Berend en Wubbegien

Berend was een tevreden meins. Hij was gek van zien dörp, van zien huus en van zien Wubbegien en as hij deur de Dörpsstraot leup, was hij vrundelijk veur elkenien. Mor, net zoas bij alle meinsn, har Berend ok wat aparts. Hij kun d’r naomelijk hielemaol niet teegn, as hij “moi” zee en d’r weur niks weerumzegt. Partie luu kunt je grel in de ogen kieken zunder wat te zeggen; daor kun Berend zuk altied geweldig kwaod over maken. Smangs maakte hij dan een bietende opmarking of reup nog ies wat naodrukkelijker “moie” ! as die persoon deurleup of deurfietste. Hij kun d’r mor niet an wennen.

Hij maakte bij dat gevuul ok gien verschil tussen grote meinsn of kleine kinder. Zo was d’r in de Heufdstraot een nei gezin kommen wonen. Aordige meinsn: hij warkte in de stad en zij warkte bij thuuszörg in de buurt van Rhoon en ze hadden twee kinder: een jongien van een jaor of zeuvn en een klein wichtien van umtrent dree jaor. Ze waren d’r al ies een aobnd hen west. Wubbegien har een mooi bossien bloemen kocht en ze harren drok praot. As ze mekaor teegn kwamen, groeten ze ok vrundelijk. Allien het kleine wichtien har dat op de ien of aandere menier nog niet gooud tussen de oren kreegn. Alle keren as Berend dat wichtien op straot op heur kleine fietsien teegn kwam, völ hum dat op en het argerde hum ook aal meer.

Op een dag was de ummer vol. Het wichtien trapte dapper op heur fietsien bij ’t hoes van Berend en Wubbegien langes en Berend stun in de tuun. Hij zwaaide naor het wichtien en reup hard “moi” ! Het kind keek hum wat verbaosd an, mor zee niks. Berend reup nog ies wat harder “moi” en vuulde, dat hum de rugge warm weur. Nog aaltied keek het kind hum met grote oogn an, mor zee niks. Ze trapte met het kleine fietsien in de richting van heur eigen hoes. Berend weur grel en stapte de straot op, nog ies hard roepend “moie “! Het wichtien schruk en trapte wat harder met heur kleine bienties. Berend was zukzölf niet mear en stapte drok op zien klompen achter ’t wichtien an; hij zul heur wal ies eebm learen. Zo kwaamp het, dat het wichtien aal harder trapte en Berend as een postpeard achter heur an strompelde op zien klompen; aal mor harder. De moe van ’t wichtien kwaamp heur een hiel stuk wieder al in de muut, want ze schrowde ’t hiele dörp al haost bij mekaor. Op iens stoekte d’r wat bij ’t fietsien van ’t wichtien en het stuurtien sleug dubbel. Het ding begunde daordeur te remmen. Berend har dat niet in de gaten en was non op volle snelheid; hij har gien rem um handen en aal struukelend völ hij met een smak boven op het kleine wichtien. Dat schrowde nog harder as een zwientien en prebeerde under de olde man oet te kommen. Berend was met zien volle gewicht op ’t wichtien terecht kommen en was zo kepot, dat hij niet wear overeinde kun kommen. Zo weltern ze op de straote. Meinsn kwamen oet de hoezen en de moe van ’t wichtien kwaamp in volle draf op het ongelukkige stellegien an. Het was een mal gezicht en het gaf een hiele vrömde indruk, zo’n olde man boven op zo’n klein schrowend wichtien. De va van ’t wichtien was ok al oet hoes kommen en har zien mobiele tillefoon al in zien handen en de kop gevaorlijk rood. Het weur een flinke opstoot en alleman bemuide zuk d’r met. Op een gegeebm moment stun d’r ok zo mor een plietsie-auto en ok Wubbegien har heur diel deurdat ze de plietsie-agent met de earpelpanne te lief wol. Het einde van ’t liedtien was, dat Berend in de plietsie-auto met hen Rhoon mus; naokeken deur de veraldereerde buurtbewoners.

Het is nog een hiel gedoe worden. Getuugen oet de Heufdstraote weurden heurd, Berend weur dik undervraogd, de olders van ’t wichtien waren aordig over de rooie en wollen een preces verbaol. Ok Wubbegien mug heur verhaol nog ies doen. An ’t ende van de dag weur Berend met de plietsie-auto weer hen hoes bracht. Trillend zat hij bij Wubbegien in ’t keukendie achter ’n kop koffie. Hij har hum geweldig zeer daon en niet allennig an de boetenkaante. Hij is die weke in hoes bleebm, mor alle keren dat het buurwichtien heur hoes veurbij gunk, zwaaide ze…….en a’j achter ’t glas gooud keken, dan leek heur mondtien het woordtien ‘moi’ te zeggen………

Albert Boelen, keurnoot Foxwolde