‘Als we meer omzien naar elkaar, ziet de wereld er een stuk mooier uit’
geen categorie
De bijzondere vriendschap van sjoelmaatjes Aaf en Lucian
RODEN – Bijzondere verhalen heb je in alle vormen en maten. Neem nu het verhaal van Aaf, een vrouw op leeftijd die bijna haar hele hebben en houwen achter heeft gelaten aan de Kinderboerderij in Roden. Bijna haar hele hebben en houwen, want Lucian Bloot kreeg een geschenk wat Aaf heel dierbaar was: haar sjoelbak. Lucian vertelt graag over dit bijzondere geschenk en over Aaf, die haar heel dierbaar was. Het verhaal van Lucian en Aaf, begint in de fysiotherapiepraktijk van Lucians partner. ‘Daar raakte Edwin met haar aan de praat en vertelde ze dat ze gek is op tuinieren. Dat was ik ook, waardoor ze op den duur een kopje thee kwam drinken. Dat werd traditie: iedere week kwam ze op zondag even langs voor een kopje thee.’ Voor Lucian waren dat plezierige middagen, maar iedere week werd wel wat veel. ‘Ik heb natuurlijk ook andere mensen die ik op zondag wel eens wil zien, dus Aaf kwam niet iedere zondag meer. In plaats daarvan gingen we eens per veertien dagen sjoelen.’ Dat sjoelen werd een vast ritueel, maar de twee waren vooral verzot op tuinieren en de natuur. ‘We waren vaak met elkaar in de tuin bezig. Aaf was een hele flinke dame, ze heeft tot op hele hoge leeftijd altijd zelf in de tuin gestaan. Ze was daar heel fanatiek in.’ Zo herinnert Lucian zich nog dat er op den duur een vogelnestje in de tuin van Lucian zat. ‘Aan het gepiep hoorde je dat die vogeltjes ieder moment konden uitvliegen. Toen heeft Aaf hier uren achter elkaar in de tuin gezeten, zodat ze de vogeltjes zou zien uitvliegen. Helaas vlogen de jonkies precies uit, toen Aaf even naar de wc was. Daar baalde ze zo van.’ Aaf beschouwde Lucian en haar gezin ter zijnde tijd als familie. ‘Aaf kwam met kerst vaak bij ons. Ze heeft niet veel familie, alleen een neef en nicht. Zij wonen echter vrij ver weg, dus voor hand-en-spandiensten moest ze vaak een beroep op ons doen. Ook haar buren deden veel voor haar, dus helemaal alleen stond ze er niet voor. Maar je merkte wel dat ze zo af en toe wat eenzaam was. Dat begroot mij dan. Vandaar dat ze jarenlang bij ons kerst kwam vieren. Je laat iemand toch niet alleen tijdens kerst?’. Aaf was volgens Lucian een vrouw die met kleine dingen gelukkig was. Een goed mens, daar kan Lucian kort over zijn. ‘Ze was een heel lief mens, die niet veel nodig had. Aaf was heel creatief. Vroeger was ze handwerkjuf geweest op een meisjesschool. Daardoor wist ze voor veel dingetjes wel een oplossing’, herinnert Lucian zich. ‘Ze bewaarde ook alles. Echte Hollandse zuinigheid. Ik weet nog dat ze mij eens iets gaf, wat ze in zo’n oud plastic bakje van de Chinees had gestopt. Toen ik dat bakje daarna in de prullenbak wilde gooien, hield ze me tegen. Dat bakje moest ze terug hebben. “Dat zijn zulke handige bakjes”, zei ze dan. Fantastisch.’ Toen Aaf overleed en haar neef bezig was om haar huis op te ruimen, kwamen ze oude bakjes van de Chinees tegen. ‘Sommigen daarvan hingen met plakband aan elkaar, daar heb ik zo om moeten lachen toen ik dat hoorde’, zegt Lucian. Aaf was een fervent quilter. Het aan elkaar naaien van verschillende lappen stof met bepaalde patronen, deed ze maar al te graag. ‘Ik weet dat ze doodkleedjes maakte voor mensen die een kind hadden verloren. Dat zijn kleedjes die dan over de kist werden gelegd. Ze kon dat heel goed. Haar kleedjes waren haast een soort 3D-werken.’ In totaal heeft de vriendschap van Lucian en Aaf zo’n vijftien jaar geduurd. ‘We zijn elkaar echt als familie gaan beschouwen’, zegt Lucian. Ze vindt het dan ook jammer dat ze geen afscheid heeft kunnen nemen van Aaf. ‘We hoorden op den duur van haar neef dat ze in het ziekenhuis lag, maar omdat ze op de Intensive Care lag, konden we haar niet meer bezoeken. Misschien is dat ook maar beter. Ik wil haar herinneren als de vrouw die tevreden in haar stoel zat en van de natuur genoot.’ In haar testament liet Aaf opnemen dat er een aanzienlijk bedrag naar de Kinderboerderij zal gaan. ‘Dat had ze mij al eens verteld. Ze was dol op de Kinderboerderij en kwam er graag. De laatste jaren van haar leven ging dat niet meer, omdat ze slecht ter been was. Maar ze heeft de Kinderboerderij altijd een warm hart toegedragen. Toen ze vertelde dat ze een groot deel van haar erfenis zou doneren aan de Kinderboerderij, stond ik daar niet eens zo van te kijken. Dat was typisch Aaf’, meent Lucian. ‘Misschien dat het ook meespeelt dat ze zelf nooit kinderen heeft gehad. Ze was namelijk wel gek op kinderen. Ik denk dat ze op deze manier gewoon graag iets voor hen deed. Dat vind ik heel mooi.’ Omdat Lucian wist dat Aaf haar spaargeld aan de Kinderboerderij zou geven en de opbrengsten van haar huis naar haar familieleden zou gaan, rekende Lucian eigenlijk nergens meer op. ‘Ik hoefde ook niets te hebben. De mooie tijd die ik met Aaf heb beleefd was al genoeg.’ Toch liet Aaf haar wel iets na: haar sjoelbak. ‘Die was voor haar heilig. De sjoelbak is ooit door haar broer gemaakt. Haar broer is al enige tijd overleden, maar die bak is nog in goede staat. Ze was er ontzettend zuinig op en heeft zelfs een speciale hoes voor de bak gemaakt.’ Omdat Aaf altijd bij Lucian kwam te sjoelen, moest de sjoelbak iedere veertien dagen naar Lucians huis worden vervoerd. ‘Ik reed in een klein Renaultje en dan moest iedere keer die bak er weer in. Aaf zat dan dubbelgevouwen in de auto, omdat het anders niet paste. Ik stelde wel eens voor om die bak maar permanent bij ons te laten staan, maar dat wilde Aaf niet. Die bak was haar veel te kostbaar.’ Ook het ‘inzepen’ van de baan was nog wel een dingetje. ‘Dat mocht absoluut niet met was. De sjoelbak mocht enkel en alleen met peper en een wollen doek worden verzorgd.’ De sjoelbak staat nu in de zaak van Lucian. ‘Ik weet zeker dat wij hem nog vaak gaan gebruiken. Ik heb een kleinkind van vier, dat is voor hem natuurlijk hartstikke leuk. En laatst belde een goede vriend van ons ook al. Wanneer we gingen sjoelen onder het genot van een borrel. Zo zou Aaf het ook gewild hebben.’ Met het bijzondere verhaal van Lucian, wil ze vooral een stukje bewustwording creëren bij anderen. ‘We wonen in een gemeente die snel vergrijsd. Dan ligt eenzaamheid vaak op de loer. Als mensen wat meer omzien naar elkaar en eens een praatje aanknopen, kunnen er mooie dingen ontstaan. Ik heb met Aaf een fantastische vriendin gekregen. Ik zie het in mijn kledingwinkel ook. Daar stapt heel vaak iemand binnen voor een kopje koffie. Dat sociale aspect is zó belangrijk. Als iedereen zich dat beseft, zou de wereld er een stuk mooier uitzien.’
RODEN – Bijzondere verhalen heb je in alle vormen en maten. Neem nu het verhaal van Aaf, een vrouw op leeftijd die bijna haar hele hebben en houwen achter heeft gelaten aan de Kinderboerderij in Roden. Bijna haar hele hebben en houwen, want Lucian Bloot kreeg een geschenk wat Aaf heel dierbaar was: haar sjoelbak. Lucian vertelt graag over dit bijzondere geschenk en over Aaf, die haar heel dierbaar was. Het verhaal van Lucian en Aaf, begint in de fysiotherapiepraktijk van Lucians partner. ‘Daar raakte Edwin met haar aan de praat en vertelde ze dat ze gek is op tuinieren. Dat was ik ook, waardoor ze op den duur een kopje thee kwam drinken. Dat werd traditie: iedere week kwam ze op zondag even langs voor een kopje thee.’ Voor Lucian waren dat plezierige middagen, maar iedere week werd wel wat veel. ‘Ik heb natuurlijk ook andere mensen die ik op zondag wel eens wil zien, dus Aaf kwam niet iedere zondag meer. In plaats daarvan gingen we eens per veertien dagen sjoelen.’ Dat sjoelen werd een vast ritueel, maar de twee waren vooral verzot op tuinieren en de natuur. ‘We waren vaak met elkaar in de tuin bezig. Aaf was een hele flinke dame, ze heeft tot op hele hoge leeftijd altijd zelf in de tuin gestaan. Ze was daar heel fanatiek in.’ Zo herinnert Lucian zich nog dat er op den duur een vogelnestje in de tuin van Lucian zat. ‘Aan het gepiep hoorde je dat die vogeltjes ieder moment konden uitvliegen. Toen heeft Aaf hier uren achter elkaar in de tuin gezeten, zodat ze de vogeltjes zou zien uitvliegen. Helaas vlogen de jonkies precies uit, toen Aaf even naar de wc was. Daar baalde ze zo van.’ Aaf beschouwde Lucian en haar gezin ter zijnde tijd als familie. ‘Aaf kwam met kerst vaak bij ons. Ze heeft niet veel familie, alleen een neef en nicht. Zij wonen echter vrij ver weg, dus voor hand-en-spandiensten moest ze vaak een beroep op ons doen. Ook haar buren deden veel voor haar, dus helemaal alleen stond ze er niet voor. Maar je merkte wel dat ze zo af en toe wat eenzaam was. Dat begroot mij dan. Vandaar dat ze jarenlang bij ons kerst kwam vieren. Je laat iemand toch niet alleen tijdens kerst?’. Aaf was volgens Lucian een vrouw die met kleine dingen gelukkig was. Een goed mens, daar kan Lucian kort over zijn. ‘Ze was een heel lief mens, die niet veel nodig had. Aaf was heel creatief. Vroeger was ze handwerkjuf geweest op een meisjesschool. Daardoor wist ze voor veel dingetjes wel een oplossing’, herinnert Lucian zich. ‘Ze bewaarde ook alles. Echte Hollandse zuinigheid. Ik weet nog dat ze mij eens iets gaf, wat ze in zo’n oud plastic bakje van de Chinees had gestopt. Toen ik dat bakje daarna in de prullenbak wilde gooien, hield ze me tegen. Dat bakje moest ze terug hebben. “Dat zijn zulke handige bakjes”, zei ze dan. Fantastisch.’ Toen Aaf overleed en haar neef bezig was om haar huis op te ruimen, kwamen ze oude bakjes van de Chinees tegen. ‘Sommigen daarvan hingen met plakband aan elkaar, daar heb ik zo om moeten lachen toen ik dat hoorde’, zegt Lucian. Aaf was een fervent quilter. Het aan elkaar naaien van verschillende lappen stof met bepaalde patronen, deed ze maar al te graag. ‘Ik weet dat ze doodkleedjes maakte voor mensen die een kind hadden verloren. Dat zijn kleedjes die dan over de kist werden gelegd. Ze kon dat heel goed. Haar kleedjes waren haast een soort 3D-werken.’ In totaal heeft de vriendschap van Lucian en Aaf zo’n vijftien jaar geduurd. ‘We zijn elkaar echt als familie gaan beschouwen’, zegt Lucian. Ze vindt het dan ook jammer dat ze geen afscheid heeft kunnen nemen van Aaf. ‘We hoorden op den duur van haar neef dat ze in het ziekenhuis lag, maar omdat ze op de Intensive Care lag, konden we haar niet meer bezoeken. Misschien is dat ook maar beter. Ik wil haar herinneren als de vrouw die tevreden in haar stoel zat en van de natuur genoot.’ In haar testament liet Aaf opnemen dat er een aanzienlijk bedrag naar de Kinderboerderij zal gaan. ‘Dat had ze mij al eens verteld. Ze was dol op de Kinderboerderij en kwam er graag. De laatste jaren van haar leven ging dat niet meer, omdat ze slecht ter been was. Maar ze heeft de Kinderboerderij altijd een warm hart toegedragen. Toen ze vertelde dat ze een groot deel van haar erfenis zou doneren aan de Kinderboerderij, stond ik daar niet eens zo van te kijken. Dat was typisch Aaf’, meent Lucian. ‘Misschien dat het ook meespeelt dat ze zelf nooit kinderen heeft gehad. Ze was namelijk wel gek op kinderen. Ik denk dat ze op deze manier gewoon graag iets voor hen deed. Dat vind ik heel mooi.’ Omdat Lucian wist dat Aaf haar spaargeld aan de Kinderboerderij zou geven en de opbrengsten van haar huis naar haar familieleden zou gaan, rekende Lucian eigenlijk nergens meer op. ‘Ik hoefde ook niets te hebben. De mooie tijd die ik met Aaf heb beleefd was al genoeg.’ Toch liet Aaf haar wel iets na: haar sjoelbak. ‘Die was voor haar heilig. De sjoelbak is ooit door haar broer gemaakt. Haar broer is al enige tijd overleden, maar die bak is nog in goede staat. Ze was er ontzettend zuinig op en heeft zelfs een speciale hoes voor de bak gemaakt.’ Omdat Aaf altijd bij Lucian kwam te sjoelen, moest de sjoelbak iedere veertien dagen naar Lucians huis worden vervoerd. ‘Ik reed in een klein Renaultje en dan moest iedere keer die bak er weer in. Aaf zat dan dubbelgevouwen in de auto, omdat het anders niet paste. Ik stelde wel eens voor om die bak maar permanent bij ons te laten staan, maar dat wilde Aaf niet. Die bak was haar veel te kostbaar.’ Ook het ‘inzepen’ van de baan was nog wel een dingetje. ‘Dat mocht absoluut niet met was. De sjoelbak mocht enkel en alleen met peper en een wollen doek worden verzorgd.’ De sjoelbak staat nu in de zaak van Lucian. ‘Ik weet zeker dat wij hem nog vaak gaan gebruiken. Ik heb een kleinkind van vier, dat is voor hem natuurlijk hartstikke leuk. En laatst belde een goede vriend van ons ook al. Wanneer we gingen sjoelen onder het genot van een borrel. Zo zou Aaf het ook gewild hebben.’ Met het bijzondere verhaal van Lucian, wil ze vooral een stukje bewustwording creëren bij anderen. ‘We wonen in een gemeente die snel vergrijsd. Dan ligt eenzaamheid vaak op de loer. Als mensen wat meer omzien naar elkaar en eens een praatje aanknopen, kunnen er mooie dingen ontstaan. Ik heb met Aaf een fantastische vriendin gekregen. Ik zie het in mijn kledingwinkel ook. Daar stapt heel vaak iemand binnen voor een kopje koffie. Dat sociale aspect is zó belangrijk. Als iedereen zich dat beseft, zou de wereld er een stuk mooier uitzien.’
