Touwtje tijdperk
minikul
Het is al weer een tijdje geleden, toch denk ik er nog wel eens aan. Aan het emotionele zeven minuten durende betoog dat letterlijk en figuurlijk oud-D66er Jan Terlouw
toen in een uitzending van het tv-programma De Wereld Draait Door hield. Waarin hij nostalgisch vertelde over vroeger, toen de mensen elkaar nog zo vertrouwden dat er touwtjes uit de brievenbussen hingen. Dat kan nu allang niet meer. We vertrouwen elkaar niet meer en verpesten elkaar. En het milieu. Ook weer letterlijk en figuurlijk. Zelfs dagelijks het wereldsnelheidsrecord autocue afrafelen verbeterende presentator Matthijs van Nieuwkerk hield zich tijdens het emotionele betoog stil. En hoewel ik elke politicus die het lokale niveau is ontstegen wantrouw, raakte ik er ook even van onder de indruk. Nogmaals: voor even, want al ras bekroop me de twijfel: meent ie het of meent ie het niet. Want ja, we zijn als klootjeskiezersvolkje al zo vaak bedonderd. Maar laat ik meneer Terlouw het voordeel van de twijfel gunnen. Op je 85-ste hoef je je – ook als politicus – toch niet beter meer voor te doen dan je bent?
Maar dat touwtje blijft me intrigeren. Dat hing ook bij ons thuis vroeger uit de brievenbus die - ander onderwerp overigens – door de postbode twee keer per dag, ‘s ochtends en eind middag, gevuld kon worden waarbij hij, als hij post voor je had, als service ook nog eens de deurbel klingelde. Those were the days….
Dat touwtje om snel het huis binnen te komen heeft me vaak goede diensten bewezen. Voetballen deed je namelijk op straat waar oom agent, niet je beste vriend, regelmaat op de fiets patrouilleerde en onverbiddelijk je bal in beslag nam en doormidden sneed. En je vervolgens een strenge reprimande gaf of een bon voor een boete van tien gulden (vierenhalve euro) uitschreef. Het was dus zaak om, zodra je een agent aan zag komen, elkaar te waarschuwen: ‘Smeris’. En weg stoof je, naar huis. Dan was zo’n touwtje uit de brievenbus verrekte handig want je was snel binnen. Eén keer waagde een agent het om via dat touwtje ook ons huis binnen te dringen maar mijn moeder wees hem direct de weg terug. ‘Wegwezen hier.’
Touwtjes zie je nu nog maar weinig. Meisjes die touwtjespringen ook. En er valt nog maar weinig met touw samen te binden, vandaag de dag. Het touwtje tijdperk is echt definitief voorbij. Nu zitten we met elkaar in het camera circuit. Daar zullen we mee moeten leren leven. Ook Jan Terlouw.
Henk Hendriks
toen in een uitzending van het tv-programma De Wereld Draait Door hield. Waarin hij nostalgisch vertelde over vroeger, toen de mensen elkaar nog zo vertrouwden dat er touwtjes uit de brievenbussen hingen. Dat kan nu allang niet meer. We vertrouwen elkaar niet meer en verpesten elkaar. En het milieu. Ook weer letterlijk en figuurlijk. Zelfs dagelijks het wereldsnelheidsrecord autocue afrafelen verbeterende presentator Matthijs van Nieuwkerk hield zich tijdens het emotionele betoog stil. En hoewel ik elke politicus die het lokale niveau is ontstegen wantrouw, raakte ik er ook even van onder de indruk. Nogmaals: voor even, want al ras bekroop me de twijfel: meent ie het of meent ie het niet. Want ja, we zijn als klootjeskiezersvolkje al zo vaak bedonderd. Maar laat ik meneer Terlouw het voordeel van de twijfel gunnen. Op je 85-ste hoef je je – ook als politicus – toch niet beter meer voor te doen dan je bent?
Maar dat touwtje blijft me intrigeren. Dat hing ook bij ons thuis vroeger uit de brievenbus die - ander onderwerp overigens – door de postbode twee keer per dag, ‘s ochtends en eind middag, gevuld kon worden waarbij hij, als hij post voor je had, als service ook nog eens de deurbel klingelde. Those were the days….
Dat touwtje om snel het huis binnen te komen heeft me vaak goede diensten bewezen. Voetballen deed je namelijk op straat waar oom agent, niet je beste vriend, regelmaat op de fiets patrouilleerde en onverbiddelijk je bal in beslag nam en doormidden sneed. En je vervolgens een strenge reprimande gaf of een bon voor een boete van tien gulden (vierenhalve euro) uitschreef. Het was dus zaak om, zodra je een agent aan zag komen, elkaar te waarschuwen: ‘Smeris’. En weg stoof je, naar huis. Dan was zo’n touwtje uit de brievenbus verrekte handig want je was snel binnen. Eén keer waagde een agent het om via dat touwtje ook ons huis binnen te dringen maar mijn moeder wees hem direct de weg terug. ‘Wegwezen hier.’
Touwtjes zie je nu nog maar weinig. Meisjes die touwtjespringen ook. En er valt nog maar weinig met touw samen te binden, vandaag de dag. Het touwtje tijdperk is echt definitief voorbij. Nu zitten we met elkaar in het camera circuit. Daar zullen we mee moeten leren leven. Ook Jan Terlouw.
Henk Hendriks
