Maria’s Mooie Mensen 292

maria's mooie mensen
 
Ik heb een probleem; een onderbroekenprobleem. Wellicht denkt u nu dat dit wat te intiem is voor deze plek, maar geen nood: ik zal niet verder gaan dan dit. De afgelopen jaren heb ik nogal wat gejojood in gewicht. Heb nu geen illusies dat ik een fanatieke dieeter ben die even gemakkelijk het strenge regime weer inwisselt voor chips en koekjes; ik ben simpelweg tweemaal zwanger geweest in een korte tijd. Ik ging van de ‘ik ben zwanger dus ik eet-modus’ naar ‘alles zal er weer afgaan’ om vervolgens een tweeling te dragen en dus oneindig uit te rekken en weer terug te krimpen naar dunner  dan ooit tevoren. Dat laatste heb ik deels te danken door het schrappen van alle brood uit mijn menu, alleen nog aan koekjes te ruiken in plaats van ze eten en trouw op de hometrainer te stappen, maar vooral aan het feit dat de twee jongsten gingen lopen en ik er opeens volop achteraan moest. En dus eet ik inmiddels weer gewoon koekjes mee en hoef ik het niet alleen maar meer met de geur te doen. De kledingkast weet geen raad meer met al die veranderingen in gewicht en dat kan ik hem niet kwalijk nemen. Zelf kan ik het ook amper bevatten en hoewel ik nu heb geaccepteerd dat mijn buste ietwat kleiner is dan toen ik nog twee baby’s borstvoeding gaf en mijn broeken ook al juichend twee à drie maten kleiner heb gekocht, wil het met de onderbroeken niet zo vlotten. Om die ook opeens twee maten kleiner aan te schaffen, voelt onnatuurlijk en onacceptabel. Vertwijfeld sta ik met het wel hele kleine stukje stof in de winkel en kijk oudste dochterlief – die me trouw vergezeld als het om geld uitgeven gaat – aan: ‘zouden mama’s billen hierin passen?’ Waarop zij lachend met een ‘nee, natuurlijk niet mama’ mijn twijfels bevestigt, want ja, in vergelijking met die mini-billetjes van mijn meisjes lijken die van mij nog altijd groot. Manlief is de enige die waarheidsgetrouw blijkt te observeren en ietwat klagend bijna constateert dat de onderbroeken die mijn laatje bevolken toch echt te groot zijn. Tot op heden trok ik me daar niks van aan - in ons huishouden hebben wij vrouwen nog wel eens de neiging de enige man in ons midden niet serieus te nemen. Maar zo vorige week met het hete weer zijn mijn ogen geopend. Een te grote onderbroek heeft namelijk zo zijn nadelen en als belangrijkste is daar wel het afzakken. Met een spijkerbroek of panty eroverheen is dat euvel geen probleem, maar met de hitte van afgelopen week liep ik opeens met blote benen en een onderbroek die niks anders deed dan langs die benen naar beneden zakken. Mocht u me voorbij hebben zien komen: van nature loop ik dus niet zo vreemd. Inmiddels is het laatje opgeschoond en zijn er kleinere varianten aangeschaft. Met enige argwaan, maar ze bleken toch goed te passen.

UIT DE KRANT