Maria’s Mooie Mensen 300

maria's mooie mensen
Ik heb een voorliefde voor lekkere geurtjes. Een fijn luchtje aan de schone was, een heerlijke parfum om mezelf in onder te dompelen of een dikke lading geurend schuim in bad; dáár kan je mij wel blij mee maken. Verder ben ik enorm gevoelig voor reclame en nieuwigheden en verschijnt er dus regelmatig de nieuwste variant wasverzachter in huize Wijnands puur en alleen omdat deze nieuw was, er zo mooi uitziet en ook nog eens in de aanbieding was. Want wil je mij écht over de streep trekken, geef me dan het gevoel dat ik een voordeeltje scoor. En dan ben ik de beroerdste ook niet; dan sla ik ook fanatiek in. Zo verscheen er onlangs in ons toilet een prachtig mooi, ‘shiny’ nieuw apparaatje. Helemaal zelf geïnstalleerd na slechts tweemaal de batterijen verkeerd om te hebben gezet; maar hé, wij hadden nu de beschikking over een volautomatische luchtverfrisser al geurend naar bloemenweiden in de zomer. Wie zou er niet blij van worden? Het apparaat echter kwam met een gebruiksaanwijzing en daar hebben wij in ons huishouding een broertje dood aan. En wat een prachtige uitbreiding moest zijn van ons huishoudelijke inventaris, werd een terrorist verstopt in een prachtig potje. In eerste instantie stond het apparaat op de hoogste stand. Wie het toilet wilde bezoeken waande zich niet meer gewoon op die bloemenwei in de buitenlucht maar voelde zich verzwolgen in een reuzenbloem die zijn best deed je te verstikken met zijn geur. Een situatie die niet oneindig duurde, want de inhoud van zo’n navulpotje is maar beperkt en dus was het plezier van mijn aanwinst van korte duur. Maar zoals een goed huisvrouw betaamt, had ik van de aanbieding gelijk genoeg voorraad ingeslagen en konden we al snel weer vooruit. De lagere stand bleek een uitkomst qua geur, maar voor alle huisgenoten was het even wennen aan de sluip-spuiter die achter hun rug zijn werk deed. ‘Mamaaaaa!’, gilde oudste dochterlief van de wc, ‘er zit een beest achter me die hele enge geluiden maakt’. Manlief klaagde over bloemengeur in zijn haren en ook de kat keek verstoord op vanuit haar mandje in de badkamer waar ik in mijn ijver ook een dergelijk apparaat had geplaatst. En om eerlijk te zijn viel ook ik bijna van de wc af van schrik als het ding met een luide ‘pssssjjjjt’ zijn geur verspreide terwijl ik ongestoord meende te plassen. Toen het ding me in de nacht ook nog eens de stuipen op het lijf joeg toen hij met leeg flesje toch probeerde ons huis te verfrissen en het inmiddels ietwat herkenbare ‘pssssjjjt’ vervangen werd door een hard ‘kkkkkkkkkrrrrrrk’ was zijn lot beklonken. Terug naar de ouderwetse luchtverfrisser zonder batterijen en eigen wil. Het is wachten op de volgende innovatie die wat beter in ons huishouden gedijt. Of waar ons huishouden beter mee gedijt.

UIT DE KRANT