Niet Stads, maar zeker ook niet behoudend

Ook Paul van Vliet komt weer naar de Winsinghhof

RODEN – Onlangs presenteerde theater de Winsinghhof de programmering voor weer een nieuw seizoen. En weer is cultureel manager Ids Dijkstra er in geslaagd een gevarieerd, verrassend en boeiend programma neer te zetten. Roden staat op de theaterkaart, hoe klein het theater dan ook is. ‘We zijn niet Stads, maar zeker ook niet behoudend’, zegt Dijkstra, verantwoordelijk voor de programmering.

Het runnen van een klein theater is lastig. ‘Je kunt op verschillende manieren programmeren. Als je geld hebt, boek je gewoon de grote namen en ben je klaar. Weet je zeker dat je altijd vol zit. Heb je dat niet, moet je er meer voor doen. Moet je creatiever zijn. Je wilt iedereen wat bieden. Wij gaan niet alleen voor volle zalen. Wij moeten er dus meer voor doen. Harder werken, luisteren naar onze gasten. Ondertussen durf ik te beweren dat ik weet wat Roden wil. Mooi is ook dat er mensen zijn die mij het intekenformulier voor reserveringen geven. ‘Dijkstra, kies jij even tien voorstellingen voor me uit’, zeggen ze dan. En dat gebeurt dan ook echt. Een teken van wederzijds vertrouwen.’

Dijkstra contracteerde ondermeer Vrouw Holland, Flairck, Hans en Steven Kazan, Sjaak Bral, Debby Petter, Tim Knol Hans Dorrestijn, Joris Linssen en Angela Groothuizen. ‘Verder kan ik melden dat ook Paul van Vliet weer naar Roden komt, met een try-out voorstelling. Dat zal ergens in de tweede week van oktober zijn.’ Behalve deze erkende namen is er streektaal, toneel en is er ook ruimte voor lokale en regionale cultuur.
‘Er zijn groepen of artiesten die ik elk jaar boek, omdat ik weet dat ze elk jaar weer met iets nieuws komen. Verder heb ik een aantal die ik om de twee, drie jaar programmeer. Dat ligt er aan hoe vernieuwend hun programma is. Een groot deel dit seizoen is nieuw. En dus verfrissend. Roden is ondertussen wel wat gewend. De mensen hier kun je een breed aanbod voorschotelen. Daar ben ik best wel trots op. Ik ben iemand die ook bewust voor kleine, onbekende dingen kiest. Juist dat geeft een theater kleur. En zonder ombescheiden te doen, het lukt ons allemaal vrij aardig.’

Dijkstra zegt ‘ons’. ‘Ik ben manager en verantwoordelijk voor het theater, de bioscoop, de havezate en de Landskeuken. We werken hier met een heel beperkt aantal betaalde krachten en liefst 125 vrijwilligers. Als ik je vertel dat die vrijwilligers aangestuurd worden door twee, drie mensen, dan weet je ook meteen hoe druk die mensen het hebben. Zonder passie en verbondenheid lukt dat nooit. Aan de andere kant geeft het ook de kwetsbaarheid aan. Ook dat aspect moeten we niet vergeten.’

Nog steeds zijn de reacties op een theaterbezoek in Roden positief. ‘Zeker ook bij de mensen die optreden. Ze komen hier graag. Klein en knus, gezellig en een goed publiek. Dat zijn ingrediënten waar ook de bekendere artiesten waarde aan hechten. We zijn ook een uniek theater op een unieke plek. Normaliter zijn wij Drenten wat behoudend, ik voel dat dit hier wat minder het geval is. We zijn niet Stads, maar zeker ook niet behoudend. Hier in Roden kunnen we wel wat hebben, kunnen we wel wat aan.’

Voor de programmering legt Dijkstra- die alle voorstellingen vanaf zijn vaste stoel ziet- zijn oor te luister bij het publiek. ‘Programmeren is niet mijn spelletje of zo. Zo werkt dat niet. Ondertussen kunnen we bouwen op een grote groep, trouwe bezoekers. Er zijn mensen die 28 kaartjes reserveren voor een seizoen. Of die mij de keus laten. Sinds de lancering van onze brochure komen de eerste reserveringen binnen. De reacties zijn goed. Ik hoop dat dit ook tot uiting komt in het aantal reserveringen. Want uiteraard zijn we daar afhankelijk van.
Ondertussen loopt ook de bioscoop goed, al leek het vorig jaar even de verkeerde kant op te gaan. Weet je, wij hebben er geen moeite mee om ons dagelijks te moeten bewijzen, want dat gevoel hebben we hier wel een beetje. Wel vervelend is het gevoel dat je je moet verantwoorden. Niks is ons hier namelijk teveel. Als je mensen hier bezig ziet, dat is echt uniek. Geen moeite lijkt te veel. Dat maakt ons ook uniek. We doen het samen. Echt samen. Met de vrijwilligers en met het publiek. Wij mogen daar als Noordenvelders best trots op zijn.’