Wrede wereld
De wijze waarop mensen elkaar naar het leven staan wekt meer dan eens afschuw op. Het is vooral de barbaarse wijze waarop dit soms gebeurt. Toch is het van alle tijden en waarschijnlijk zal dat altijd zo blijven. Tegenwoordig is het onder meer de IS-beul die mensen op gruwelijke wijze om het leven brengt, maar na de jaarlijkse algemene ledenvergadering van IVN Roden verzorgde iemand een lezing over Indonesië en werd gewag gemaakt van het levend villen van mensen… en daarna werden ze onthoofd.
Dat was dan wel voor 1850 en het schijnt dat missionarissen een einde aan deze wreedheden maakten. Misschien komt er ooit een tijd -u en ik zullen het niet meemaken- dat we met recht kunnen spreken van een beschaafde wereld. Voorlopig hebben we het nog heel lang over Utopia. In de natuur om ons heen speelt dat niet. Daar is het elke dag erop of eronder en geldt het recht van de sterkste of, op zijn Engels: The survival of the fittest en Struggle for life, hoewel dat net zo goed op de mensenwereld van toepassing is. Afgelopen zaterdagmorgen deed ik voor de start van een vogelexcursie nog even de t.v. aan om naar Teletekst te kijken en kwam in een herhaling van een natuurfilm terecht die een dag eerder was uitgezonden. Dat ging over een kudde olifanten die als gevolg van droogte grote ontberingen moest doorstaan waarbij vele stierven. Verder zag je dat een jonge bul werd omgelegd door een groep hongerige leeuwen die de kudde volgde. Een kalf kwam verzwakt op wel het aller slechtste moment ter wereld, had daardoor geen schijn van kans en legde het loodje. Het waren allemaal beelden die ik op de één of andere wijze slecht verdroeg zo vroeg in de ochtend op de nuchtere maag, terwijl ik daar ’s avond met droge ogen naar kan kijken.
Dat geldt zeker voor de foto die Pia Zomer maakte die u boven dit stukje ziet. Deze, (en meer die te zien zijn op de website van IVN Roden, Waarnemingen, februari), stuurde ze me de avond ervoor. Daarop ziet u een sperwerman die een Spreeuw heeft geslagen. Het mannetje van de Sperwer is een stuk kleiner dan het vrouwtje en is gespecialiseerd in het slaan (bemachtigen) van kleine vogels, zoals mussen, mezen en vinken. Een Spreeuw is dus een mooie grote prooi, maar daar kleefde wel een nadeel aan. Als het grotere sperwervrouwtje een Spreeuw slaat is het beestje meestal vrijwel direct dood, maar nu niet. Pia had de tegenwoordigheid van geest er een filmpje van te maken en vertelde me dat het best lang duurde voordat de Spreeuw de geest gaf. Dat filmpje is via een forum op internet gezet en dat leidde tot enkele negatieve reacties. Het is inderdaad niet prettig om te zien dat een prooi levend wordt geplukt, enkele keren in de hals wordt gepikt, waarna de maaltijd ergens bij het achterlijf begon en het arme dier pas stierf toen de ingewanden eruit werden getrokken. Het is nu eenmaal dagelijkse praktijk en dat het soms op deze wijze gebeurt is uiteraard niet te vergelijken met wat mensen elkaar aandoen.
Sperwers zijn trouwens zelf ook niet veilig, want meer dan eens worden ze gevangen door hun grotere neef de Havik. Haviken zijn dan ook echt predators die voor weinig terugdeinzen. Als gevolg daarvan houdt de eerst erg schuwe Sperwer zich tegenwoordig steeds meer op in dorpen en steden. Dat is de reden dat we hem nogal eens te zien krijgen, vooral in de wintertijd als er sowieso meer Sperwers in Nederland zijn. Dan zijn er namelijk ook veel exemplaren uit Scandinavië aanwezig. En mensen zorgen op de keper beschouwd ook goed voor Sperwers door voederplekken in te richten waar veel vogels van diverse pluimage op afkomen waardoor het daar tafeltje-dek-je is voor deze behendige roofvogel. Tot slot wil ik dit stukje nog met enige positieve (letterlijk en figuurlijk) geluiden afsluiten. Het zal u namelijk de laatste tijd ongetwijfeld zijn opgevallen dat een verscheidenheid aan vogels hun zang al laat horen: Merel, Zanglijster, Heggemus, diverse mezen en tal van andere. Zaterdag hoorden we met de vogelwerkgroep van IVN Roden tijdens een rondwandeling in De Onlanden zelfs al de jubelende zang van enkele Veldleeuweriken. Met een vrolijk stralende zonnetje erbij betekende dat voor velen het ultieme voorjaarsgevoel.