‘Bloemetje van de Krant’ Melanie Becht uit Roden
actueel
RODEN – Melanie Becht uit Roden ontving deze week het bloemetje van de Krant. Ze kreeg de prachtige bos aangeboden van Flowers & Lifestyle in Roden. De Krant zet elke week iemand in het zonnetje. Dat gebeurt via de overhandiging van een taart of een bos bloemen. Iedereen kent wel iemand die een steuntje in de rug kan gebruiken na een moeilijke periode. Iedereen kent wel iemand die altijd klaar staat voor een ander en u heeft vast wel een bekende die u zomaar eens wilt verrassen met een taart of een bosje bloemen. Het kan dus via de Krant. Stuur een mail met de naam en een toelichting naar dekrant@media-totaal.nl.
Een mailtje van Christa Wolf naar de redactie van de Krant. Vierentwintig is ze, en al twaalf jaar haar moeder kwijt, schrijft ze. Of ze via het Bloemetje van de Krant Melanie Becht mag bedanken. Die is namelijk al twaalf jaar lang haar bonusmoeder. Zo. Heftig verhaal. Op 12 jarige leeftijd je moeder verliezen is niet niks. “Iedereen kent mijn moeder als vrolijke vrouw. En als vrijwilliger van het Rode Kruis. Jarenlang gaf ze samen met Melanie, haar beste vriendin, EHBO-les in groep acht van de basisschool. Het was weekend, zaterdagnacht. We lagen allemaal in bed. Mijn zus Miranda kwam thuis van een avondje stappen, ik zal het nooit weer vergeten. Mijn moeder hoorde het altijd. Liep even naar beneden als ze thuiskwam. Toe niet. Ze was gevallen. Mijn zus rende naar boven. Probeerde haar samen met mijn vader te reanimeren. ‘Het is gebeurd’, riepen ze. Geheel onverwacht. Ze had nooit iets. Melanie kwam onmiddellijk om ons op te vangen. Ze is als een tweede moeder voor me. Nog steeds. Als ik wil weten of ergens mee zit, bel ik haar. Ik ben haar ontzettend dankbaar. Haar dochter Sabine is mijn beste vriendin, of eigenlijk meer zusje. Want zo voel ik het.
Melanie reageert compleet verbouwereerd als ze hoort wie haar het bloemetje aanbiedt. Barst in tranen uit aan de telefoon. “Sorry. Ik schiet even helemaal vol. Bonusmoeder, dat klopt. Voor mij was dat direct vanzelfsprekend toen Klaziena overleed. Twaalf en zestien is geen leeftijd om je moeder te verliezen. Ik mis haar ook nog steeds. Ik kwam in 1995 vanuit Breda in Roden wonen, had hier niets. Via de school van de kinderen leerde ik Klaziena kennen. Het klikte meteen. Echt een moeder-moeder. Samen gaven we als vrijwilliger voor het Rode Kruis EHBO-les, deden boodschappen en zaten samen in de schoolbieb op de –toen nog- Meester de Vriesschool. ‘Klaziena is dood, zei ik tegen mijn echtgenoot toen de deurbel ‘s nachts ging. Ik ben het huis uitgerend en liet hem verbouwereerd achter. De kinderen, dacht ik meteen. Toen ik later terug naar huis liep zag ik een vallende ster. Het mooiste moment ooit. ‘Daar is ze’, dacht ik. Daarna heb ik, samen met een aantal andere mensen hoor, ik deed het niet alleen, ondersteund met allerlei praktische zaken: kapperafspraken, bloemen, bij Monuta gekeken of ze er netjes bijlag en de kinderen troosten. Ik besloot dat ik er altijd voor ze wilde zijn. Ze komen op een leeftijd dat ze een moeder nodig hebben. Ik ben er voor de gesprekken. Soms belt Christa me: ‘Mam, mag ik een lift van je? Ik moet even naar Groningen.’ Hoe mooi is dat? We hebben een band voor het leven.
Een zeer verdiend bloemetje Christa! Voor zóveel onvoorwaardelijke liefde verdient Melanie een bloementuin zelfs. Dat jullie nog maar heel lang van elkaar mogen genieten!
Een mailtje van Christa Wolf naar de redactie van de Krant. Vierentwintig is ze, en al twaalf jaar haar moeder kwijt, schrijft ze. Of ze via het Bloemetje van de Krant Melanie Becht mag bedanken. Die is namelijk al twaalf jaar lang haar bonusmoeder. Zo. Heftig verhaal. Op 12 jarige leeftijd je moeder verliezen is niet niks. “Iedereen kent mijn moeder als vrolijke vrouw. En als vrijwilliger van het Rode Kruis. Jarenlang gaf ze samen met Melanie, haar beste vriendin, EHBO-les in groep acht van de basisschool. Het was weekend, zaterdagnacht. We lagen allemaal in bed. Mijn zus Miranda kwam thuis van een avondje stappen, ik zal het nooit weer vergeten. Mijn moeder hoorde het altijd. Liep even naar beneden als ze thuiskwam. Toe niet. Ze was gevallen. Mijn zus rende naar boven. Probeerde haar samen met mijn vader te reanimeren. ‘Het is gebeurd’, riepen ze. Geheel onverwacht. Ze had nooit iets. Melanie kwam onmiddellijk om ons op te vangen. Ze is als een tweede moeder voor me. Nog steeds. Als ik wil weten of ergens mee zit, bel ik haar. Ik ben haar ontzettend dankbaar. Haar dochter Sabine is mijn beste vriendin, of eigenlijk meer zusje. Want zo voel ik het.
Melanie reageert compleet verbouwereerd als ze hoort wie haar het bloemetje aanbiedt. Barst in tranen uit aan de telefoon. “Sorry. Ik schiet even helemaal vol. Bonusmoeder, dat klopt. Voor mij was dat direct vanzelfsprekend toen Klaziena overleed. Twaalf en zestien is geen leeftijd om je moeder te verliezen. Ik mis haar ook nog steeds. Ik kwam in 1995 vanuit Breda in Roden wonen, had hier niets. Via de school van de kinderen leerde ik Klaziena kennen. Het klikte meteen. Echt een moeder-moeder. Samen gaven we als vrijwilliger voor het Rode Kruis EHBO-les, deden boodschappen en zaten samen in de schoolbieb op de –toen nog- Meester de Vriesschool. ‘Klaziena is dood, zei ik tegen mijn echtgenoot toen de deurbel ‘s nachts ging. Ik ben het huis uitgerend en liet hem verbouwereerd achter. De kinderen, dacht ik meteen. Toen ik later terug naar huis liep zag ik een vallende ster. Het mooiste moment ooit. ‘Daar is ze’, dacht ik. Daarna heb ik, samen met een aantal andere mensen hoor, ik deed het niet alleen, ondersteund met allerlei praktische zaken: kapperafspraken, bloemen, bij Monuta gekeken of ze er netjes bijlag en de kinderen troosten. Ik besloot dat ik er altijd voor ze wilde zijn. Ze komen op een leeftijd dat ze een moeder nodig hebben. Ik ben er voor de gesprekken. Soms belt Christa me: ‘Mam, mag ik een lift van je? Ik moet even naar Groningen.’ Hoe mooi is dat? We hebben een band voor het leven.
Een zeer verdiend bloemetje Christa! Voor zóveel onvoorwaardelijke liefde verdient Melanie een bloementuin zelfs. Dat jullie nog maar heel lang van elkaar mogen genieten!
