Kunnen wij nog veilig eten!?
moi noordenveld
deur Harm Soegies oet Peeist.
As kind in hoes he ‘k altied lekker eten. Mien mam, want die kookte, kun gooud kokkerellen.
‘k Heb mij nooit aofvraogd, of ‘t wel deugde, wat wij veurschötteld kregen. A ‘k der aan terugdenk, weei ‘k wel, dat de lienen kört waren. De askebult met daorin de beer ( de inhold van ‘t tunnegie in oons hoesie) wör onderspit in ‘t hoffie, oons greuintetuuntie. Beste, lekkere greuinten waren ‘t resultaot. De mesbult, maokt van de mes van oonze dieren, wör onderploougd of oetstraaid over ‘t graslaand.
Wat wij thoes nog te kört kwamen, kwam oet de buurt. Oonze wereld was overzichtelijk.
Wat jaoren laoter kwam de tied van schaolvergroting, specialisaotie en mechanisaotie. Kleine boerties heuilden der met op. Ze leverden heur laand in en mochten heur boerderijgie met een grote tuun holden. Ze kregen een oetkering. Het was een regeringsbesluut : De Sanering. Heur laand gung naor boeren, die deurgungen, of naor natuurinstanties.
Noou is der weer een regeling veur boeren, die der wel met willen stoppen. Der bennen ja te veul.
De eerste ronde was in een mum van tied volbooukt. Misschien komp der nog een tweeide ronde. De regering maokt dit weer meugelijk. Ik hoop, dat ‘t daornao opholdt. Mien vrees is, dat der aans gien boer in Nederlaand overblef. En die moeten toch wel veur een groot deeil van oons eten zörgen.
Wij hebben de mond vol over voedselveiligheid. Om daor veur te zörgen, hef oonze regering veul regels. Regels, die oonze produkten duur maoken. Duurder dan producten oet ‘t boetenlaand. Maor daor kunnen wij niks controleren. Van dit voedsel kuj je aofvraogen, of ‘t wel zo veilig is. En of ‘t der allemaol wel zo diervriendelijk aan toougeeit.
Maor ja, as ‘t maor goedkoper is! As geld een rol speult, is de wereld niet eerlijk meer!
Hier daocht ik aan, toen ‘k aoflopen week een programma op tillevisie zag. Radar. Beelden van een slachthoes veur peerde. In Argentinië. Verschrikkelijk. Ik heurde eein zeggen :
“ ‘k Heb tillevisie oetzet. Ik kun ‘t niet langer aanzeein!”
Dit vleeis wordt oetvoerd. Ok naor Europa. Ok naor Nederlaand. Ik heurde, dat ‘t in heuil veul vleisprodukten verwarkt wordt. ‘t Is ja goedkoop! Ik kreeg der een vieze smaok van in de mond!
Wij holden een stuk of wat schaopies. Drèentse schaopen. Schoonebeekers. Wij perberen, dicht bij de natuur te blieven. Wij zaaien al jaoren gien kunstmest. ‘t Laand wordt bemest, met wat de schaopen der zölf opbrengen. Die hebben een mooi leven bij oons. Wij beleven der elke dag plezeer aan.
Ieder jaor breng ik een paor naor een slachthoes. Ik kan niet alles aanholden. Ik weeit dan wel zeker :
“Wij eten eerlijk en gezond vleeis! De lienen bennen ja kört!”
As kind in hoes he ‘k altied lekker eten. Mien mam, want die kookte, kun gooud kokkerellen.
‘k Heb mij nooit aofvraogd, of ‘t wel deugde, wat wij veurschötteld kregen. A ‘k der aan terugdenk, weei ‘k wel, dat de lienen kört waren. De askebult met daorin de beer ( de inhold van ‘t tunnegie in oons hoesie) wör onderspit in ‘t hoffie, oons greuintetuuntie. Beste, lekkere greuinten waren ‘t resultaot. De mesbult, maokt van de mes van oonze dieren, wör onderploougd of oetstraaid over ‘t graslaand.
Wat wij thoes nog te kört kwamen, kwam oet de buurt. Oonze wereld was overzichtelijk.
Wat jaoren laoter kwam de tied van schaolvergroting, specialisaotie en mechanisaotie. Kleine boerties heuilden der met op. Ze leverden heur laand in en mochten heur boerderijgie met een grote tuun holden. Ze kregen een oetkering. Het was een regeringsbesluut : De Sanering. Heur laand gung naor boeren, die deurgungen, of naor natuurinstanties.
Noou is der weer een regeling veur boeren, die der wel met willen stoppen. Der bennen ja te veul.
De eerste ronde was in een mum van tied volbooukt. Misschien komp der nog een tweeide ronde. De regering maokt dit weer meugelijk. Ik hoop, dat ‘t daornao opholdt. Mien vrees is, dat der aans gien boer in Nederlaand overblef. En die moeten toch wel veur een groot deeil van oons eten zörgen.
Wij hebben de mond vol over voedselveiligheid. Om daor veur te zörgen, hef oonze regering veul regels. Regels, die oonze produkten duur maoken. Duurder dan producten oet ‘t boetenlaand. Maor daor kunnen wij niks controleren. Van dit voedsel kuj je aofvraogen, of ‘t wel zo veilig is. En of ‘t der allemaol wel zo diervriendelijk aan toougeeit.
Maor ja, as ‘t maor goedkoper is! As geld een rol speult, is de wereld niet eerlijk meer!
Hier daocht ik aan, toen ‘k aoflopen week een programma op tillevisie zag. Radar. Beelden van een slachthoes veur peerde. In Argentinië. Verschrikkelijk. Ik heurde eein zeggen :
“ ‘k Heb tillevisie oetzet. Ik kun ‘t niet langer aanzeein!”
Dit vleeis wordt oetvoerd. Ok naor Europa. Ok naor Nederlaand. Ik heurde, dat ‘t in heuil veul vleisprodukten verwarkt wordt. ‘t Is ja goedkoop! Ik kreeg der een vieze smaok van in de mond!
Wij holden een stuk of wat schaopies. Drèentse schaopen. Schoonebeekers. Wij perberen, dicht bij de natuur te blieven. Wij zaaien al jaoren gien kunstmest. ‘t Laand wordt bemest, met wat de schaopen der zölf opbrengen. Die hebben een mooi leven bij oons. Wij beleven der elke dag plezeer aan.
Ieder jaor breng ik een paor naor een slachthoes. Ik kan niet alles aanholden. Ik weeit dan wel zeker :
“Wij eten eerlijk en gezond vleeis! De lienen bennen ja kört!”
