Drenthe 200: extreme helletocht levert fantastisch spektakel
actueel
RODEN – Ondanks dat het vroeg en fris was, trok de start van de Drenthe 200 veel bekijks. De deelnemers barstten van het enthousiasme en controleerden voor de laatste keer hun materiaal. Het is wikken en wegen voor de meeste renners. Natuurlijk moeten zij zich kleden op de weersomstandigheden, maar de kunst is om niet te veel hinder van die kledij te ondervinden. En dus worden er afwegingen gemaakt en kijkt men met een schuin oog naar de andere renners. Hoe pakken zij het aan?
Het loopt tegen zessen wanneer de horde fietsers pas echt zenuwtrekjes beginnen te vertonen. Om zes uur start de eerste groep fietsers. Dit zijn de deelnemers aan het NK Fat Bike en de eerste vierhonderd mountainbikers. Daarna zal telkens een groep van nog eens 400 mountainbikers van start gaan.
Het belooft een helse tocht te worden. Het parcours is nat, zeiknat. Otto Reijnhout, winnaar van het vorige NK Fat Bike, denkt dat dit de ‘zwaarste koers’ uit zijn carrière gaat worden. Presentator Michaël Wiese, voert ondertussen de spanning op. Om twee minuten voor zes, bereikt de spanning onbedoeld zelfs een hoogtepunt, wanneer de presentator vertelt dat de start met vijf minuten vertraagd is. De reden is dan nog onbekend, maar later blijkt dat er in Langelo spijkers op de weg liggen. Tour de France praktijken in Noordenveld, het kan allemaal.
Voor presentator Wiese betekent dit dat hij een extra vijf minuten moet vol praten en dus laat hij de burgemeester nog maar even aan het woord. Burgemeester Klaas Smid zal het startschot lossen en is er al helemaal klaar voor. Hij wenst de deelnemers succes en is overtuigd dat iedereen de finish kan halen. Daar verkijkt de burgemeester zich lelijk op, zal later blijken. Vooraf voorspelde organisator Johan Wekema al de nodige afvallers en in de praktijk bleek dit ook.
Wanneer de organisatie groen licht geeft en de spijkers dus van het wegdek in Langelo zijn verwijderd, gaat de koers dan écht van start. De eerste deelnemers vertrekken onder luid applaus en gejuich, op weg naar heldendom.
Na acht en een half uur ploeteren, komt dan eindelijk de eerste renner over de streep. Bas Peters zet zijn mountainbike als eerste over de streek, na een meer dan helse tocht. Op het befaamde Janpad, waarschijnlijk het lastigste stuk van de koers, wist Peters medekoploper Gerben Mos van zich af te schudden. Uiteindelijk won Peters met maar liefst negen minuten verschil op Mos. De derde plaats werd ingenomen door Adriaan Botma, met ruime afstand op Henk Bos. Bos was de laatste renner die een tijd onder de negen uur noteerde. Nummer vijf Wouter Hendriksen, kwam met een tijd van negen uur en zes minuten over de streep. Eenieder die de koers uitreed, mag als held worden bestempeld. Voor de deelnemers van het NK Fat Bike, was het nóg meer afzien. Met banden van vijf inch breed (zo’n 12,5 centimeter) ploeteren door de modder: ga er maar aanstaan. Cor van Leeuwen mag zich het aankomende jaar officieus Nederlands Kampioen noemen. Ynte de Vries werd tweede en Jeffrie van der Velde bekleedde de derde plek. Eigenlijk waren alle deelnemers het er wel over eens: deze tocht was de zwaarste die zij ooit hadden gereden. Een ware helletocht, die ervoor zorgde dat veel deelnemers gedesillusioneerd en onderkoeld moesten afstappen. Johan Wekema, die vooraf zijn hart vasthield, zag zijn zorgen gerechtvaardigd. Gelukkig was de organisatie voorbereid op afvallers, onderkoeling en andere kwalen. Hulde dan ook aan de medewerkers van het Rode Kruis, die op zijn zachtst gezegd niet stil hebben gezeten. Na de race was er tijd voor een warme douche en een goed bord stamppot. Er was de gelegenheid om onder het genot van een drankje na te praten, maar veel renners waren zo moe dat er van praten weinig terecht kwam. Dames en heren in topconditie, liepen erbij alsof ze spontaan zestig jaar ouder waren geworden. Kromme ruggen, witte gezichten en ijskoude handen: als toeschouwer had je al gauw te doen met de deelnemers. Volgend jaar weer? Wat betreft de organisatie wel. Wat betreft de renners? Die moeten er eerst een nachtje over slapen, maar het gros zal ook volgend jaar weer aan de start verschijnen. De organisatie hoopt stiekem op een deelnemersveld van zo’n 2000 man. De renners willen er eerst nog niet over nadenken. Zo tegen het eind van het jaar, is het tijd voor bezinning. Met een heerlijk bord stamppot welteverstaan.
Na acht en een half uur ploeteren, komt dan eindelijk de eerste renner over de streep. Bas Peters zet zijn mountainbike als eerste over de streek, na een meer dan helse tocht. Op het befaamde Janpad, waarschijnlijk het lastigste stuk van de koers, wist Peters medekoploper Gerben Mos van zich af te schudden. Uiteindelijk won Peters met maar liefst negen minuten verschil op Mos. De derde plaats werd ingenomen door Adriaan Botma, met ruime afstand op Henk Bos. Bos was de laatste renner die een tijd onder de negen uur noteerde. Nummer vijf Wouter Hendriksen, kwam met een tijd van negen uur en zes minuten over de streep. Eenieder die de koers uitreed, mag als held worden bestempeld. Voor de deelnemers van het NK Fat Bike, was het nóg meer afzien. Met banden van vijf inch breed (zo’n 12,5 centimeter) ploeteren door de modder: ga er maar aanstaan. Cor van Leeuwen mag zich het aankomende jaar officieus Nederlands Kampioen noemen. Ynte de Vries werd tweede en Jeffrie van der Velde bekleedde de derde plek. Eigenlijk waren alle deelnemers het er wel over eens: deze tocht was de zwaarste die zij ooit hadden gereden. Een ware helletocht, die ervoor zorgde dat veel deelnemers gedesillusioneerd en onderkoeld moesten afstappen. Johan Wekema, die vooraf zijn hart vasthield, zag zijn zorgen gerechtvaardigd. Gelukkig was de organisatie voorbereid op afvallers, onderkoeling en andere kwalen. Hulde dan ook aan de medewerkers van het Rode Kruis, die op zijn zachtst gezegd niet stil hebben gezeten. Na de race was er tijd voor een warme douche en een goed bord stamppot. Er was de gelegenheid om onder het genot van een drankje na te praten, maar veel renners waren zo moe dat er van praten weinig terecht kwam. Dames en heren in topconditie, liepen erbij alsof ze spontaan zestig jaar ouder waren geworden. Kromme ruggen, witte gezichten en ijskoude handen: als toeschouwer had je al gauw te doen met de deelnemers. Volgend jaar weer? Wat betreft de organisatie wel. Wat betreft de renners? Die moeten er eerst een nachtje over slapen, maar het gros zal ook volgend jaar weer aan de start verschijnen. De organisatie hoopt stiekem op een deelnemersveld van zo’n 2000 man. De renners willen er eerst nog niet over nadenken. Zo tegen het eind van het jaar, is het tijd voor bezinning. Met een heerlijk bord stamppot welteverstaan.
