Over ao en oa
moi noordenveld
Ik zit, ie weet het lichtkaans niet, in de politiek. Ik ben lid van de raod van de gemiente Noordenveld. Daor giet dit stukkie niet over, maor het hef der wel wat met van doen. Want een coalitie die een college van Burgemeester en Wetholders vörmt hef een bestuursakkoord. Dat is in Noordenveld niet aans. Dat bestuursakkoord hef de fraaie titel ‘Nei naoberschap’ metkregen. Naoberschap. Met ao. Want zo schrief ie dat in Drenthe.
Het giet te wied om te beweren da’k der een dagtaak an heb, maor as ik alle raodsleden, wetholders en ambtenaoren die noaberschap schrieft -met oa dus- tegeliek te eten krieg, is de keukentaofel te klein.
Ik hol gewoon vol, iederiene kreg van mij te heuren dat het met ao mut. Ik reken dat der lu bent die mij intied wel aordig zat bent, want dit angiet. (En lichtkaans niet allent wat dit angiet) Want de streektaol giet mij an het hart, zaoj weet, en netties spellen heurt daor ok bij. En in Drenthe is ofspreuken -ik was der niet bij- dat die klaank die aj heurt in taol, naober, staon, nuum maor op, met ao schreven wordt. Want spelling is niks meer as een ofspraak. Toen het schrift ontstun (stel joe ies veur wat een veuruutgang dat west is!) koj niet aans as ofspreken wat zo’n kriebelig tekentie veur klaank had. Want as iederiene zölf wat bedèenken zol haj der ja nog niks an. En aj wat ofspreuken hebt, moej joe der ok an holden, liekt me.
Dus wies ik der bij tieden op dat het ao is en niet oa. Dat is Grunnings. Waorom Grunnigers ofspreuken hebt dat het oa is, is mij ok volslagen waozig. Da’s het stoere, maor ok het mooie van spelling: ie kunt der bij tieden gien touw an vastknuppen.
Maor zoas Ede Staal al zee: Wat moakt ‘t oet, wat moakt ‘t oet, of ‘t nou onkruud is of roet?
En hij zeg in dezölfde tekst nog wat veul mooiers: de ziel van elk verhaol is joen eigen taol.
En zo is ’t maor net.
Anne Doornbos
Het giet te wied om te beweren da’k der een dagtaak an heb, maor as ik alle raodsleden, wetholders en ambtenaoren die noaberschap schrieft -met oa dus- tegeliek te eten krieg, is de keukentaofel te klein.
Ik hol gewoon vol, iederiene kreg van mij te heuren dat het met ao mut. Ik reken dat der lu bent die mij intied wel aordig zat bent, want dit angiet. (En lichtkaans niet allent wat dit angiet) Want de streektaol giet mij an het hart, zaoj weet, en netties spellen heurt daor ok bij. En in Drenthe is ofspreuken -ik was der niet bij- dat die klaank die aj heurt in taol, naober, staon, nuum maor op, met ao schreven wordt. Want spelling is niks meer as een ofspraak. Toen het schrift ontstun (stel joe ies veur wat een veuruutgang dat west is!) koj niet aans as ofspreken wat zo’n kriebelig tekentie veur klaank had. Want as iederiene zölf wat bedèenken zol haj der ja nog niks an. En aj wat ofspreuken hebt, moej joe der ok an holden, liekt me.
Dus wies ik der bij tieden op dat het ao is en niet oa. Dat is Grunnings. Waorom Grunnigers ofspreuken hebt dat het oa is, is mij ok volslagen waozig. Da’s het stoere, maor ok het mooie van spelling: ie kunt der bij tieden gien touw an vastknuppen.
Maor zoas Ede Staal al zee: Wat moakt ‘t oet, wat moakt ‘t oet, of ‘t nou onkruud is of roet?
En hij zeg in dezölfde tekst nog wat veul mooiers: de ziel van elk verhaol is joen eigen taol.
En zo is ’t maor net.
Anne Doornbos