Nirvana

Al bij de eerste klanken van een nummer van Nirvana werd ik vroeger enthousiast. En nu nog steeds. Nou ja, enthousiast, het is meer dat deze muziek mij echt raakt. De intro’s zijn pakkend en je voelt meteen de energie van de band. Frustratie, woede en onbegrip, verpakt in fantastische melodieën, harde gitaarsolo’s en onwerkelijke drumritmes. En daarbij de stem van leadzanger Kurt Cobain, die door merg en been gaat. Dit was echt een ander geluid dan andere muziek uit die tijd.

Op 5 april was het precies dertig jaar geleden dat Cobain overleed door zelfdoding. Destijds was ik tiener en groot fan van Nirvana. De eerste twee albums heb ik grijs gedraaid. Ik was thuis op mijn kamer toen ik hoorde dat Kurt Cobain dood was. Het deed me echt iets, ik had veel vragen en volgde het nieuws op de voet. Sinds dat moment kreeg ik nog meer interesse in de band, in Cobain en de periode na Nirvana. Ik lees elk boek hierover en kijk iedere documentaire.

Waarom hun muziek mij zo aansprak? Een korte analyse; door mijn ouders kreeg ik veel klassieke muziek voorgeschoteld. Ik vond dat erg mooi en genoot er ook van, maar dit was echt een welkome afwisseling. Als tiener vind je overal wat van. Sommige dingen maken je boos, maar dat uit je (lees: ik) dan niet zo snel. Nirvana deed dat wel en fungeerde als een soort spreekbuis. De bandleden waren rebels en deden dingen die ik nooit zou doen, maar wel tof vond. Ik las laatst een artikel in muziekblad OOR en daar werd gezegd: “Nirvana bezit de onverschilligheid van een verloren generatie, maar kan tussen alle balorigheden niet verhullen dat hun prachtige gitaarsongs van ongekende klasse zijn.” En daar ben ik het helemaal mee eens! 

Nog een belangrijk aspect is dat ik ooit van een klassiek geschoolde musicus hoorde dat de muziek van Nirvana helemaal niet zo ver af staat van klassieke muziek, zoals Beethoven, Rachmaninov en Mozart. Dit gegeven zorgde dat mijn vader mij beter begreep als ik weer naar dat ‘geschreeuw’ luisterde. Ik vergelijk nummers van Nirvana wel eens met het ‘Confutatis’ uit het Requiem van Mozart. Dat begint ook hard en gaat dan van heel rustig naar weer harder. Precies die hard-zacht dynamiek waar ik dus van houd.

Ik zou nog pagina’s door kunnen gaan over deze band, maar zal het jullie besparen. Wel wil ik nog kwijt hoe blij ik ben met onze eigen Nirvana-avond op donderdag 18 april. Het wordt een ‘trip down memory lane’ naar 1993 in New York. Nirvana gaf daar het legendarische concert ‘Nirvana Unplugged’, dat hen de onsterfelijke status gaf. Het concert in Roden van de band ‘Smells Like Nirvana’ bestaat uit een cellist, twee gitaristen, een bassist, een percussionist en een accordeonist. En wij, De Winsinghhof, doen even net zo rebels als Nirvana en beginnen het concert niet om 20:15 uur maar om 20:45 uur!

Jacob Frölich
Directeur/Programmeur
Theater & Cinema de Winsinghhof