Maria’s Mooie Mensen 301

maria's mooie mensen
We hebben allemaal zo onze eigenaardigheden en tekortkomingen. Niks menselijks is de meesten vreemd en ook mijn dochters’ trouwe oppas is een heus mens. Grote twijfel hadden we ooit toen ze binnen stapte, maar we besloten door de piercings en tattoo’s – van een panterprint tot een gedicht op haar borst – heen te prikken, hoopten maar dat onze dochters die tegen de tijd dat ze zestien zijn wel weer vergeten zijn, en besloten ervoor te gaan. Maar zoals gezegd: we hebben allemaal zo onze eigenaardigheden en tekortkomingen en als iemand al zeker drie jaar wekelijks in je huis verblijft, leer je die dingen goed kennen. Inmiddels weet ik dat ze een broertje dood aan opruimen heeft en bij voorkeur al het speelgoed in één grote bak mikt, wat er niet inpast zo onder de bank schuift of opstapelt op de speelplek van de kinderen. Ze is gek op schoonmaakmiddel en het is fantastisch dat ze als de kinderen slapen de dweil erdoor trekt, alleen gebruikt ze zoveel van het geurende goedje dat je niet alleen bedwelmd raakt als je thuiskomt, maar ook met je schoenen op de vloer plakt. Het inpakken van de vaatwasser is klaarblijkelijk een groot raadsel voor haar en dat doe ik dus telkens weer compleet opnieuw als ik thuiskom. Haar telefoon, dát is een dingetje, want niet alleen klikte oudste dochterlief al eens dat ze die wel erg veel gebruikt, ook de kleintjes riepen op een gegeven moment als mijn telefoon piepte consequent háár naam, dus dat gaf wel te denken. Maar hé, waar vind je iemand die je kinderen kent van baby af aan, ze knuffelt alsof ze eigen zijn en zelfs hun spuug nog zonder problemen opruimt? En van echte grote tekortkomingen kan ik behalve het te laat komen – wat ooit resulteerde in een dieptepunt waarin ik met oudste dochterlief startklaar voor school stond te wachten, kleintjes gewoon in pyjama achter zou laten terwijl zij niet kwam opdagen en ik de kinderen vriendelijk verzocht de oren dicht te doen, zodat mama even goed kon vloeken – niet bepaald spreken. Wél zijn er wat eigenaardigheden en die hebben te maken met eten. Kwam ze ooit bij ons binnen goed op gewicht, is ze inmiddels flink afgevallen en afgetraind. Destijds at ze maar weinig, maar nu de kilo’s eraf zijn, is de trek blijkbaar groter dan ooit en gaat er werkelijk van alles naar binnen. De gekste combinaties van ei met satésaus, stukken chocolade en halve zakken chips, ladingen rijstewafels met bakken kwark; er gaat echt van alles naar binnen. Nou moet een oppas zich thuis voelen, dus zal ik de laatste zijn om hier wat van te zeggen. Maar het laat me toch niet los. Want al dat eten gaat volgens mij naar binnen als de kinderen gaan slapen. Oudste dochterlief – onze geheel eigen spion – is daar heel stellig in: de oppas eet nooit mee met hun. Dus in die kleine twee uurtjes dat die apies de ogen dicht hebben en ze ook nog eens de vloeren moet doen, wordt er blijkbaar gekaand om het leven. En sindsdien kijk ik toch met andere ogen naar dat slanke lijf en zie ik haar in gedachten eten en eten. Ze zal waarschijnlijk wel linea recta naar de sportschool rijden als ze bij ons weggaat.

UIT DE KRANT