. Je kon altijd bij haar komen als je een idee had. ‘Goed idee’, zei ze dan. Om te vervolgen met: ‘Maar heb je daar en daar ook aan gedacht?’ O, dat was soms balen. Het maakte wel dat je je eigen keuzes maakte. Ik ben opgegroeid in een flat in Amsterdam. Drie hoog woonden we. Als het regende haalde mijn moeder een paar emmers zand uit de zandbak en gooide het op een groot granieten blad bij ons in de douche. Konden we zandkastelen bouwen. En alle kinderen uit de flat mochten meedoen. Net als het vullen van de diaraampjes. De beelden die ontstonden nadat mijn moeder ze in de diaprojector stopte waren fascinerend. Door de warmte bewogen ze. Beelden die je later zag bij veel vj’s. Mijn moeder was haar tijd vooruit.” Iets dat trouwens zeker geldt voor de oma van Sylvia, beroemd schrijfster Annie Oosterbroek-Dutchen. De vrijgevochten vrouw en moeder van kinderen van verschillende mannen schreef romans over familie-intriges die ze voor een deel zelf beleefde. “Er bestaat een fietsroute langs alle boerderijen waar die intriges hebben plaats gevonden”, weet Sylvia. “Er is zelfs een museum ingericht met haar werk.”
Na haar jeugd in Amsterdam vertrok Sylvia naar Brabant. Met man en inmiddels 3-jarige dochter Lola. Ze moest maar eens volwassen worden, vond ze zelf. Ze meldde zich aan bij de Kunstacademie in Tilburg. Pottenbakken, keramiek, teken, schilderen, er is geen discipline die ze niet heeft gedaan. Uiteindelijk bleek het niet te werken, de academie en een kind. Sylvia stopte. Ook aan de relatie met de vader van haar dochter kwam een eind. Zat ze alleen in Brabant, met kind zonder werk. Ze raakte overspannen. Tot haar moeder haar een mededeling deed. “Ze zei: ik verhuis naar Drenthe. Je kunt hier blijven zitten kniezen, je kunt ook mee. Kies maar. Ik ben mee gegaan. Geen dag spijt. We kwamen in een warm bad.” Tot zover de inleiding door Sylivia aan haar werktafel midden in de woonkamer van haar woning in de Burgemeester Bloemersstraat in Nieuw-Roden. De rubriek al bijna gevuld en we zijn nog niet eens toegekomen aan het eigen werk van de kunstenares. Op de tafel: tekendozen, tekenboekjes, heel veel potloden, gesso (grondverf maar dan voor papier). Aan de wand: kleurrijke schilderijen van meisjes met dromerige blik, fantasiefiguren (‘mijn zielenroerselen’) en prentjes, waarvan ze via een geïnteresseerde uitgever ansichtkaarten wil laten drukken. “Ik merk dat ik mensen raak met de schilderijen. Het is wel eens gebeurd dat mensen spontaan beginnen te huilen. Zoveel emotie roept iets kennelijk op.” De hele woning van Sylvia ademt kunst. Zelfs de zwartlederen bureaustoel is beschilderd. Trolleys met alle kleuren verf van de regenboog, laatjes met knopen, kralen, plaatjes, wol en koord staan her en der in de kamer. “Het is hier één grote speeltuin, haha. Ik ben altijd aan het knutselen, bouwen en creëren.” De lampen aan de wand en op de kast lijken van een exclusief interieurhuis, maar niets is minder waar. Ook zelf gemaakt. Net als het geboetseerde beeld in de vensterbank. Gezellig dikke dames op doek, ook een creatie van Sylivia die haar kunst ‘Happy Syl’ noemt. Want dat is ze; een gelukkig mens. Ook geïnspireerd geraakt door de kunst van Happy Syl? Sylvia verzorgt vanaf september creatieve workshops bij Fashion Freak in Nieuw-Roden. Meer van haar werk is te vinden op: www.happysyl.com.