Powervrouw Anouk Folkerts: ‘Mijn vriendin heeft een snackbar, 4 kids en een luie man. Het kan altijd erger, denk ik dan’
[on] genode gast
RODEN – Ze schotelt haar gasten de meest lekkere menu’s voor, is gastvrouw, wasvrouw en poetsvrouw tegelijk, maakt offertes, doet de besprekingen, de boekhouding, draait het ontbijtbuffet, zorgt ervoor dat thuis de boel op rolletjes verloopt en o ja, ze voedt ook nog een kind op, Lente, haar dochter van zes. Zo. Een behoorlijke waslijst, of niet dan? Dan mag jezelf best powervrouw noemen. Maar dat doet Anouk Folkerts van Cuisinerie Mensinge niet. Is ze veel te bescheiden voor. “Powervrouw? Ik? Wat een compliment!”, roept ze uitbundig wanneer we haar bellen voor een verhaal in de Krant. Vorig jaar vierde ze samen met haar lief Harro, chef-kok, 15 jaar ondernemerschap.
Hoewel het wekelijkse to-do lijstje van Anouk Folkerts (41) geen einde lijkt te kennen, oogt de horecavrouw ontspannen. Relaxed zelfs. En dat terwijl ze niet het allermeeste geluk van de wereld heeft dit seizoen: rechterhand Maaike viel al in februari uit, want zwanger van een tweeling, en manlief Harro brak z’n pols. En dat betekende voor Anouk nóg een tandje erbij. Gelukkig heeft ze nog Bo ‘die weet precies hoe we de zaak willen leiden’ en is er Timma, die nu even extra bijspringt. En is ze gezegend met een stuk of wat goede koks. Dat scheelt. “Natuurlijk is het best heftig af en toe: naast het restaurant, het hotel dat we er sinds een jaar bij hebben en het huishouden moet je ook nog even zorgen dat je kind gelukkig is.” Desondanks blijft Anouk lachen. Is altijd even vriendelijk. ‘Always Look on the Bright Side of Life’ zou voor haar geschreven kunnen zijn. “Een vriendin van me heeft een snackbar die zeven dagen per week open is, vier kids en een luie man. En ze doet het gewoon. Stralend. Het kan altijd erger, denk ik dan.” Het scheelt ook dat Anouk haar baan niet voelt als werk. Met veel plezier staat ze iedere dag vroeg op, brengt haar dochter naar school, sjeest -in geval van hotelgasten- om kwart over 8 langs de bakker voor een lekker ontbijtje die ze ergens tussen 9 en 11 uur serveert. Ze vertrekt als de laatste gast de deur uit is.
Anouk is wel gewend aan een beetje hectiek. “In één jaar ging ik samenwonen, een bedrijf starten en werd stiefmoeder van Jolan, Harro’s zoon van toen 4. Nu denk ik wel eens: jeetje! Waar begonnen we aan? Toen totaal niet. Ik wist dat het goed zat.” De vonk sloeg over tussen de potten en pannen. Stagiair verliefd op haar leermeester. Ze trouwden, startten een eigen zaak (restaurant-hotel Auberge in Visvliet, red.) en kregen een kind. Hoe romantisch? “Lente was een cadeautje. Vaak geprobeerd, maar het wilde niet lukken. Toen we het echt hadden losgelaten, werd ik zwanger. De ooievaars op het landgoed hebben hun werk goed gedaan.” Maar omdat horecawerk nu eenmaal synoniem staat voor weekenden en lange avonden, bivakkeert Lente van vrijdagmiddag tot zondagavond bij opa en oma in Eenrum. “Een goeie backoffice, dat is zó belangrijk. Dat zijn mijn ouders. Echt, ik gun iedereen zulke ouders als de mijne. Ik gun alleen ouders niet zo’n kind. Ga er maar aanstaan: denk je van je pensioen te kunnen genieten, moet je vier dagen in de week op je kleinkind passen. Ze doen het gelukkig met veel plezier. Woensdagmiddag komen ze hier naar toe, in het weekend is Lente daar. Dat gaat tot dusver prima. Ze is het gewend. Dat zal anders worden als ze een jaar of tien is, en haar eigen dingetjes hier heeft. Maar dat zien we dan wel. Ik heb haar tot haar vierde altijd meegenomen. Ken je die konijnenhokken met dat gaas? Daar sliep ze in als baby. Lekker buiten. Later hielp ze mee in de keuken, bakte koekjes en poetste de wc’s met haar mini Leifheit-schoonmaakset. Ze is dol op poetsen. Je moet je eigen personeel kweken hè?”
Sinds een tijdje werkt de Cuisinerie met verrassingsmenu’s. Altijd met verse producten van het seizoen. Gasten kunnen aangeven wat ze beslist niet lusten en of ze ergens allergisch voor zijn. Glutenvrij, lactoctosevrij of suikervrij: het maakt niet uit, Harro kookt alles. Geeft overal z’n eigen draai aan. Hij is zó creatief.” Ook de lunches bij Mensinge zijn in trek, vertelt Anouk. Net als de high tea’s trouwens. “Je kunt bij ons een koude of een warme lunch nemen. Of een combinatie van beide. En de high tea’s zijn echt populair. We geven er zo’n tweehonderd per maand. Veel reserveringen, maar steeds vaker komen mensen zo even aanwaaien, merken we. Dat was eerder niet zo. Ik heb het gevoel dat we nog steeds ontdekt worden.” De twee hotelkamers die sinds vorig jaar in gebruik zijn, maken het geluk voor Anouk compleet. Het was haar voorwaarde om op het landgoed te beginnen zelfs. Ze wil haar gasten in de watten leggen. Ze alles kunnen bieden. Ook een goddelijk slaapplekje met uitzicht over het prachtige landgoed, de Havezate en het water. Ervaring had ze er wel mee. In Visvliet runde ze namelijk een hotel met 8 kamers. Het enige nadeel was, dat de toiletten en de douches zich op de gang bevonden. En dat is geen vorm van de klant in de watten leggen, vindt Anouk. “We hebben zo vaak gevraagd om een verbouwing. Gesmeekt dat het anders moest. We kregen het niet voor elkaar. Toen we deze kans kregen wist ik dat ik ook twee hotelkamers wilde.” En sinds april vorig jaar zijn ze officieel in gebruik: ‘Mensinge With Dreams’. Natuurlijk des Anouks, zelf bedacht, zelf geverfd, zelf ingericht. En eerlijk is eerlijk, de heerlijk royale boxspringbedden nodigen uit om erin te duiken en er voorlopig niet meer uit te komen. Of lekker met je kont in de brede vensterbank genieten van het adembenemende uitzicht én je verse bakkie die je zelf uit je eigen Dolce Gusto tapt, is een goeie tweede. “Dit was ons huis. We hadden 1 woonkamer en 1 slaapkamer waar we met z’n vieren sliepen. Jolan hierachter in een soort inloopkast, wij ervoor. Toen hij een jaar of 18 was, zo’n beetje ’s nachts leefde en zijn vrienden langs ons bed slopen, was het tijd om te verhuizen. Voor ons niet fijn, voor hem ook niet. Nu wonen we gezellig met z’n allen aan het Zuidenveld. Ideaal. Drie minuten fietsen en we zijn op de zaak.”
Anouk en Harro zijn van plan wel even een weekje gas terug te nemen. Week 32 draaien ze de deur van de voormalige koetsierswoning op slot. “We willen even samen zijn. Gewoon met z’n drieën lekker genieten van elkaar. Een weekje varen op de boot van Harro’s ouders op de Friese meren.”
Ken jij ook zo’n typische powervrouw? Stuur een mailtje naar de redactie: dekrant@media-totaal.nl
Hoewel het wekelijkse to-do lijstje van Anouk Folkerts (41) geen einde lijkt te kennen, oogt de horecavrouw ontspannen. Relaxed zelfs. En dat terwijl ze niet het allermeeste geluk van de wereld heeft dit seizoen: rechterhand Maaike viel al in februari uit, want zwanger van een tweeling, en manlief Harro brak z’n pols. En dat betekende voor Anouk nóg een tandje erbij. Gelukkig heeft ze nog Bo ‘die weet precies hoe we de zaak willen leiden’ en is er Timma, die nu even extra bijspringt. En is ze gezegend met een stuk of wat goede koks. Dat scheelt. “Natuurlijk is het best heftig af en toe: naast het restaurant, het hotel dat we er sinds een jaar bij hebben en het huishouden moet je ook nog even zorgen dat je kind gelukkig is.” Desondanks blijft Anouk lachen. Is altijd even vriendelijk. ‘Always Look on the Bright Side of Life’ zou voor haar geschreven kunnen zijn. “Een vriendin van me heeft een snackbar die zeven dagen per week open is, vier kids en een luie man. En ze doet het gewoon. Stralend. Het kan altijd erger, denk ik dan.” Het scheelt ook dat Anouk haar baan niet voelt als werk. Met veel plezier staat ze iedere dag vroeg op, brengt haar dochter naar school, sjeest -in geval van hotelgasten- om kwart over 8 langs de bakker voor een lekker ontbijtje die ze ergens tussen 9 en 11 uur serveert. Ze vertrekt als de laatste gast de deur uit is.
Anouk is wel gewend aan een beetje hectiek. “In één jaar ging ik samenwonen, een bedrijf starten en werd stiefmoeder van Jolan, Harro’s zoon van toen 4. Nu denk ik wel eens: jeetje! Waar begonnen we aan? Toen totaal niet. Ik wist dat het goed zat.” De vonk sloeg over tussen de potten en pannen. Stagiair verliefd op haar leermeester. Ze trouwden, startten een eigen zaak (restaurant-hotel Auberge in Visvliet, red.) en kregen een kind. Hoe romantisch? “Lente was een cadeautje. Vaak geprobeerd, maar het wilde niet lukken. Toen we het echt hadden losgelaten, werd ik zwanger. De ooievaars op het landgoed hebben hun werk goed gedaan.” Maar omdat horecawerk nu eenmaal synoniem staat voor weekenden en lange avonden, bivakkeert Lente van vrijdagmiddag tot zondagavond bij opa en oma in Eenrum. “Een goeie backoffice, dat is zó belangrijk. Dat zijn mijn ouders. Echt, ik gun iedereen zulke ouders als de mijne. Ik gun alleen ouders niet zo’n kind. Ga er maar aanstaan: denk je van je pensioen te kunnen genieten, moet je vier dagen in de week op je kleinkind passen. Ze doen het gelukkig met veel plezier. Woensdagmiddag komen ze hier naar toe, in het weekend is Lente daar. Dat gaat tot dusver prima. Ze is het gewend. Dat zal anders worden als ze een jaar of tien is, en haar eigen dingetjes hier heeft. Maar dat zien we dan wel. Ik heb haar tot haar vierde altijd meegenomen. Ken je die konijnenhokken met dat gaas? Daar sliep ze in als baby. Lekker buiten. Later hielp ze mee in de keuken, bakte koekjes en poetste de wc’s met haar mini Leifheit-schoonmaakset. Ze is dol op poetsen. Je moet je eigen personeel kweken hè?”
Sinds een tijdje werkt de Cuisinerie met verrassingsmenu’s. Altijd met verse producten van het seizoen. Gasten kunnen aangeven wat ze beslist niet lusten en of ze ergens allergisch voor zijn. Glutenvrij, lactoctosevrij of suikervrij: het maakt niet uit, Harro kookt alles. Geeft overal z’n eigen draai aan. Hij is zó creatief.” Ook de lunches bij Mensinge zijn in trek, vertelt Anouk. Net als de high tea’s trouwens. “Je kunt bij ons een koude of een warme lunch nemen. Of een combinatie van beide. En de high tea’s zijn echt populair. We geven er zo’n tweehonderd per maand. Veel reserveringen, maar steeds vaker komen mensen zo even aanwaaien, merken we. Dat was eerder niet zo. Ik heb het gevoel dat we nog steeds ontdekt worden.” De twee hotelkamers die sinds vorig jaar in gebruik zijn, maken het geluk voor Anouk compleet. Het was haar voorwaarde om op het landgoed te beginnen zelfs. Ze wil haar gasten in de watten leggen. Ze alles kunnen bieden. Ook een goddelijk slaapplekje met uitzicht over het prachtige landgoed, de Havezate en het water. Ervaring had ze er wel mee. In Visvliet runde ze namelijk een hotel met 8 kamers. Het enige nadeel was, dat de toiletten en de douches zich op de gang bevonden. En dat is geen vorm van de klant in de watten leggen, vindt Anouk. “We hebben zo vaak gevraagd om een verbouwing. Gesmeekt dat het anders moest. We kregen het niet voor elkaar. Toen we deze kans kregen wist ik dat ik ook twee hotelkamers wilde.” En sinds april vorig jaar zijn ze officieel in gebruik: ‘Mensinge With Dreams’. Natuurlijk des Anouks, zelf bedacht, zelf geverfd, zelf ingericht. En eerlijk is eerlijk, de heerlijk royale boxspringbedden nodigen uit om erin te duiken en er voorlopig niet meer uit te komen. Of lekker met je kont in de brede vensterbank genieten van het adembenemende uitzicht én je verse bakkie die je zelf uit je eigen Dolce Gusto tapt, is een goeie tweede. “Dit was ons huis. We hadden 1 woonkamer en 1 slaapkamer waar we met z’n vieren sliepen. Jolan hierachter in een soort inloopkast, wij ervoor. Toen hij een jaar of 18 was, zo’n beetje ’s nachts leefde en zijn vrienden langs ons bed slopen, was het tijd om te verhuizen. Voor ons niet fijn, voor hem ook niet. Nu wonen we gezellig met z’n allen aan het Zuidenveld. Ideaal. Drie minuten fietsen en we zijn op de zaak.”
Anouk en Harro zijn van plan wel even een weekje gas terug te nemen. Week 32 draaien ze de deur van de voormalige koetsierswoning op slot. “We willen even samen zijn. Gewoon met z’n drieën lekker genieten van elkaar. Een weekje varen op de boot van Harro’s ouders op de Friese meren.”
Ken jij ook zo’n typische powervrouw? Stuur een mailtje naar de redactie: dekrant@media-totaal.nl
