Beste Paul, dit was wéér niet de laatste
actueel
RODEN – Het is de laatste jaren vaak hetzelfde liedje. Serveert ober Paul je een biertje om er bij te zeggen dat het nu toch écht de laatste keer is. Het is goed zo. ‘Ben ook niet meer de jongste’. Dat was vorig jaar zo. Dat was tijdens het Concours Hippique in Roden zo en dat was vorige week zo, in de VIP Room van Volksvermaken tijdens de kortebaan. Maar: het was niet je laatste Paul. Willen we niet.
Paul is al jaren ober. En een topper. Hij vraagt je ooit één keer wat je wilt drinken, om dat de rest van z’n leven te onthouden. Bovendien: hij schat ook meteen in hoe lang je over een consumptie doet. Paul’s kwaliteit is het volgende: juist als je je lege glas op tafel wilt zetten, biedt Paul je een volle aan. Dat is gevoel. Dat is ervaring. Paul is een Zwitsers uurwerk. Paul weet meteen wat voor vlees hij in de kuip heeft.
Oberen doet ie al heel lang. Hij maakte van alles mee. Geweldige dingen, trieste dingen. Ook was hij werkzaam in de gevangenis in Veenhuizen. Hij ontmoette er (heel) bekende criminelen, die hij vervolgens later tijdens een trip in Amsterdam stomtoevallig tegen het lijf liep. Dan werden de rollen omgedraaid. Kreeg Paul een pilsje van die zware jongen met die grote neus. Elke keer weer kan hij dat verhaal vertellen. En dat mag: het is een bijzonder verhaal. Was er een feestje ergens? Je wist vrijwel zeker dat Paul oberde. Dan wist je ook: ik krijg geen dorst vandaag. Die timing. Precies weten wie wanneer waar een nieuw drankje moet. Dat is kwaliteit. Nog niet heel lang geleden verloor Paul z’n vrouw. Dat deed hem ontzettend veel verdriet. Zichtbaar verdriet. Paul werd zelf in korte tijd ouder. En dat voelde hij ook zelf. Dit jaar, tijdens CH Roden, wist hij het zeker. Hij was bezig aan zijn afscheidstournee. Dit was de laatste keer. Hij kon het nu nog aan en besloot liever zelf over zijn afscheid. Hij wilde niet weggestuurd worden. En dat moment, zo wist hij toen zeker, was er nu. Het was klaar. Mooi geweest.
Woensdagmiddag, twee uur. Nog voor je goed en wel staat, heb je je lievelingsdrankje in je handen. Je kijkt omhoog en kijkt in de lachende ogen van Paul. Tóch weer aan de slag dus. Met plezier en met die lach om het gezicht. En met die timing, al werd het woensdag op het VIP terras wel héél erg druk. Paul genoot, iedereen genoot. Hij mag dan wel op leeftijd zijn, ook dit was niet Paul’s laatste optreden. Waarom niet? Omdat niemand dat wil. Een feestje zonder Paul is veel minder leuk. En je krijgt minder snel je drankje. Doorgaan Paul. Zo lang het kan. En dat verhaal over die crimineel willen we nog heel vaak horen.
Paul is al jaren ober. En een topper. Hij vraagt je ooit één keer wat je wilt drinken, om dat de rest van z’n leven te onthouden. Bovendien: hij schat ook meteen in hoe lang je over een consumptie doet. Paul’s kwaliteit is het volgende: juist als je je lege glas op tafel wilt zetten, biedt Paul je een volle aan. Dat is gevoel. Dat is ervaring. Paul is een Zwitsers uurwerk. Paul weet meteen wat voor vlees hij in de kuip heeft.
Oberen doet ie al heel lang. Hij maakte van alles mee. Geweldige dingen, trieste dingen. Ook was hij werkzaam in de gevangenis in Veenhuizen. Hij ontmoette er (heel) bekende criminelen, die hij vervolgens later tijdens een trip in Amsterdam stomtoevallig tegen het lijf liep. Dan werden de rollen omgedraaid. Kreeg Paul een pilsje van die zware jongen met die grote neus. Elke keer weer kan hij dat verhaal vertellen. En dat mag: het is een bijzonder verhaal. Was er een feestje ergens? Je wist vrijwel zeker dat Paul oberde. Dan wist je ook: ik krijg geen dorst vandaag. Die timing. Precies weten wie wanneer waar een nieuw drankje moet. Dat is kwaliteit. Nog niet heel lang geleden verloor Paul z’n vrouw. Dat deed hem ontzettend veel verdriet. Zichtbaar verdriet. Paul werd zelf in korte tijd ouder. En dat voelde hij ook zelf. Dit jaar, tijdens CH Roden, wist hij het zeker. Hij was bezig aan zijn afscheidstournee. Dit was de laatste keer. Hij kon het nu nog aan en besloot liever zelf over zijn afscheid. Hij wilde niet weggestuurd worden. En dat moment, zo wist hij toen zeker, was er nu. Het was klaar. Mooi geweest.
Woensdagmiddag, twee uur. Nog voor je goed en wel staat, heb je je lievelingsdrankje in je handen. Je kijkt omhoog en kijkt in de lachende ogen van Paul. Tóch weer aan de slag dus. Met plezier en met die lach om het gezicht. En met die timing, al werd het woensdag op het VIP terras wel héél erg druk. Paul genoot, iedereen genoot. Hij mag dan wel op leeftijd zijn, ook dit was niet Paul’s laatste optreden. Waarom niet? Omdat niemand dat wil. Een feestje zonder Paul is veel minder leuk. En je krijgt minder snel je drankje. Doorgaan Paul. Zo lang het kan. En dat verhaal over die crimineel willen we nog heel vaak horen.