De surprises; een even leuke als hopeloze traditie

Ik typ deze column weer eens middenin half afgeronde knutselprojecten. Omringd door velletjes karton beplakt met aluminiumfolie – lees vooral verder dan wordt het allemaal duidelijk –, lege potten lijm en een ballon voorzien van lagen behangplaksel en krantenpapier. Voor de duidelijkheid een XXL-ballon. December is in zicht en deze knutselspullen wijzen natuurlijk op een surprise. Een even leuke als hopeloze traditie. Oudste dochterlief is aan haar derde ronde bezig van deze zelfgemaakte cadeauverpakkingen. Het eerste jaar wilden we kalm beginnen. Het werd een tijger gemaakt van een schoenendoos met daarop een uitgeprinte kop. Zelf waren we enorm content met ons eindresultaat, maar ook wij zagen wel dat het vierkante lijf, de poten die hier aangeplakt waren en de uitgeprinte kop toch ietwat verbleekten naast zelfgemaakte voetbalvelden en kauwgomballenmachines. Jaar twee, besloot vooral ik, konden we wel ‘next level’. Een héle zondag bogen we ons over een kijkdoos van het type 2.0, een enorme doos waar je aan vier kanten binnen kon kijken en je aan elke zijde een ander tafereel zag. Hield dit kind van friet en pizza? Wij – of nou ja ik – knutselden van ijsstokjes een tafel in elkaar waarop gele strookjes karton de frieten waren en oudste dochterlief versierde ronde kartonnetje met rode rondjes salami. Een dansvloer zat er ook in, compleet met radio en muzieknoten en voor deze paardenliefhebber maakten we ook een paard, al waren de verhoudingen net als bij die tijger van een jaar eerder, wel een beetje zoek. Achter het laatste deurtje een cadeau, al zou ik totaal niet meer weten wat. Dit jaar stond er op het verlanglijstje van de gegadigden de karige opsomming: ‘kleurpotloden, gum en een chocoladeletter’. Vol verbazing las ik het wensenlijstje hardop op. Wat bleek: meester had op het digitale schoolbord de site van de Action tevoorschijn getoverd en dit ter inspiratie laten zien. Ook mijn dochter had dit karige lijstje ingevuld. Tot zover de fantasie van de gemiddelde tienjarige. Fantasie had ze natuurlijk wel nodig om dit jaar weer een schappelijke surprise af te leveren. Ze had daarbij maar één wens: papier-maché. Echt een nachtmerrie van mij, maar goed, je kunt niet altijd de pret bederven dus ik kocht een lading behangplaksel en zette haar in haar ondergoed – dit moet wel óveral eindigen – aan het plakken. Een discobol is het doel dit jaar en hoewel madame zelf vond dat ik vorig jaar teveel had meegeholpen en ze best wat meer kon doen, zat ik – zei de gek – natuurlijk weer dat aluminiumfolie op karton te plakken. Het idee is dat die enorme XXL ballon die ze ‘ge-papiermachét’ heeft, uiteindelijk bedekt wordt met kleine vierkantjes van mijn plakwerkjes. Een snel project is het duidelijk niet. Of het eindresultaat de moeite waard is, dát antwoord moet ik nog schuldig blijven. Oudste dochterlief bleek zo fanatiek met de behangplaksel dat de bol nu nog, een volle dag later, staat te drogen. Zoals ik al zei; een surprise is een even leuke als hopeloze traditie. Ik troost me met de gedachte dat het nu nog maar bij één blijft. Nog een heel jaar om me mentaal voor te bereiden op het moment dat de jongste twee ook los gaan.