‘Bloemetje van de Krant’ Minke Ridder uit Roden
actueel
RODEN – Minke Ridder uit Roden ontving deze week het bloemetje van de Krant. Ze kreeg de prachtige bos aangeboden van Flowers & Lifestyle in Roden. De Krant zet elke week iemand in het zonnetje. Dat gebeurt via de overhandiging van een taart of een bos bloemen. Iedereen kent wel iemand die een steuntje in de rug kan gebruiken na een moeilijke periode. Iedereen kent wel iemand die altijd klaar staat voor een ander en u heeft vast wel een bekende die u zomaar eens wilt verrassen met een taart of een bosje bloemen. Het kan dus via de Krant. Stuur een mail met de naam en een toelichting naar dekrant@media-totaal.nl.
“Mijn dochter is een geschenk uit de hemel”, roept mevrouw Ridder (84) uitgelaten aan de telefoon. Twee maanden geleden is mevrouw Ridder achterover gevallen en maakte een flinke smakkerd op haar rug. Het gebeurde op Ameland, waar ze samen met dochter Minke vakantie vierde. “Doordat ik een chronisch tekort aan zuurstof heb vanwege hartproblemen, gebeurt het regelmatig dat moeite heb om mijn evenwicht te bewaren. Toen ik een 12 centimeter hoog stoepje op moest om naar het toilet te gaan, viel ik achterover. Minke heeft direct alles in gang gezet. Met spoed met de boot naar de vaste wal. En nu nog steeds verzorgt ze me, ondanks haar eigen zwakke gezondheid, al twee maanden lang. Minke is nierpatiënt. Haar nieren werken nog maar voor 15 procent. Ze is vaak moe. Ziet ’s avonds asgrauw van vermoeidheid. Maar ze klaagt nooit. Vorig jaar zou ze een nieuwe nier krijgen van haar zus uit Enschede. Alles was al geregeld: de match was er, alles klopte. Totdat haar zus hoorde dat ze dubbelzijdig borstkanker had. Een enorme klap voor ons allemaal. Ondanks de tegenslag blijft ze vrolijk. Gaat ze gewoon door met haar vrijwilligerswerk bij de kinderopvang en Nieuw-Roden en bij het UMCG, waar ze gastvrouw is.” Huh? Ook nog vrijwilligerswerk ondanks zulke slecht functionerende nieren? “Ja zeker, al zo’n 15 jaar doet ze dat. Met heel veel plezier. In het UMCG maakt ze een praatje met de patiënten. ‘Omdat ik zelf zó vaak in het ziekenhuis heb gelegen, weet ik hoe mensen zich voelen’, zegt ze dan. En ze verzorgt mij. Ik ben opgefleurd. Voel me gezegend met zo’n dochter. Liefdevolle verzorging is zoveel waard. We huilen met elkaar, maar kunnen ook vreselijk met elkaar lachen.” Dat Minke nooit klaagt, moet ze wel van haar moeder hebben. Die blijft ondanks alle tegenslagen in haar leven, en dat zijn er nogal wat, positief. Haar echtgenoot is vier jaar geleden overleden aan prostaatkanker, haar zoon kreeg het, haar ene dochter kreeg borstkanker, haar andere dochter is chronisch nierpatiënt en mevrouw Ridder zelf hartpatiënt. Hoeveel ellende kun je hebben? “Zo denk ik niet. Ondanks alles voel ik me een gelukkig mens. Als ik kijk naar al die vluchtelingen, mensen die ontheemd zijn en helemaal niets hebben, ben ik dankbaar. Kijk naar wat ik wél kan. Ik ben zo blij dat Minke een bloemetje krijgt. Helaas kan ik ze zelf niet voor haar kopen, ik loop maar een heel klein stukje achter mijn rollator. Maar echt, ze heeft het zó verdiend! Ik zal haar zeggen dat ze een telefoontje kan verwachten.”
Minke (49) is totaal verrast wanneer ze de Krant aan de lijn krijgt. “Mijn moeder vertelde me dat ik een heel speciaal telefoontje zou krijgen. Maar de Krant? Nee, dat had ik niet verwacht.” Minke vindt het allemaal volstrekt normaal wat ze doet. Logisch. Vanzelfsprekend. “Vrijwilligerswerk is het enige wat ik met mijn uitkering kan doen. Ik mag niet solliciteren omdat ik volledig ben afgekeurd. Een uitzichtloze uitkering heb ik”, grapt ze. “Ik haal voldoening uit mijn werk. Twee ochtenden per week help ik als hulpjuf op de Kleurdoos in Nieuw-Roden. Ik ondersteun met activiteiten, help de kindertjes om naar het toilet te gaan. Eén keer per week werk ik op het UMCG. Begeleidt patiënten naar de röntgenafdeling of loop mee naar het bloedprikken. De verhalen van mensen boeien me. Ik weet hoe ze zich voelen, juist omdat ik zelf zo vaak in het ziekenhuis gelegen heb. Ik ben blij dat ik dit kan doen. Mijn nieren werken voor 15 procent. Ben nog te goed voor dialyse en ook voor een transplantatie. En dat laatste is trouwens ook niet alles. Je moet maar afwachten of je lichaam de nieuwe nieren accepteert. Ja, een nier van mijn zus was mooi geweest. Alles matchte. Een teleurstelling, zeker. Maar voor haar erger dan voor mij. Gelukkig is ze snel geopereerd en alles lijkt goed. Voorlopig ga ik lekker zo door.” Moeder Ridder heeft geen woord teveel verteld. Zonder te klagen, gaat Minke ondanks alle tegenslagen opgewekt door haar leven. En ook nog eens met ontzettend veel liefde voor haar medemens! Héél dik verdiend Minke. Geniet ervan! Namens de redactie van de Krant én je trotse moeder!
“Mijn dochter is een geschenk uit de hemel”, roept mevrouw Ridder (84) uitgelaten aan de telefoon. Twee maanden geleden is mevrouw Ridder achterover gevallen en maakte een flinke smakkerd op haar rug. Het gebeurde op Ameland, waar ze samen met dochter Minke vakantie vierde. “Doordat ik een chronisch tekort aan zuurstof heb vanwege hartproblemen, gebeurt het regelmatig dat moeite heb om mijn evenwicht te bewaren. Toen ik een 12 centimeter hoog stoepje op moest om naar het toilet te gaan, viel ik achterover. Minke heeft direct alles in gang gezet. Met spoed met de boot naar de vaste wal. En nu nog steeds verzorgt ze me, ondanks haar eigen zwakke gezondheid, al twee maanden lang. Minke is nierpatiënt. Haar nieren werken nog maar voor 15 procent. Ze is vaak moe. Ziet ’s avonds asgrauw van vermoeidheid. Maar ze klaagt nooit. Vorig jaar zou ze een nieuwe nier krijgen van haar zus uit Enschede. Alles was al geregeld: de match was er, alles klopte. Totdat haar zus hoorde dat ze dubbelzijdig borstkanker had. Een enorme klap voor ons allemaal. Ondanks de tegenslag blijft ze vrolijk. Gaat ze gewoon door met haar vrijwilligerswerk bij de kinderopvang en Nieuw-Roden en bij het UMCG, waar ze gastvrouw is.” Huh? Ook nog vrijwilligerswerk ondanks zulke slecht functionerende nieren? “Ja zeker, al zo’n 15 jaar doet ze dat. Met heel veel plezier. In het UMCG maakt ze een praatje met de patiënten. ‘Omdat ik zelf zó vaak in het ziekenhuis heb gelegen, weet ik hoe mensen zich voelen’, zegt ze dan. En ze verzorgt mij. Ik ben opgefleurd. Voel me gezegend met zo’n dochter. Liefdevolle verzorging is zoveel waard. We huilen met elkaar, maar kunnen ook vreselijk met elkaar lachen.” Dat Minke nooit klaagt, moet ze wel van haar moeder hebben. Die blijft ondanks alle tegenslagen in haar leven, en dat zijn er nogal wat, positief. Haar echtgenoot is vier jaar geleden overleden aan prostaatkanker, haar zoon kreeg het, haar ene dochter kreeg borstkanker, haar andere dochter is chronisch nierpatiënt en mevrouw Ridder zelf hartpatiënt. Hoeveel ellende kun je hebben? “Zo denk ik niet. Ondanks alles voel ik me een gelukkig mens. Als ik kijk naar al die vluchtelingen, mensen die ontheemd zijn en helemaal niets hebben, ben ik dankbaar. Kijk naar wat ik wél kan. Ik ben zo blij dat Minke een bloemetje krijgt. Helaas kan ik ze zelf niet voor haar kopen, ik loop maar een heel klein stukje achter mijn rollator. Maar echt, ze heeft het zó verdiend! Ik zal haar zeggen dat ze een telefoontje kan verwachten.”
Minke (49) is totaal verrast wanneer ze de Krant aan de lijn krijgt. “Mijn moeder vertelde me dat ik een heel speciaal telefoontje zou krijgen. Maar de Krant? Nee, dat had ik niet verwacht.” Minke vindt het allemaal volstrekt normaal wat ze doet. Logisch. Vanzelfsprekend. “Vrijwilligerswerk is het enige wat ik met mijn uitkering kan doen. Ik mag niet solliciteren omdat ik volledig ben afgekeurd. Een uitzichtloze uitkering heb ik”, grapt ze. “Ik haal voldoening uit mijn werk. Twee ochtenden per week help ik als hulpjuf op de Kleurdoos in Nieuw-Roden. Ik ondersteun met activiteiten, help de kindertjes om naar het toilet te gaan. Eén keer per week werk ik op het UMCG. Begeleidt patiënten naar de röntgenafdeling of loop mee naar het bloedprikken. De verhalen van mensen boeien me. Ik weet hoe ze zich voelen, juist omdat ik zelf zo vaak in het ziekenhuis gelegen heb. Ik ben blij dat ik dit kan doen. Mijn nieren werken voor 15 procent. Ben nog te goed voor dialyse en ook voor een transplantatie. En dat laatste is trouwens ook niet alles. Je moet maar afwachten of je lichaam de nieuwe nieren accepteert. Ja, een nier van mijn zus was mooi geweest. Alles matchte. Een teleurstelling, zeker. Maar voor haar erger dan voor mij. Gelukkig is ze snel geopereerd en alles lijkt goed. Voorlopig ga ik lekker zo door.” Moeder Ridder heeft geen woord teveel verteld. Zonder te klagen, gaat Minke ondanks alle tegenslagen opgewekt door haar leven. En ook nog eens met ontzettend veel liefde voor haar medemens! Héél dik verdiend Minke. Geniet ervan! Namens de redactie van de Krant én je trotse moeder!