Koster Didy Weistra gaat met pensioen
actueel
‘Ik voel me gedragen door de gemeente, zoveel mensen hebben me vertrouwd’
RODEN – 21 jaar lang was ze koster van de kerk, waarvan 17 jaar in Roden. Een niet alledaags baantje, wel het mooiste van de wereld vindt ze zelf. Per 1 november stopt Didy Weistra als koster van de Catherina kerk en ‘Op de Helte’ in Roden. Sinds tien jaar was ze ‘Hoofdkosterbeheerder’ van de beide PKN-kerken, verantwoordelijk voor zo’n beetje alles rondom de kerk. Van begrafenis tot lekke dakgoot. “Ik voel me gedragen door de gemeente. Zoveel mensen hebben me vertrouwd.”
Dinsdagochtend heeft Didy (65) even een gaatje voor een interview met de Krant. Vanuit haar bank in de fraaie kosterswoning kijkt ze uit op de Catherinakerk aan de Brink. Vanmiddag is ze in de kerk, ontvangt er twee groepen voor wie ze van alles moet regelen. Hoe een dag er buiten haar vaste afspraken uitziet, weet ze nooit van tevoren. “Als je koster bent vliegt er voortdurend van alles tussendoor.”
Zeventien jaar geleden werd ze gebeld door vrienden uit Roden. Of het niet iets voor haar was, koster in de Roder kerk ‘Op de Helte’. Toenmalig koster Ton Klei vertrok en dus was er een vacature. “Op dat moment woonden we in Smilde. Was er ook koster. Het leek me meteen wat. Ik heb gesolliciteerd bij de kerkrentmeesters, toen de ‘Commissie van beheer’. Ik was aangenomen. Toen ook koster Fenna Schonewille bij de Catherinakerk vertrok ben ik gevraagd om ‘Hoofdkosterbeheerder’ van beide kerken te worden. Dat betekent dat je verantwoordelijk bent voor het hele reilen en zeilen van de kerk. Mensen denken wel eens: relaxed baantje. Zondagsochtends lampen aan, kaarsjes aan en klaar. Dat is dus niet zo. Als Hoofdkosterbeheerder ben je verantwoordelijk voor de uitvaarten en de groepen die iets organiseren in de kerk, maar regel je óók dat een stroomstoring wordt opgelost.”
Iedere vergadering, bijeenkomst, huwelijk, begrafenis of doop coördineert Didy. Bemoeit zich niet met inhoudelijke zaken, maar zorgt ervoor dat de kerk precies zo is opgesteld als de opdrachtgever dat wil. Een dagvullend programma. Want er zijn nogal wat groepen die op gezette tijden de kerk afhuren. Koren, volksdansclubjes, vrouwenverenigingen, kerkgemeenschappen. En de één wil beginnen met koffie, de ander wil koffie in de pauze of een borrel achteraf. Ontelbare begrafenissen maakte ze mee. Dankbaar werk, jazeker. Maar ook droefheid is een gevoel dat toch regelmatig binnenkomt in huize Weistra. “De keer dat er een motorcrosser uit Roden overleed. Een jonge vent. Ik kende hem persoonlijk. Een hartinfarct. Ja, dat is heftig. Dat brengt een hoop verdriet mee. En een keer zakte een vrouw in elkaar terwijl ze aan het volksdansen was. Ik heb haar direct gereanimeerd. Helaas heb ik haar niet kunnen redden. Haar familie kwam overal vandaan om te zien op welke plek ze is overleden. Zoiets blijft je bij. Mooie momenten zijn er ook. De familie van een bekende onderwijzeres had werkelijk geen idee hoe ze haar (spoedig verwachte) begrafenis moest regelen. Tot de vrouw zei: ‘leg alles maar bij Didy neer, dan komt het goed’. “Een mooier compliment kun je niet krijgen. Ik heb het hier 17 jaar lang gedaan. Voel me gedragen door de gemeente. Zoveel mensen hebben me vertrouwd. Zo van: als Didy er is, komt het goed.”
Een specifieke opleiding tot koster heeft Didy niet. Wel haalde ze haar horecapapieren en volgde een cursus sociale hygiëne. “Dat moest wel, want de kerk Op de Helte heeft ook horeca erbij. En je moet wel bekend zijn met de gebruiken binnen de kerk natuurlijk. Weten wat iets betekent”, vertelt Didy terwijl ze in de lach schiet. “Ik had eens een stagiaire. Die vroeg of we ’s avonds met elkaar gingen eten tijdens het Avondmaal. Ze had geen idee dat dat ’s morgens tijdens de dienst gevierd werd met brood en wijn. Ze had geen kerkelijke achtergrond. Kijk, dat kan natuurlijk niet, maar ik heb er wel heel erg om gelachen.
De bel gaat. Echtgenoot Geert Weistra doet open. De installateur moet in de kerk zijn, meldt hij Didy terwijl hij een grote koperkleurige kerksleutel uit een laatje haalt. “Een sleutel uit 1893. Mooi hè?” Geert loopt met de man mee naar de kerk. “Ook iets: deze baan kun je alleen doen als je echtgenoot er voor 100 procent achter staat. Anders lukt het niet. Je moet altijd bereikbaar zijn. Geert heeft mij altijd gesteund, me meegeholpen waar hij kon. Want behalve het werk in de kerk, is er ook nog de deel (de monumentale schuur die aan de kosterswoning vastzit, red.). Daar ontvangen we met regelmaat groepen vanuit de kerk en het Scheepstra Kabinet. Ook dat moet begeleid worden. Ik heb echt geluk gehad met Geert.”
Er is een hoop veranderd in de kerk in die 17 jaar, vertelt de koster. Zat er vroeger zondagochtend een behoorlijke club trouwe schare kerkgangers in de banken, hoe anders is dat nu. “Kerkbezoek is minder geworden. Een proces dat overal al jaren gaande is. Ook in onze kerken. Gelukkig is er veel moois voor teruggekomen. Vanuit de kerk worden er regelmatig wandelingen georganiseerd, een eetcafé of mediteren we met z’n allen. De verbondenheid blijft.”
Didy Weistra stopt officieel op 1 november. Ze wordt opgevolgd door (nu nog hulpkoster) Nienke Wouda-Beijer die daarna beide kerken onder haar hoede neemt. Of ze haar kostersbaan gaat missen? “Zeker. Het zal even wennen zijn. Koster zijn is een bijzondere baan. Eentje die soms gepaard gaat een hoop met emotie. Een baan waarbij leven en dood dicht bij elkaar liggen én waarbij je zelf alles moet regelen. Er is geen baas die zegt: doe dit of doe dat. Maar gelukkig blijf ik verbonden. Als ondersteunend medewerker voor 8 uren per week blijf ik betrokken bij de kerk. Ik ben niet langer verantwoordelijk voor de leiding en de administratie, dus geen rompslomp meer, maar kan wel blijven helpen. En dat vind ik heerlijk! Want het contact met mensen, het iedereen naar de zin maken én het meedenken vind ik het allermooist van het vak!”
RODEN – 21 jaar lang was ze koster van de kerk, waarvan 17 jaar in Roden. Een niet alledaags baantje, wel het mooiste van de wereld vindt ze zelf. Per 1 november stopt Didy Weistra als koster van de Catherina kerk en ‘Op de Helte’ in Roden. Sinds tien jaar was ze ‘Hoofdkosterbeheerder’ van de beide PKN-kerken, verantwoordelijk voor zo’n beetje alles rondom de kerk. Van begrafenis tot lekke dakgoot. “Ik voel me gedragen door de gemeente. Zoveel mensen hebben me vertrouwd.”
Dinsdagochtend heeft Didy (65) even een gaatje voor een interview met de Krant. Vanuit haar bank in de fraaie kosterswoning kijkt ze uit op de Catherinakerk aan de Brink. Vanmiddag is ze in de kerk, ontvangt er twee groepen voor wie ze van alles moet regelen. Hoe een dag er buiten haar vaste afspraken uitziet, weet ze nooit van tevoren. “Als je koster bent vliegt er voortdurend van alles tussendoor.”
Zeventien jaar geleden werd ze gebeld door vrienden uit Roden. Of het niet iets voor haar was, koster in de Roder kerk ‘Op de Helte’. Toenmalig koster Ton Klei vertrok en dus was er een vacature. “Op dat moment woonden we in Smilde. Was er ook koster. Het leek me meteen wat. Ik heb gesolliciteerd bij de kerkrentmeesters, toen de ‘Commissie van beheer’. Ik was aangenomen. Toen ook koster Fenna Schonewille bij de Catherinakerk vertrok ben ik gevraagd om ‘Hoofdkosterbeheerder’ van beide kerken te worden. Dat betekent dat je verantwoordelijk bent voor het hele reilen en zeilen van de kerk. Mensen denken wel eens: relaxed baantje. Zondagsochtends lampen aan, kaarsjes aan en klaar. Dat is dus niet zo. Als Hoofdkosterbeheerder ben je verantwoordelijk voor de uitvaarten en de groepen die iets organiseren in de kerk, maar regel je óók dat een stroomstoring wordt opgelost.”
Iedere vergadering, bijeenkomst, huwelijk, begrafenis of doop coördineert Didy. Bemoeit zich niet met inhoudelijke zaken, maar zorgt ervoor dat de kerk precies zo is opgesteld als de opdrachtgever dat wil. Een dagvullend programma. Want er zijn nogal wat groepen die op gezette tijden de kerk afhuren. Koren, volksdansclubjes, vrouwenverenigingen, kerkgemeenschappen. En de één wil beginnen met koffie, de ander wil koffie in de pauze of een borrel achteraf. Ontelbare begrafenissen maakte ze mee. Dankbaar werk, jazeker. Maar ook droefheid is een gevoel dat toch regelmatig binnenkomt in huize Weistra. “De keer dat er een motorcrosser uit Roden overleed. Een jonge vent. Ik kende hem persoonlijk. Een hartinfarct. Ja, dat is heftig. Dat brengt een hoop verdriet mee. En een keer zakte een vrouw in elkaar terwijl ze aan het volksdansen was. Ik heb haar direct gereanimeerd. Helaas heb ik haar niet kunnen redden. Haar familie kwam overal vandaan om te zien op welke plek ze is overleden. Zoiets blijft je bij. Mooie momenten zijn er ook. De familie van een bekende onderwijzeres had werkelijk geen idee hoe ze haar (spoedig verwachte) begrafenis moest regelen. Tot de vrouw zei: ‘leg alles maar bij Didy neer, dan komt het goed’. “Een mooier compliment kun je niet krijgen. Ik heb het hier 17 jaar lang gedaan. Voel me gedragen door de gemeente. Zoveel mensen hebben me vertrouwd. Zo van: als Didy er is, komt het goed.”
Een specifieke opleiding tot koster heeft Didy niet. Wel haalde ze haar horecapapieren en volgde een cursus sociale hygiëne. “Dat moest wel, want de kerk Op de Helte heeft ook horeca erbij. En je moet wel bekend zijn met de gebruiken binnen de kerk natuurlijk. Weten wat iets betekent”, vertelt Didy terwijl ze in de lach schiet. “Ik had eens een stagiaire. Die vroeg of we ’s avonds met elkaar gingen eten tijdens het Avondmaal. Ze had geen idee dat dat ’s morgens tijdens de dienst gevierd werd met brood en wijn. Ze had geen kerkelijke achtergrond. Kijk, dat kan natuurlijk niet, maar ik heb er wel heel erg om gelachen.
De bel gaat. Echtgenoot Geert Weistra doet open. De installateur moet in de kerk zijn, meldt hij Didy terwijl hij een grote koperkleurige kerksleutel uit een laatje haalt. “Een sleutel uit 1893. Mooi hè?” Geert loopt met de man mee naar de kerk. “Ook iets: deze baan kun je alleen doen als je echtgenoot er voor 100 procent achter staat. Anders lukt het niet. Je moet altijd bereikbaar zijn. Geert heeft mij altijd gesteund, me meegeholpen waar hij kon. Want behalve het werk in de kerk, is er ook nog de deel (de monumentale schuur die aan de kosterswoning vastzit, red.). Daar ontvangen we met regelmaat groepen vanuit de kerk en het Scheepstra Kabinet. Ook dat moet begeleid worden. Ik heb echt geluk gehad met Geert.”
Er is een hoop veranderd in de kerk in die 17 jaar, vertelt de koster. Zat er vroeger zondagochtend een behoorlijke club trouwe schare kerkgangers in de banken, hoe anders is dat nu. “Kerkbezoek is minder geworden. Een proces dat overal al jaren gaande is. Ook in onze kerken. Gelukkig is er veel moois voor teruggekomen. Vanuit de kerk worden er regelmatig wandelingen georganiseerd, een eetcafé of mediteren we met z’n allen. De verbondenheid blijft.”
Didy Weistra stopt officieel op 1 november. Ze wordt opgevolgd door (nu nog hulpkoster) Nienke Wouda-Beijer die daarna beide kerken onder haar hoede neemt. Of ze haar kostersbaan gaat missen? “Zeker. Het zal even wennen zijn. Koster zijn is een bijzondere baan. Eentje die soms gepaard gaat een hoop met emotie. Een baan waarbij leven en dood dicht bij elkaar liggen én waarbij je zelf alles moet regelen. Er is geen baas die zegt: doe dit of doe dat. Maar gelukkig blijf ik verbonden. Als ondersteunend medewerker voor 8 uren per week blijf ik betrokken bij de kerk. Ik ben niet langer verantwoordelijk voor de leiding en de administratie, dus geen rompslomp meer, maar kan wel blijven helpen. En dat vind ik heerlijk! Want het contact met mensen, het iedereen naar de zin maken én het meedenken vind ik het allermooist van het vak!”
