Maria’s Mooie Mensen 287
maria's mooie mensen
Als moeder kun je jezelf soms wat verliezen. Er is altijd wel een was te draaien, een luier te verschonen of een ramp te voorkomen en ongemerkt gaan de dagen voorbij. Zodra de kleine meisjes slapen is er een groter meisje wat graag wat aandacht wil. Wanneer die er niet is, gaat de computer aan om het nodige werk te verzetten. Ik puzzel wat af met ritjes naar school en werk, met het schipperen tussen huishoudelijke klusjes, het produceren van nuttige maaltijden en het leuk hebben met elkaar. De oppas zorgt ervoor dat ik ook nog eens de handen vrij heb, maar dan wel om op kantoor aan de slag te kunnen gaan. Een wijs man gaf me de raad ook eens wat voor mezelf te doen. Want ja, ergens in die drukte en al die werkzaamheden en dat gecombineerd met mijn discipline die in het leger niet zou misstaan, kun je jezelf wel eens een beetje kwijt raken dus. Mama moest dus wat voor haarzelf doen, maar dat is ook simpelweg niet mijn sterkste kant, dus zou ik niet weten wat dat dan moest zijn. Ik deed een poging met een kopje thee in het zonnetje toen de kinderen elkaar op de trampoline vermaakten, maar zo’n momentje duurt toch maar kort en met op de achtergrond één mopperend kind, eentje die het op een huilen zet en eentje die wanhopig roept of ik niet wat kan oplossen, is het niet echt lekker thee drinken. Ik besloot: zo’n momentje werkt toch beter als iedereen in diepe rust is. De zaterdagavond, dat zou mijn avond worden. Ik zou een bad nemen, me totaal niet aantrekkelijk maar wel lekker lui kleden en de televisie zou voor mij zijn. Het ultieme pak – een onesie voor de liefhebber - voor op de bank kwam in de aanbieding voorbij en dat besloot ik, zou een mooie toevoeging op mijn ‘me-time’ zijn. In mijn nopjes haalde ik het pakje die zaterdagochtend op bij de grootgrutter in het dorp. Ik had dit zachte geheel voor een zacht prijsje weten te scoren en dus kon zelfs de woedebui van één van de kleintjes – waardoor ik midden in de winkel worstelde met een te grote doos en een peuter die zich huilend op de grond stortte en zich al gillend de winkel uit liet slepen – mijn geluk niet deren. Ik zorgde ervoor dat iedereen goed gevoed werd die avond, stopte het spul in bad, zette manlief op wacht en ging bijna neuriënd met die doos naar de slaapkamer. Het pak was nog beter dan in mijn dromen; zacht, warm en uitnodigend. Dít zou lekker bankhangen worden. Dat het oog misschien ook wat wil, dát was maar even jammer; mama zou wat voor zichzelf doen. Helemaal relaxed al stapte ik de badkamer in. Uit dat bad met die kinderen, in bed ermee en dan kon het grote hangen beginnen. Verschrikt keken vier paar ogen me aan. Manlief wist er nog net een ‘bijzonder pak, schat’ uit te persen, de kleintjes herkenden me amper en mijn oudste dochter vond het vooral komisch. ‘Mama, is verkleed’, riep ze fanatiek. ‘Je lijkt wel een konijntje’. Het verhaaltje voor haar was die avond kort, de chocola smaakte bitterzoet later op de bank. Maar goed, daar houden konijnen ook niet zo van.
Als moeder kun je jezelf soms wat verliezen. Er is altijd wel een was te draaien, een luier te verschonen of een ramp te voorkomen en ongemerkt gaan de dagen voorbij. Zodra de kleine meisjes slapen is er een groter meisje wat graag wat aandacht wil. Wanneer die er niet is, gaat de computer aan om het nodige werk te verzetten. Ik puzzel wat af met ritjes naar school en werk, met het schipperen tussen huishoudelijke klusjes, het produceren van nuttige maaltijden en het leuk hebben met elkaar. De oppas zorgt ervoor dat ik ook nog eens de handen vrij heb, maar dan wel om op kantoor aan de slag te kunnen gaan. Een wijs man gaf me de raad ook eens wat voor mezelf te doen. Want ja, ergens in die drukte en al die werkzaamheden en dat gecombineerd met mijn discipline die in het leger niet zou misstaan, kun je jezelf wel eens een beetje kwijt raken dus. Mama moest dus wat voor haarzelf doen, maar dat is ook simpelweg niet mijn sterkste kant, dus zou ik niet weten wat dat dan moest zijn. Ik deed een poging met een kopje thee in het zonnetje toen de kinderen elkaar op de trampoline vermaakten, maar zo’n momentje duurt toch maar kort en met op de achtergrond één mopperend kind, eentje die het op een huilen zet en eentje die wanhopig roept of ik niet wat kan oplossen, is het niet echt lekker thee drinken. Ik besloot: zo’n momentje werkt toch beter als iedereen in diepe rust is. De zaterdagavond, dat zou mijn avond worden. Ik zou een bad nemen, me totaal niet aantrekkelijk maar wel lekker lui kleden en de televisie zou voor mij zijn. Het ultieme pak – een onesie voor de liefhebber - voor op de bank kwam in de aanbieding voorbij en dat besloot ik, zou een mooie toevoeging op mijn ‘me-time’ zijn. In mijn nopjes haalde ik het pakje die zaterdagochtend op bij de grootgrutter in het dorp. Ik had dit zachte geheel voor een zacht prijsje weten te scoren en dus kon zelfs de woedebui van één van de kleintjes – waardoor ik midden in de winkel worstelde met een te grote doos en een peuter die zich huilend op de grond stortte en zich al gillend de winkel uit liet slepen – mijn geluk niet deren. Ik zorgde ervoor dat iedereen goed gevoed werd die avond, stopte het spul in bad, zette manlief op wacht en ging bijna neuriënd met die doos naar de slaapkamer. Het pak was nog beter dan in mijn dromen; zacht, warm en uitnodigend. Dít zou lekker bankhangen worden. Dat het oog misschien ook wat wil, dát was maar even jammer; mama zou wat voor zichzelf doen. Helemaal relaxed al stapte ik de badkamer in. Uit dat bad met die kinderen, in bed ermee en dan kon het grote hangen beginnen. Verschrikt keken vier paar ogen me aan. Manlief wist er nog net een ‘bijzonder pak, schat’ uit te persen, de kleintjes herkenden me amper en mijn oudste dochter vond het vooral komisch. ‘Mama, is verkleed’, riep ze fanatiek. ‘Je lijkt wel een konijntje’. Het verhaaltje voor haar was die avond kort, de chocola smaakte bitterzoet later op de bank. Maar goed, daar houden konijnen ook niet zo van.