Zevenhuizen 17 december
Tijd: 9.00 uur
ZEVENHUIZEN – Krijg je als Ongenode gast- hoe ze aan je nummer komen is een raadsel- zomaar telefoon. Van Gina Kamminga nog wel. Uit Zevenhuizen. Of je woensdagmorgen even naar Zevenhuizen wilt komen. Want daar staat iets bijzonders te gebeuren. En dus ging de stinkende diesel, gezien de weersomstandigheden was de fiets geen optie, richting Kokswijk. Waar het regende maar om precies 9.00 uur toch het zonnetje doorbrak.
Zevenhuizen dus. Ooit leukste dorp van Groningen. Actief dorp vooral en boos dorp om ’t Wiekhuus. Om het verdwijnen van voorzieningen uit het dorp vooral. Dorp van actieve, aardige mensen. Leuke mensen. En dorp van Kim Polling, ’s wereld beste judoka. Ooit begonnen in Roden bij Chi-Do en nu overal op de wereld te bekijken en te bewonderen. Een monster is het. Geen enkele andere vrouw legt met zoveel gemak een andere vrouw op de rug. Menig man zou er jaloers van worden. Die Kim Polling heeft een moeder. En zij – Karin dus- speelde woensdagmorgen de hoofdrol in het druilerige Zevenhuizen.
Sommige mensen vinden het leuk. Anderen balen er van. Dat ze vijftig jaar worden. Dat mensen diep in de nacht poppen in tuinen zetten en spandoeken maken met veelal wat armetierige tekstjes. Iets met toeteren vaak. Hoe anders verliep het woensdagmorgen. Want Gina Kamminga – heb je haar weer- had met andere leden van Loopgroep Nienoord iets leuks bedacht. Niet zomaar natuurlijk, want Karin maakt deel uit van die loopgroep. ‘We verzamelen om 8.30 uur bij de kerk en lopen dan richting het huis van Karin. Maar niet zomaar hoor. We komen er rond 9.00 uur aan. Kom je ook even langs?’
De ongenode gast hoefde woensdagmorgen niet te wachten. Want in de verte was een groepje van een man of twintig juist onderweg naar huize Polling, bekend van het bedrijf van Sikko en de kapsalon van Karin. Maar wat zagen ze er uit. Was ook iemand die Karin al eerder gesproken had opgevallen. ‘Iemand vertelde nog dat er een groep oude mensen deze kant op kwam lopen’, lachte ze. Die oude mensen waren in werkelijkheid dus de leden van Loopgroep Nienoord. Normaliter lopen ze elke woensdagmorgen een rondje, nu gingen ze op bezoek bij Karin. Niet in sportkleding, maar verkleed als oudjes. Een beetje als Benidorm Bastards. Dat werk. Enkele vrouwen liepen diep gebogen achter een rollator. Een meneer had een masker op en de ouderwetse jurken – bloemetjesgordijnen- waren even aan de orde van de dag. Een bonte stoet. Dat zeker.
Voor de voordeur van Karin werd halt gehouden. Daar werden toen verschillende liederen ingezet. ‘Er is er één jarig’, bijvoorbeeld. Karin opende verbouwereerd de deur. Ze had alles verwacht, maar dit niet. Ze was klaar om een eindje te gaan joggen, de kleding had ze al aan. Verbaast zag ze de groep voor haar deur staan. Het deed haar wat. Dat was duidelijk zichtbaar.
Uit het mandje van de rollator van Gina kwam een sjerp. 50 prijkte er op. Doelend op de mijlpaal die Karin vandaag bereikte. Karin onderging het maar. Wist niet waar ze kijken moest en was heel even van de leg. Flabbergasted.
‘We zijn een heel leuke loopgroepje’, vertelde een meneer nog, die zich sowieso erg goed voelde. ‘De groep bestaat voor een groot deel uit vrouwen, dus ik heb het goed voor elkaar. Ons groepje is ook erg gezellig. Na afloop drinken we een bakje koffie. Een sociaal gebeuren dus vooral.’ Ondertussen wordt een groepsfoto gemaakt en nodigt Karin iedereen uit voor een bakje koffie. Even geen sport vandaag. Maar mag het? Je wordt immers maar één keer in je leven vijftig.
