Maria’s Mooie Mensen 296

maria's mooie mensen
 
Mijn tweelingdochters lijken qua uiterlijk nog altijd sprekend op elkaar. Wanneer ze beiden in een zwemluier en met nat haar in het badje rondpoedelen buiten is het vrij lastig ze uit elkaar te houden. Gelukkig voor ons verschillen de karakters echter volop en pikken we ze er op basis van gedrag vrij makkelijk uit. Waar de ene vaak rustiger, makkelijker, wat nonchalanter en misschien zelfs wel wat lui mag worden genoemd, is de ander een pittig meisje met het vuur in de ogen, impulsief en ook volhardend. Nu ze twee is, doet ze deze leeftijd volop eer aan door regelmatig te proberen haar zin er door te drukken. Waar zij volop ‘nee’ mag zeggen, heeft ze er andersom nogal moeite mee dit woord te accepteren. Regelmatig ligt ze thuis op de grond te schreeuwen of te huilen, maar dan wel zonder tranen. Wanneer ze door heeft dat haar actie geen effect gaat hebben, staat ze zonder morren weer op en gaat weer verder met spelen. Alsof er geen wolkje aan de lucht is. De peuterspeelzaal was voor dit meisje wat toch ook wel weer het meest aan mij hangt, wel een hele grote nieuwe stap. Ze klampte zich standaard aan mijn been zodra we binnen kwamen en keek zeer argwanend naar de leidsters. Ze liet zich niet verleiden om lekker met ze te spelen en anders dan haar zus die het fantastisch leuk vond en vrij weinig aandacht meer had voor mij zodra ze binnen was, week Rachel juist niet van mijn zijde. De eerste keren accepteerde ze wel rustig dat ik weer wegging, maar op de één of andere manier besloot ze na een aantal weken toch eens te kijken hoever ze kon gaan. Zodra ik het pand wilde verlaten, begon ze al met ‘nee, mama, nee’ totdat ik uiteindelijk een woedend en stampvoetend meisje achterliet. Op zich vond ik het niet per se vervelend haar zo te verlaten aangezien absoluut niet verdrietig was, maar alleen maar boos was dat ze niet haar zin kon krijgen. Het vervelende was wel dat haar tweelingzus iedere keer weer schrok van haar reactie en dan wel verdrietig raakte. Die dacht minstens dat er iets vreselijks met haar zus ging gebeuren en wilde ook opeens niet meer achterblijven. Na twee keer twee schreeuwende meisjes te hebben achter gelaten, besloot ik het anders aan te pakken. Elke dag opnieuw begon ik even over school. Georgia vond het zonder uitzondering leuk om er heen te gaan, vond haar juffen lief als ik het vroeg en vond het ook goed dat haar mama weer zou gaan. Rachel vond het ook elke keer leuk daar als ik het haar vroeg, tótdat ik vertelde dat mama niet bij haar zou blijven. Dan werd ze boos, haar ogen spuwden vuur en mijn vraag ‘maar je vindt het er toch leuk?’ werd opeens met een harde nee beantwoord. Ik bleef haar inprenten dat haar peuterspeelzaal toch echt niet voor mama’s is en ik haar altijd weer zou ophalen als het zover was. De eerstvolgende keer kwam ze nog schoorvoetend binnen, totdat ik meldde dat ik weer zou gaan. Minzaam keerde ze me de wang toe en stapte de zandbak in. Een doei kon er niet meer af. Haar zus had eveneens geen aandacht meer voor me, maar gaf me een snelle kus terwijl ze druk boekje aan het lezen was met de leidster. Ik sloop de deur uit en ging toch ietwat beteuterd weer weg. Ze kunnen toch echt zonder me.

UIT DE KRANT