Maria’s Mooie Mensen 260

maria's mooie mensen
Vroeger toen ik nog maar een klein meisje was, wist ik al heel goed wat ik wilde worden: vroedvrouw. Een wens die diep geworteld zat en dus zocht ik al voor ik tien was uit wat daarbij kwam kijken. Mijn moeder regelde een interview met een vroedvrouw voor me en met een map vol informatie kwam ik weer thuis. Mijn pad had ik al uitgestippeld: de opleiding zat maar op drie plekken en een keus daarin was al gemaakt. Maar hoe ouder ik werd, hoe duidelijker het werd dat ik niet tegen bloed kon. En een blik in de informatiemap leerde me dan telkens weer dat er bij het geboren worden van een kind bést wel wat bloed kwam kijken. De droom liet ik langzaamaan varen en dat is echt geen onverstandig besluit gebleken. Zelfs bij de geboorte van mijn oudste dochter presteerde ik het bijna flauw te vallen, onder het bevallen door dus. Gelukkig woont er in mijn dorp een verloskundige en wel eentje met het vermogen om leuk te vertellen. Bij tijden dus, kan ik toch even meesmullen van dit fantastische beroep. Onlangs trof ik haar in het dorp waar ze trots vertelde haar zwaarterecord te hebben verbroken: een baby van 5,5 kilo was er geboren. Ik nam het aan en pas thuis begonnen de radars te draaien: 5,5 kilo, dat was meer dan mijn tweeling samen wogen. Een dikke week later zat ik dus op de bank bij een moeder met een zeer blakende baby van inderdaad meer dan 5,5 kilo. Een prachtig kereltje die ook niet alleen zwaar, maar ook zeer lang was bij zijn geboorte en dus in niets leek op de door mij vooraf op internet gevonden foto’s van baby’s vol met vetrollen. Dit jochie was perfect in verhouding en absoluut niet dik te noemen. Grote zus was trots en ook moeders zag er alweer fris uit. Vaders was alweer aan het werk. Een modelgezinnetje wat het vermelden in de krant zeker waard was. Want hoewel dit kereltje er heel ‘normaal’ uitzag, gebeurt het zelden dat er een kindje met zo’n geboortegewicht wordt geboren en is het zeker een topprestatie van de moeder die hem in drie uurtjes even op de wereld zette. Alweer een week later viel mijn oog op de site van het magazine Linda op het kopje ‘meest gelezen deze week’. En warempel, daaronder een artikel over een moeder die van een ‘gigantische baby’ is bevallen. Het blijkt dat er in Engeland ook een jongetje van 5,5 kilo op de wereld is gezet. Een fantastische prestatie jubelt het artikel dat spreekt over een moeder die erg hard moest werken en een baby die twee keer zo zwaar als gemiddeld is. Ietwat gefrustreerd klik ik het artikel weg: immers, ik heb net nog eenzelfde verhaal mogen maken en dan gewoon hier in ons Nederlandse Tolbert. Ik besluit het toch weer op te zoeken, misschien kan ik melding maken bij de redactie van ons eigen ‘wonderkind’. En dan onder de reacties zie ik al dat ik niet de enige ben die het niet kon laten van zich te laten horen. Onderaan zie ik de scherpe opmerking van de verloskundige: ‘Ook Nederlandse moeders kunnen dit hoor’.
 

UIT DE KRANT