Puur Natuur
Puur natuur
Als je veel in de natuur verkeert, zoals ik, dan word je regelmatig verrast door plotselinge gebeurtenissen. Je ontkomt er gewoon niet aan. Soms zijn ze dermate spannend dat ze in je geheugen gegrift staan. Afgelopen weekeinde was er weer een ’ontmoeting’ die in dit rijtje thuishoort. Het was een ontmoeting met een Vos. Dat is op zich niet iets speciaals, want jaarlijks zie ik ze regelmatig. Het is vooral een gevolg van het voor dag en dauw in het veld verkeren.
Twee jaar geleden beschreef ik ook al eens een ontmoeting met een Vos die opmerkelijk was. Toen zag ik een rekel mijn pad kruisen terwijl hij een reekalf meesleepte. Dat is een mooie buit voor zo’n dier. Ik meldde er bij dat als het een sluwe vos was hij nog een keer op de plek waar hij dat reekalf had verschalkt zou terugkeren. Reeën werpen immers meestal twee kalfjes die op een afstandje van elkaar verborgen liggen. Noem het risicospreiding. Een paar keer per dag komt een reegeit bij haar kalfjes langs om ze te zogen. Daarbij laat ze wel een spoor achter en dus biedt dat een sluwe vos de kans om nog een keer een mooie buit te bemachtigen. Persoonlijk gun ik het een Vos van harte. Het kwam me toen op enige kritiek te staan van wat ik weekhartige lieden noem.
Afgelopen weekeinde was er weer sprake van een opmerkelijke ontmoeting met een Vos. Dat gebeurde ’s morgensvroeg tijdens een broedvogelinventarisatie in een ronduit ruig terrein. Hoe het kwam weet ik niet, maar ik stuitte op een gegeven moment op een Vos terwijl ik er nauwelijks een meter van verwijderd was. Die ging er op het allerlaatste moment in een sluipgang als de wiederweerga vandoor. Twee stappen verder had ik er bovenop gestaan! Dan schrik je wel van zo’n onverwachte confrontatie, maar ik vroeg me gelijk af waarom dat dier er niet eerder vandoor ging. Was hij na een geslaagde jacht diep in slaap gevallen of verkeerde hij in de veronderstelling dat er een mogelijke prooi naderde waarop hij geen zicht had? Dat laatste is nauwelijks voor te stellen, maar niet uit te sluiten. Ik vermoed dat het voor hem, net als voor mij, een complete overrompeling was. Je zal maar een vogelaar tegenkomen in plaats van een vette buit.
Met andere dieren heb ik dat wel meer meegemaakt. Zo liep ik een keer in het open veld met goed uitzicht voor dieren die er eventueel bij naderend gevaar vandoor zouden kunnen gaan. Dat weerhield een Haas er niet van op werkelijk het allerlaatste moment weg te sprinten. Daarbij had ik echt het idee dat het niet was omdat hij vertrouwde op zijn schutkleur, maar omdat het dier diep in slaap was gesukkeld. Dat was dus wel iets meer dan een hazenslaapje. Een bloedhekel had ik altijd aan Fazanten. Die kunnen echt bewust tot het laatst wachten alvorens ze met een hoop kabaal wegvliegen. Ik schrok me altijd wezenloos. U moet zich daarbij voorstellen dat ik voor me uit zat te spieden en dan verwacht je dat niet. Na meerdere keren er door verrast te zijn lette ik op bepaalde plekken waar je ze kon verwachten beter op. Dat loonde, want enkele keren lukte het me bovenop een Fazant te duiken die vervolgens vakkundig de nek werd omgedraaid. Ter mijner vergoelijking: In die tijd had ik niet veel te makken en was een stukje wild een mooie aanvulling op de dagelijkse dis.
Tegenwoordig bedien ik me niet meer van deze praktijken. Voor relatief heel weinig geld kun je tegenwoordig vlees kopen. Daarover schreef ik een keer eerder het werkelijk schandalig te vinden dat dit zo goedkoop wordt aangeboden. Betrek daarbij het dierenwelzijn en je weet dat dit anders moet. Zoals met dieren wordt omgesprongen is werkelijk af en toe beestachtig. Vorige week werden excessen in een Belgische varkensslachterij aan de kaak gesteld - de directie wist van niets (zeiden ze) – waarvan je bijkans tranen in je ogen kreeg. Van de weeromstuit zou je vegetariër worden. Om de verkoop van vlees te promoten worden vaak dieren ’grappig’ afgebeeld. Nou kan ik wel een beetje gniffelen om een foto (internet) met een net biggetje dat niet vies wil worden, maar de werkelijkheid is anders. Dan spreek je eerder over smerige praktijken.
Twee jaar geleden beschreef ik ook al eens een ontmoeting met een Vos die opmerkelijk was. Toen zag ik een rekel mijn pad kruisen terwijl hij een reekalf meesleepte. Dat is een mooie buit voor zo’n dier. Ik meldde er bij dat als het een sluwe vos was hij nog een keer op de plek waar hij dat reekalf had verschalkt zou terugkeren. Reeën werpen immers meestal twee kalfjes die op een afstandje van elkaar verborgen liggen. Noem het risicospreiding. Een paar keer per dag komt een reegeit bij haar kalfjes langs om ze te zogen. Daarbij laat ze wel een spoor achter en dus biedt dat een sluwe vos de kans om nog een keer een mooie buit te bemachtigen. Persoonlijk gun ik het een Vos van harte. Het kwam me toen op enige kritiek te staan van wat ik weekhartige lieden noem.
Afgelopen weekeinde was er weer sprake van een opmerkelijke ontmoeting met een Vos. Dat gebeurde ’s morgensvroeg tijdens een broedvogelinventarisatie in een ronduit ruig terrein. Hoe het kwam weet ik niet, maar ik stuitte op een gegeven moment op een Vos terwijl ik er nauwelijks een meter van verwijderd was. Die ging er op het allerlaatste moment in een sluipgang als de wiederweerga vandoor. Twee stappen verder had ik er bovenop gestaan! Dan schrik je wel van zo’n onverwachte confrontatie, maar ik vroeg me gelijk af waarom dat dier er niet eerder vandoor ging. Was hij na een geslaagde jacht diep in slaap gevallen of verkeerde hij in de veronderstelling dat er een mogelijke prooi naderde waarop hij geen zicht had? Dat laatste is nauwelijks voor te stellen, maar niet uit te sluiten. Ik vermoed dat het voor hem, net als voor mij, een complete overrompeling was. Je zal maar een vogelaar tegenkomen in plaats van een vette buit.
Met andere dieren heb ik dat wel meer meegemaakt. Zo liep ik een keer in het open veld met goed uitzicht voor dieren die er eventueel bij naderend gevaar vandoor zouden kunnen gaan. Dat weerhield een Haas er niet van op werkelijk het allerlaatste moment weg te sprinten. Daarbij had ik echt het idee dat het niet was omdat hij vertrouwde op zijn schutkleur, maar omdat het dier diep in slaap was gesukkeld. Dat was dus wel iets meer dan een hazenslaapje. Een bloedhekel had ik altijd aan Fazanten. Die kunnen echt bewust tot het laatst wachten alvorens ze met een hoop kabaal wegvliegen. Ik schrok me altijd wezenloos. U moet zich daarbij voorstellen dat ik voor me uit zat te spieden en dan verwacht je dat niet. Na meerdere keren er door verrast te zijn lette ik op bepaalde plekken waar je ze kon verwachten beter op. Dat loonde, want enkele keren lukte het me bovenop een Fazant te duiken die vervolgens vakkundig de nek werd omgedraaid. Ter mijner vergoelijking: In die tijd had ik niet veel te makken en was een stukje wild een mooie aanvulling op de dagelijkse dis.
Tegenwoordig bedien ik me niet meer van deze praktijken. Voor relatief heel weinig geld kun je tegenwoordig vlees kopen. Daarover schreef ik een keer eerder het werkelijk schandalig te vinden dat dit zo goedkoop wordt aangeboden. Betrek daarbij het dierenwelzijn en je weet dat dit anders moet. Zoals met dieren wordt omgesprongen is werkelijk af en toe beestachtig. Vorige week werden excessen in een Belgische varkensslachterij aan de kaak gesteld - de directie wist van niets (zeiden ze) – waarvan je bijkans tranen in je ogen kreeg. Van de weeromstuit zou je vegetariër worden. Om de verkoop van vlees te promoten worden vaak dieren ’grappig’ afgebeeld. Nou kan ik wel een beetje gniffelen om een foto (internet) met een net biggetje dat niet vies wil worden, maar de werkelijkheid is anders. Dan spreek je eerder over smerige praktijken.
