Inbreker betrapt
Heel wat keren hoor ik van mensen dat ze pluimvee kwijtraken aan roofdieren. Ik houd ze dan altijd voor dat ze er dan maar voor moeten zorgen dat rovers er niet bij kunnen komen. Maar als je denkt het goed voor elkaar te hebben kan het toch nog misgaan. Dat gebeurde vorige week dinsdag bij de familie Helmus aan de J.P. Santeeweg (Nietap). Jaap Helmus vertelt:
”’s Morgens wilde ik de kippen voeren en merkte dat er iets aan de hand was. Door een raampje in het nachthok zag ik de oorzaak; er zat een Havik. Die was door een spleet boven de deur van de buitenren naar binnen gekomen en vervolgens door het gat van het nachthok gegaan en had daar een hen (een Groninger meeuw) van een koppel van tien te grazen genomen. Die was al geplukt en deels opgegeten en de Havik was niet van zins zijn prooi prijs te geven en bleef doodleuk zitten. Uiteindelijk is hij na een tijdje toch weggevlogen”. Jaap en zijn vrouw kunnen er nu wel een beetje om lachen en weten dat zoiets kan gebeuren. Haviken broeden al 25 jaar in het achterliggende Natuurschoonbos en dan weet je dat het gevaar altijd dreigt. Jaap heeft nu een brede plank voor de spleet (die is hooguit 20 cm breed) getimmerd (foto) zodat de kippen nu veilig zijn. Binnen welteverstaan, maar erbuiten niet.
Alena Santinge uit Nieuw-Roden, 11 jaar is ze, is een heuse natuuronderzoekster. Ze stuurde me een serie foto’s van een joekel van een rups en wist me zelf te vertellen dat het de rups van een Ligusterpijlstaart was. Dat had ze in een boek opgezocht. Heel knap van haar en ik hoop dat de natuur een leuke hobby voor haar wordt.
Geke Buist uit Roden stuurde een foto van een vlinder en dacht aan de Eenstreepgrasuil. Dat is een zeldzame soort en omdat ik het niet helemaal vertrouwde werd Minko van der Veen ingeschakeld. Hij is de vlinderexpert van IVN Roden. Hij kwam tot de conclusie dat het een Stro-uiltje is, een algemene dagactieve nachtvlinder die zich ophoudt in een vochtige omgeving. Dat klopte, want Geke had de foto gemaakt bij een vennetje in het Nanninga’s bos bij Zevenhuizen. Geke noemt dat het Steven Houkes bosje.
Tijdens onze vakantie in Zeeland bezochten we op een dag Veere, een aantrekkelijk, historisch stadje op Walcheren, ooit in de 13e eeuw begonnen als het gehucht Kampvere. Een week eerder had ik al een Hollandse Nieuwe verorberd, maar mijn vrouw was er nog van verstoken gebleven en had er wel trek in. De verkoper waarschuwde uit te kijken voor een Zilvermeeuw die dichtbij op een luifel zat. Die loerde er namelijk op haringen uit de handen van mensen weg te grissen. Na de eerste hap kwam ik erachter dat ik geen Hollandse Nieuwe aan de staart had maar een oude maatjesharing, bovendien één die al een dag eerder was schoongemaakt. Dan smaken ze mij niet, want ik wil ze vers schoongemaakt hebben. De verkoper ontkende dat het een ‘oude’ was, maar ik wist wel beter en wierp hem de Zilvermeeuw toe die hem ‘met smaak’ verorberde. Een bonafide handelaar vertelde me later van de verkooptruc gehoord te hebben: ”Het zijn toch maar toeristen, eenmalige klanten die ze denken te kunnen beduvelen”.
Terug van vakantie bezochten we mijn zuster en zwager in Winsum (Gr) om een tripje naar het Lauwersmeer te maken. Afgesproken was dat we daarna bij de ‘slow fishzaak’ ‘t Ailand in Lauwersoog iets zouden gaan eten. Daar hadden we goede berichten over gehoord en dus keken we er naar uit. Voordat we op pad gingen hield mijn zuster De Volkskrant van die dag voor waarin zeer toevallig een recensie stond van ‘t Ailand. Ik nam het artikel diagonaal door en las één minpuntje: de langoustines waren niet top. Nou was ik toch al niet van plan zo’n Noorse kreeft te nuttigen, dus dat kon de voorpret niet drukken. Eenmaal in de zaak bromde mijn zwager dat de prijzen waren gestegen. Dat zie je wel meer als een zaak goede recensies krijgt. We besloten het vrij eenvoudig te houden: drie vishapjes per persoon met friet en salade à € 15,- p.p. Met een fles witte wijn en een fles lauw kraanwater begaven we ons naar het dakterras. Eerst kwam een schaal met twee kleine stukjes vis per persoon en twee mini scholletjes. Die laatste twee moesten gedeeld worden had de serveerster van de keuken te horen gekregen; er was niet meer. De vooraf geroemde frietjes vielen ronduit tegen en de salade (incluis de zeekraal) was zuur (uit een pot?). Verrekening vond niet plaats, dus u begrijpt dat we er niet weer komen. Ik was er behoorlijk pissig over en dat werd erger toen ik in Winsum vergat 50 te rijden en werd geflitst. De vis werd zo extra duur betaald!