Plaats: Cofely, Roden

Plaats: Cofely, Roden
Datum: 17 maart
Tijd: 07.00 uur
RODEN – Wát een drukte, donderdagmorgen bij Cofely in Roden. Alsof personeelsleden zich voor de ingang verdrongen om aan het werk te gaan. Niet dus, want in werkelijkheid was er een stakingsactie. Reden: Cofely (Koo-Fu-Lie) wil (of moet) reorganiseren. Iets met olie- en gasprijzen en de NAM. Die reorganisatie betekent dat er bij het bedrijf 120 banen verdwijnen. 65 van die 120 mensen zullen hun ontslag aangezegd krijgen.
Als je ontslag krijgt, dan wil je in elk geval als schrale troost een goed sociaal plan. Dat biedt Cofely, zo oordelen de werknemers, bepaald niet. Ja, ze krijgen de wettelijk verplichte 76.000 euro, maar een centje meer zit er niet in. Ook niet voor Arie, die straks al een kwart eeuw voor het bedrijf werkt. Werknemers die het veld moeten ruimen, krijgen wat de wet het bedrijf voorschrijft. That’s it. En dus voelt het personeel zich nu al als grof vuil behandeld. En vooral vanwege het ontbreken van een goed sociaal plan, werd donderdag en vrijdag gestaakt. Maandag al liet vakbondsvrouw – en die zijn doorgaans niet bang- Marijke Eggengoor weten dat er donderdag gestaakt werd. Ze hield woord, en dus stond ze donderdag heel vroeg op de parkeerplaats van het bedrijf in Roden. ‘ Cofely heeft laten weten bij het bod van februari te blijven. Dat is voor ons niet acceptabel. Zeker omdat de mening heerst dat de top van het bedrijf amper en zeker niet goed op de veranderende situatie heeft gereageerd. Het plan dat er ligt, is werkelijk graatmager’, zegt ze.

‘We worden als grof vuil aan de kant gezet’, roept een meneer heel hard. Toepasselijk in dat kader is het feit dat Eggengoor de heer De Boer de gouden vuilniszak aanbiedt. De Boer doet dat als (de) boer met kiespijn. De Boer neemt ook nog even het woord. Woorden waaruit de stakers overigens allesbehalve hoop kunnen putten. ‘ Ik ben niet trots op deze prijs’, zegt hij. ‘Weet je, olie en gas staan enorm onder druk. Dat is eigenlijk nooit eerder zo geweest. Wij doen er alles aan het bedrijf draaiende te houden.’ De Boer verdwijnt vervolgens met zijn prijs naar binnen. Eggengoor vraagt de mensen of ze bereid zijn te strijden voor een beter sociaal plan. Die vraag wordt – en dat is niet verrassend- met een luide ‘Jaaaaaa’ beantwoord.
Er is echter meer waardoor de 150 stakers zich gepiepeld voelen. Dat zit ‘m volgens hen in de naamsverandering die het bedrijf van plan is door te gaan voeren. Met die naamswijziging schijnt – aldus de stakers- een bedrag van honderd miljoen gemoeid te zijn. Honderd miljoen dus voor een nieuwe naam, geen cent extra voor het personeel. Dat steekt nogal. Daar kan de soms best vrolijke muziek die klinkt en die vooral bedoeld is om de aandacht te trekken, niets aan veranderen. Niemand die echt vrolijk is of wordt. Ondertussen liet Cofely weten niet van plan te zijn met een nieuw bod te komen. Het is een kwestie van take it, or leave it. Aldus is door de directie beslist. Eggengoor kondigt daarom nieuwe acties aan. Ze hoeft niet te vragen of iedereen dan weer mee wil doen, de bereidheid straalt de mensen van het gezicht af. En dus blijft het nog wel even onrustig rond Cofely. En blijft het ook maar de vraag of Arie zijn jubileum haalt, of het bij een dienstverband van 24 jaar en tien maanden blijft.