‘Bij ons krijgt de klant wat hij áltijd krijgt als hij binnenloopt: een topservice’

||||||||||||||||||||
|||||||||||||||||||| Foto: ||||||||||||||||||||
actueel

Joy gekozen tot Beste Bedrijf van Noordenveld 2016!

NOORDENVELD- Oké. Laten we heel eerlijk zijn. Een makkelijke opgave was het niet. Helemaal niet zelfs. Want hoe kies je in godsnaam het ‘beste bedrijf’ van Noordenveld met zóveel uitstekende kanshebbers? En dan hebben we het nog niet eens alleen over de genomineerde bedrijven. Want wat voor de één een zaak is waar -ie amper van gehoord heeft, is voor de ander het walhalla. De aller-állergrootste topper. De ‘hetbestebedrijf-mailbox’ van de Krant stroomde de afgelopen weken vol met superlatieve reacties over favoriete shopadresjes. Geweldige cijfers, nóg meer lovende opmerkingen. Bedrijven die het zó verdienen de beste te zijn. Alleen al omdat de ‘allerliefste verkoper’ in de zaak staat. Maar ook crisis na crisis overleeft heeft. De zaak waar de klanten bij de naam genoemd worden. Of het allang kwijtgeraakte zelfvertrouwen aan de mens teruggeeft. Noem het maar. Het publiek bepaalde de 5 genomineerde bedrijven, de jury de uiteindelijke winnaar. Afgelopen vrijdag toerde de spiksplinternieuwe jury met Nico Borgman als juryvoorzitter en Tanja Haseloop en Alida Zwerver als sidekicks, samen met de Krant (die overigens enkel en alleen mee was om de boel fatsoenlijk op papier te krijgen) langs de genomineerde bedrijven.

Even om te beginnen. Duidelijkheid te verschaffen. Er zijn vijf bedrijven in de gemeente genomineerd. Vijf zaken die kans maakten om het predicaat ‘Beste Bedrijf van Noordenveld’ een jaar lang te mogen dragen. Bedrijven door het winkelend publiek gekozen. En niet alleen om de hoeveelheid stemmen, dat zou immers bij voorbaat al een oneerlijke strijd zijn. Want hoe verzamel je als doe-het-zelf-zaak op een bedrijventerrein net zoveel stemmen als de plaatselijke bakker in het centrum? Dat is niet te doen. Dus is er ook gekeken naar cijfers en reacties. Tot afgelopen zaterdag kon er gestemd worden. Zaterdag- en maandagmiddag zijn de meeste stembiljetten opgehaald of ingeleverd. Dan hebben we het alleen nog maar over de ingevulde bonnetjes. Nog niet over de talloze reacties die binnenstroomden via de speciaal daarvoor bestemde mailbox van de Krant. Alleen dat al was een heidens karwei om uit te zoeken. Er een rangorde in aan te brengen. ‘Kunnen we ook niet een zesde en een zevende plek benoemen? Of tenminste een eervolle vermelding doen?’, vroeg de redactie zich af. ‘Nee’, luidde het resolute antwoord van de directie. Keuzes moeten worden gemaakt. Hoe moeilijk ook. Dat geldt voor de jury van de The Voice Of Holland, maar ook voor die van het Beste Bedrijf van Noordenveld. Punt. Valt niet aan te tornen.

Vrijdagmiddag half drie verzamelen bij Pizzeria Bella Sardegna, was de afspraak. Niet omdat we het weekend willen inluiden met witte wijn en antipasta -overigens best een aantrekkelijk plan voor een laatste werkdag van de week- maar nee, dat is niet de reden. Restaurant- Pizzeria Bella Sardegna is namelijk één van de vijf genomineerde bedrijven. ‘Een topzaak waar je heerlijk kunt eten, de kwaliteit áltijd goed is, je je gasten nooit teleurstelt, de absolute trots van Roden’, volgens een van de vele reacties. De ontvangst met huisgemaakte brownies, verse muntthee en Italiaanse cappuccino is een voortreffelijke binnenkomer. Hoewel zeer gewaardeerd, is de jury daarmee niet te paaien. Op het lijstje van Tanja staan nog heel wat andere zaken. Ondernemerschap. Passie. Creativiteit. Deskundig personeel. Klantvriendelijkheid. Maatschappelijke betrokkenheid. Service. Presentatie. Ontvangst. En o ja, duurzaamheid, een puntje waar Nico veel waarde aan hecht. Als manager van behoorlijk wat bedrijventerreinen onderzoekt hij namelijk waar het energiezuiniger kan. Eigenaren Tom Simbula en partner Chris Behrendt hebben hun eigen stempel gedrukt sinds ze de zaak ruim vijf jaar geleden van Tom’s moeder Margriet overnamen. Tanja wil wel even weten wat die stempel dan precies inhoudt. “Het interieur en open keuken”, noemt Chris onmiddellijk. “We zijn trots op onze keuken. Gasten mogen zien wat er gebeurt! We koken met verse producten en altijd met liefde en passie. Die passie is iets waar we sowieso erg op letten. Ook in de bediening. We hebben hier niets aan stille muisjes die het liefst wegkruipen achter de bar. De spontaniteit moet er vanaf spatten. We serveren hier geen nummer 39, maar vragen wie we de heerlijke carbonara speciale voor kunnen zetten. Dat geldt ook voor de ontvangst. Iedere gast wordt officieel ontvangen zodra ze de zaak binnen stappen. Is de ontvangst niet goed, drukt dat een stempel op de rest van de avond”, weet Chris. “Ik heb zelf geen horecaopleiding. Ik benader alles vanuit mijn eigen perspectief. Waar word ík blij van, denk ik dan.” Nico informeert naar de toekomstplannen van de heren. Het antwoord laat zich in 1 woord vatten: catering. “We willen de catering kunnen verzorgen voor bedrijven en particulieren. Dat doen we nu ook al, maar dat willen we echt uitbreiden. Nou ja, en de punten op de i zetten natuurlijk. Sinds de opening zijn we alleen maar druk. Zitten elke avond vol. We zijn letterlijk overladen. Nu pas hebben we weer een beetje tijd om de koers te bepalen. We komen weer een beetje op adem. De plannen? Binnen een half jaar alleen nog maar biologische wijnen op de kaart, méér letten op de herkomst van eten.” En de citroentaart weer op de kaart?, wil Tanja weten. “Die was wel heel geliefd hè?”, roept Tom lachend. “Citroen met merengue. Wie weet.” Terwijl de dames aansturen op een inspectie, want nog 10 minuten, werkt fotograaf Erik Veenstra nog even een brownie naar binnen. Hoewel heftig onder de indruk van de enorme knalrode authentieke Italiaanse pizzaoven met ronddraaiend plateau waar 17 pizza’s tegelijk op kunnen, denkt Nico dat het nog best wat energiezuiniger kan. Maar daar komt hij in een later stadium nog wel even op terug, meldt –ie er even handig tussendoor. Het strak geplande halfuurtje zit erop. De jassen gaan aan, de paraplu’s de lucht in –want pijpenstelen- en via de weekmarkt wordt koers gezet naar Scics, de winkel van Lucian Bloot.

In de winkel van Lucian ben je behalve voor een leuk setje ook voor een gezonde dosis zelfverzekerdheid aan het juiste adres. Want, zoals ze zelf zegt: ik verkoop geen kleding. Ik verkoop eigenwaarde en zelfvertrouwen. Iets dat de clientèle van het zaakje aan de Heerestraat overigens volledig beaamt. ‘Het is echt knap zoals ze bij Scics je laten zien dat je veel pluspunten hebt, en dat je die kan benadrukken. Door het advies voor de kleding die het mooiste bij je naar boven haalt, zorgen ze dat je je een mooie vrouw voelt’, luidt een van de vele reacties die min of meer dezelfde boodschap vertellen. Eenmaal over de drempel bij Scics, is de jury amper meer aan het woord geweest. Lucian Bloot had iedere minuut volgepland. Of iedere seconde eigenlijk. “Heb ik precies een half uur?” Ja. “Mag het uitlopen?” Nee. “O. Dan heb ik een voorstel. Want een restaurant kun je pas beoordelen als je er gegeten hebt, of niet soms?”, antwoordt de eigenaresse van de zaak die zowel in dameskleding als stijladvies grossiert ad rem. “Ik wil met jullie mini-workshops doen. In stijl, kleur en 10 manieren om sjaaltjes leuk te knopen.” Nico kijkt bedenkelijk. “Ik heb er de benen niet voor”, meldt hij nog in een poging eronderuit te komen. Kansloos. Geen pardon. Ook niet voor Nico. Die kan best wat kleuradvies gebruiken volgens de styliste. Lucian is benieuwd of de juryvoorzitter een koel of een warm type is. Nico zelf bij nader inzien eigenlijk ook wel. Maar omdat ze normaal gesproken met vrouwen werkt, moet Lucian zelf ook even wennen – ‘je bent ook zó groot’- roept ze regelmatig terwijl ze Nico afwisselend zilveren en gouden lapjes stof voorhangt. Tanja volgt het gebeuren onder het genot van een glas bubbels en een hapje met suikerbrood, aardbei en basilicum –een smaakexplosie volgens Lucian- aandachtig. En terwijl Nico de kleuranalyse ondergaat, worden bij jurylid Alida de sjaaltjes vakkundig omgeknoopt. Even draaien, knoopje zus, knoopje zo. Sjaalbindertje erop –Tanja tussendoor: “goh, bestaan die ook? Handig hoor.” -en klaar ben je. Geen windvlaag die je sjaaltje van je jas doet wapperen. Lucian vertelt ondertussen honderduit over het belang van een goede kleurenanalyse. Dat luistert zó nauw, dat kleuren bepalen of je wallen wel of niet zichtbaar zijn. Geldt trouwens ook voor rimpels. En of je kaaklijn wel of niet gaat hangen, weet de onderneemster uit ervaring. Nico wordt wat ongeduldig. Hij wil nu toch eindelijk weleens weten of hij koel- of warmbloedig is. Maar dat gaat zomaar niet, blijkt al snel. Daar is geduld en tijd voor nodig. En dat laatste hebben we nou net niet. “Een kleuranalyse duurt een uur bij mij. Ik werk niet met 4 seizoenen, maar met 10! Je vraagt een vijfgangenmenu en ik kan alleen een ei voor je bakken”, roept de spraakwaterval ter vergelijk. Nico, die Tanja alweer op haar horloge ziet kijken, weet nog net binnen de tijd te ontfutselen wat de toekomstplannen van Scics zijn. “Vrouwen kleden die een borstamputatie hebben ondergaan. Voor hen wil ik iets betekenen.” En tot slot: “Ik verdien nu een boterham met pindakaas maar wil er graag één met rollade. Biefstuk is niet nodig, maar rollade zou mooi zijn.” Nico vat samen: “zwemmen hoeft niet, maar een beetje poedelen is best lekker toch?”

Met stevige pas door naar de winkel van Jeroen Bezu. Joy is net als afgelopen jaar nu opnieuw genomineerd. Alles uit de kast voor ‘Het Beste Bedrijf’ is een uitspraak die hem niet past. Zeker niet zelfs. Sterker nog: hij doet er, in tegenstelling tot sommige collega-ondernemers, helemaal niets extra’s voor. Zijn verklaring? “De klant krijgt hier wat hij altijd krijgt: een topservice. En een eerlijk en oprecht advies. Het moet nu niet anders voelen dan andere keren dat je binnenkomt. Drankje?” De jury neemt –net als de redacteur en de fotograaf van de Krant- gretig plaats aan de bar in het onlangs aangebouwde gedeelte van het kledingwarenhuis. We bestellen een alcoholvrije wodka van de tap uit de voormalige Looks-discotheek. Verkoopmedewerker Stefan komt tussendoor suiker halen. En later wat melk. Zou dat dan die ‘allerliefste verkoper’ zijn waarover een dame in haar mail rept? Knap is –ie in ieder geval wel. “Een bewuste keuze, die bar. Er is veel behoefte aan knus”, weet Jeroen Bezu te vertellen. Hij windt er geen doekjes om. Het mode-imperium van de Bezu’s heeft in zwaar weer gezeten. Ze hebben winkels moeten afstoten. Heftige keuzes moeten maken. Merken tegen het licht moeten houden. Opnieuw koers moeten bepalen. Maar dat is gelukt. Joy is terug. En sterker dan ooit. Dat verdient respect. En dat vindt de clientèle van het modewarenhuis aan de Albertsbaan ook. Een van de veelzeggende reacties die binnenkwam op de redactie van de Krant: ‘Fantastische organisatie die een duidelijke visie heeft waar het heen wil in de toekomst, Joy onderscheidt zich duidelijk van de concurrentie door hun klantvriendelijkheid, loyaliteit en gedrevenheid. En dat na 35 jaar. Menig bedrijf kan Joy als voorbeeld nemen’. Tanja -die haar huiswerk sowieso erg serieus heeft genomen- merkt op dat er op de website van Joy geen skinny modellen in skinny jeans te bespeuren zijn. “Normale vrouwen met gewone konten. Ik hou d’r van”, zegt ze. Terwijl Jeroen een praatje met Nico houdt over hospitality –Nico liet zich al eerder ontvallen dat hij vooral let op dit facet van het ondernemerschap- willen de dames wel even lekker rondneuzen. Alida wil weten hoeveel mensen er werken bij Joy -39- en Tanja is nieuwsgierig of online belangrijk is voor de modewinkel –minder, het dient meer als showroom- de focus ligt op de fysieke winkel, laat Jeroen weten. De rondleiding start in de kelder, bij de jongste telg van het modeconcern: Little Joy. Terwijl Jeroen de jury ondertussen informeert over kleermakers, een eigen atelier en iets over klaar terwijl u wacht, duikt Tanja verliefd bovenop een Levis spijkerbroekje in maat 80. Maar de tijd dringt alweer. Na beantwoording van een paar snelle laatste vragen rennen we de zaak uit. Naar de Albertsbaan. Daar staat namelijk de Opel Zafira van Nico geparkeerd. Plankgas naar Norg. Naar de bloemenboetiek van Anniek om precies te zijn. In het korte ritje naar Norg moet Alida iets van het hart: Jeroen Bezu heeft haar positief verrast. “Niet zo van: ik ben het zoontje van de baas. Hij heeft echt visie. Is door het stof gegaan.” Nico mompelt iets over kikkers en een moeras. Dat het lastig is om ingewikkelde en pijnlijke beslissingen te moeten nemen, bedoelt hij ermee. “Als je het moeras wilt dempen, moet je het niet aan de kikkers vragen”, zegt hij nog een keer. De boodschap is duidelijk. Wanneer de jury de bloemenzaak aan het Westeind binnenstormt, loopt Anniek net van achteren de winkel in. Hoe uitbundig haar bloemen zijn, hoe ingetogen de jonge onderneemster is. Toen de jury bijna op het punt stond om op te stappen, werd ze gewaar dat ze het met 1 van de 5 topbloemisten van Nederland van doen had. Van heel Nederland hè?! De oorkonde lag ergens verstopt achterin een laatje. Het winnende bloemwerk was alleen te bewonderen via een foto op haar laptop. En o ja, van een wedstrijd die uitgeschreven is door de bloemenveiling van Eelde werd ze derde van het noorden. Tanja, die behoorlijk onder de indruk was van het werk van de bloemiste, gaf terplekke allerlei tips. “Hang een enorme poster van dat prachtige kunststuk op je gevel. En doe gerust wat minder bescheiden. Jij bent écht goed.” Het zal je maar gezegd worden. Anniek mag de bloemetjes best eens wat vaker buiten zetten dus. Van Norg opnieuw naar Roden. Van bloemen naar auto’s. Want ook Opel Liewes zit in de race om Beste Bedrijf van Noordenveld te worden.

Wanneer Nico, Alida en Tanja de showroom aan de Ceintuurbaan Noord binnenstappen zwaait Wim Liewes net zijn laatste klant uit. Wim heeft het druk. ‘Big Event’, verklaart hij. 2000 euro extra korting op een Opel wanneer iemand iets inbrengt wat rolt of rijdt. Maakt niet uit wat. Mag een speelgoedautootje zijn of de rollator van oma. In ieder geval trekt de actie een hoop potentiele Opelrijders. Het autobedrijf had niet de meeste stemmen, maar moest het vooral hebben van de vele lovende reacties die via de mail op de redactie binnenstroomden. ‘Kan niets negatiefs bedenken! Kom er altijd met een goed gevoel weg, ben daar geen nummer, maar heb een naam!’, is er zo een. En dat zegt meteen alles over de filosofie van Liewes. Iedere klant wordt als een vorst geholpen. Met alle egards ontvangen. Huisregel nummer één zelfs. “Ik wil dat iedere klant geholpen wordt, zoals ik zelf geholpen wil worden”, vertelt Wim eenmaal in zijn kantoor terwijl hij ondertussen de jury op roombotercake en paaseitjes trakteert. “Een acht is hier niet voldoende”, gaat Wim verder. “We willen negens en tienen.” En met de erkenning zit het wel goed bij Liewes. Onlangs nog wist de zaak de ‘Opel Klanttevredenheid Award’ binnen te slepen, iets wat maar aan 5 van de 100 Opeldealers in Nederland is uitgereikt. En nu dus de nominatie voor het Beste Bedrijf van Noordenveld. Alida en Tanja willen weten hoe Liewes de nominatie verklaart. “Ik was echt zwaar verrast. Want we kunnen hier natuurlijk niet mee met de kaasboer of de snackbar. En voor mijn aardige kop komen ze ook niet. Het moet een natuurlijk proces zijn. De klant wordt hier goed geholpen. En niet alleen bij aflevering van een auto of een onderhoudsbeurt, onze service gaat verder.” Nico wil voorbeelden horen. “Hier zit een juffrouw die de klant belt op om te vertellen dat de auto toe is aan een beurt. Ze plant een afspraak in en zorgt eventueel voor vervangend vervoer. Maar doet ook ‘happy calls’ achteraf: ‘is de beurt naar tevredenheid uitgevoerd? Of: bevalt de nieuwe auto? Is er nog iets wat we voor u kunnen doen?’ Dát.” Wat de jury ook erg waardeert aan Liewes is de maatschappelijke betrokkenheid. Behalve dat Wim zich behoorlijk inzet voor het verenigingsleven in de gemeente, biedt hij ook stageplekken voor mensen met afstand tot de arbeidsmarkt. Niet omdat de zaak daar nu zelf zoveel aan heeft, want door de beperking zijn de meest voorkomende werkzaamheden niet uitvoerbaar. “Maar wij worden er wel blij van. En de jongens hier ook. De dingen die zo’n jongen kan doen beperken zich misschien tot het bijvullen van de suikerpotjes of de boel wat opruimen, we zien dat hij veel plezier heeft. Trots is dat hij hier rond mag lopen.” Het is bijna 6 uur. De hoogste tijd voor ernstig beraad. Terug naar de auto van Nico. Omdat Nico zelf de volgende dag vertrekt naar de sneeuw en zijn koffers nog moet pakken, werd de plaats van discussie de achterbank van de Zafira. Moeilijke blikken. Alsof er complete meloenen uitgepoept moesten worden. Logisch, want hoe maak je een keuze uit vijf verschrikkelijk goede kandidaten? Toen de ramen uiteindelijk helemaal beslagen waren, en het zuurstof op dreigde te raken kwam het verlossende woord: Joy. Het zinnetje: ‘Wij hebben niets extra’s gedaan om iemand over de streep te trekken. Bij ons krijgt de klant wat hij iedere dag krijgt als hij binnenloopt: een eerlijk en oprecht advies en een topservice’, gaf de doorslag.

||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||
||||||||||||||||||||

UIT DE KRANT