Ik zag het als leermoment, dat was mijn redding. Er waren zóveel mensen die er iets van vonden’

Afbeelding
actueel

Boegbeeld Annemiek van Veen verlaat Winsinghhof


RODEN – Precies vijf jaar en negen maanden werkte ze bij het Winsinghhof. Was hét gezicht van het restaurant, theater en de bios. Nu is het klaar. Annemiek van Veen trekt de wereld in. Voor haar studie management aan de hogere hotelschool in Leeuwarden vertrekt ze naar Thailand, daarna staat Zuid-Afrika op de planning. Annemiek maakte roerige tijden mee. Ze stond er in haar eentje voor toen anderhalf jaar geleden het hele bestuur opstapte. “Dat ik het kon zien als leermoment was mijn redding.”


Per toeval belandde Annemiek van Veen (22) ruim vijf jaar geleden bij het Winsinghhof. Ze fietste van Groningen naar Roden en Ids Dijkstra (toen nog directeur van Landgoed Mensinge waar ook de Winsinghhof onder viel) van Roden naar Peize. Dijkstra sprong van de fiets. “Hij had van mijn moeder gehoord dat ik een baantje zocht. Of ik misschien in de Winsinghhof wilde werken. Ik was 16. En heel verlegen. Vreselijk spannend vond ik het. Ik zei dat ik alleen in de afwas wilde. Achter de schermen. Peter Holtkamp zat toen op het restaurant. Ik heb één avond in de afwas gewerkt. Toen moest ik kiezen: wilde ik blijven, moest ik in de bediening. De volgende avond stond ik er alleen voor. Het restaurant zat bomvol. Ik heb nog nooit zo snel promotie gemaakt, haha.”


Landskeuken


Toen Holtkamp wegging (of moest, hij was er naar verluid te weinig), ging de stichting de boel zelf weer runnen. Ate Visser bestierde het restaurant. Een fantastische tijd, vindt Annemiek.  Ze leerde ‘skills voor het leven’ van de horecaman in hart en nieren. “Ate kon alles. Hij wist altijd balans te houden tussen professionaliteit en gezelligheid. Dat vind ik zó knap. Ik heb met Ate ook de kookworkshops gedaan in de Landskeuken op het landgoed. Fantastisch was dat. Een mooie plek voor feesten. Je krijgt een beetje het Ibizagevoel daar. Jammer dat zoiets moois dicht moet. Alles is aanwezig. Inclusief een professionele horecakeuken. Nog steeds krijg ik regelmatig de vraag: ‘kan het écht niet meer, een feestje daar?’ Ik weet dat er iemand is die er kookworkshops wilde organiseren. Mocht ook niet. De keuken gaat er straks uit en de ruimte wordt ingericht als expositieruimte. De zoveelste.”


Stuurloos


In mei 2017 stapte het bestuur en de directie van Landgoed Mensinge op door een slepend gesteggel met de gemeente. Die wilde namelijk fors bezuinigen op het landgoed. Stelde eisen die niet haalbaar waren, volgens het bestuur. Het landgoed leek stuurloos. Heel even overwoog Annemiek ook te vertrekken. “Ik stond op het punt weg te gaan. Er zitten ook leermomenten in, bedacht ik me. Voor mij was het, in het kader van mijn studie, interessant om te zien hoe de gemeente en de interim-directeur hier mee om zouden gaan. Bovendien: iemand moest het doen. De theatervoorstellingen liepen gewoon door. Ik besloot te blijven. Heb vriendinnen van mijn zus gebeld. ‘Ik heb hulp nodig’, zei ik. Met een club meiden hebben we de voorstellingen draaiende kunnen houden. Dat ik het heb kunnen zien als leermoment was mijn redding. Anders had ik het niet gekund. Er zijn zóveel mensen die er iets van vonden.”


Annemiek heeft veel te danken aan landgoed, zegt ze. “Toen ik hier begon deed ik mbo communicatie. Ik had nooit gedacht dat ik de hogere hotelschool zou doen. Dat is door deze baan ontstaan. De combinatie van management met horeca bleek super bij me te passen. En dankzij het landgoed heb ik ongelofelijk veel mensen leren kennen. Ik hoef de Albert Heijn maar binnen te lopen. Iedereen kent me.” Annemiek hoopt volgend jaar september klaar te zijn met haar studie. In Thailand en in Zuid-Afrika gaat ze studeren en wonen op de campus van NHL Stenden, die vestigingen heeft in deze landen. Annemieks allerlaatste Winsinghhof-avond was op de nieuwjaarsreceptie van de Zakenkring die een borrel en een etentje hield bij Mexicaans restaurant La Comida. “Alles liep op rolletjes. Ik heb alleen maar gelachen. Ik kijk terug op een fantastische tijd. Wat ik het allermooist vond? De bruiloften op het landgoed. Dat je als gastvrouw overal bij bent, de ceremonie, het eten het feest. Een onbeschrijfelijk gevoel op een fantastische plek. Ik ga hier zeker terugkomen. Maar niet meer om te werken.” 

UIT DE KRANT