‘Bloemetje van de Krant’ voor Jannette Kamps uit Roden
actueel
RODEN – Jannette Kamps uit Roden ontving deze week het bloemetje van de Krant. Ze kreeg de prachtige bos rozen overhandigd van Flowers & Lifestyle in Roden. De Krant zet elke week iemand in het zonnetje. Dat gebeurt via de overhandiging van een taart of een bos bloemen. Iedereen kent wel iemand die een steuntje in de rug kan gebruiken na een moeilijke periode. Iedereen kent wel iemand die altijd klaar staat voor een ander en u heeft vast wel een bekende die u zomaar eens wilt verrassen met een taart of een bosje bloemen. Het kan dus via de Krant. Stuur een mail met de naam en een toelichting naar dekrant@media-totaal.nl.
Prescilla Aalders-Jansen zou graag haar moeder Jannette Kamps opgeven voor het ‘bloemetje van de Krant’, schrijft ze in en Facebookbericht. “Ze heeft in alle jaren al heel veel meegemaakt: een scheiding, te horen gekregen dat ze fibromyalgie heeft”, begint Prescilla haar verhaal. “Gelukkig heeft ze wel de liefde weer gevonden, gemakkelijke kinderen heeft ze helaas niet. Momenteel heeft ze zoveel klachten en pijn van de fibromyalgie, dat ze ook echt niet veel meer kan. En ik weet dat er veel mensen zijn die hier last van hebben en het verschrikkelijke is dat heel veel mensen het niet begrijpen omdat je aan de buitenkant niets ziet. Ik zou mijn moeder net even een klein steuntje in de rug willen geven omdat ik vind dat ze nooit klaagt over de klachten die ze heeft en altijd maar door gaat en voor mijn gezinnetje ook altijd klaar staat. Ook als het zo uitkomt past ze wel op mijn dochtertje. Ik vind het allemaal reuze knap dat ze het doet. Dus bij deze vind ik dat ze een mooi bloemetje wel kan gebruiken”, zo luidt het betoog van Prescilla.
Iemand die áltijd pijn heeft, een scheiding te verwerken en kinderen heeft die niet de gemakkelijkste zijn is best zwaar, lijkt ons. Daar kun je het behoorlijk mee te stellen hebben. Wanneer we Jannette bellen en haar vertellen dat zij deze week het Bloemetje van de Krant ontvangt, schrikt ze. Is stil. We lezen het berichtje van dochter Prescilla hardop voor. Tranen vloeien. Het lijkt of er in een paar minuten tijd een hele hoop opgekropt verdriet loskomt. Het duurt even voordat ze –met horten en stoten- haar verhaal kan vertellen. De pijn die ze door haar fybromalgie heeft is enorm, vertelt ze. De ontstekingen in haar lichaam belemmeren haar te genieten van iets dat ze het allerliefst doet: wandelen met haar 10 maanden oude kleindochter Esmée. “Dat is waar ik mijn troost uithaal. Zij is mijn zonnetje. Iedere week kijk ik er naar uit als ze bij me komt.” Hoe het zit met die niet altijd even gemakkelijke kinderen, willen we weten. “Het klopt helemaal wat Prescilla vertelt. Mijn zoon van 23, die nog thuis woont, leeft compleet in z’n eigen wereld. Hoewel hij weet dat ik veel pijn heb en best wat hulp kan gebruiken, doet hij dat helaas niet. Ja, dat vind ik best jammer. Tuurlijk doet me dat verdriet. Want naast hem heb ik sinds vorig jaar ook mijn stiefzoon in huis, de zoon van mijn vriend. Hij is door z’n moeder op straat gezet. 16 jaar.” Opnieuw in tranen: “Zoiets doe je niet hè, als moeder, je kind op straat zetten. Een lieve jongen is het. Maar door zijn ADHD en scheidingsangst best lastig in omgang. Hij helpt me wel, dat vind ik geweldig. Haalt af en toe de stofzuiger door het huis, neemt de wasmand mee naar beneden, dát. En weet je wat ik het allermoeilijkst vond: dat ik twee maanden geleden heb moeten besluiten om mijn werk op te zeggen. Ik kon gewoon niet meer. Moest me letterlijk de dag door slepen. Tien jaar heb ik met heel veel plezier gewerkt bij Takko, een kledingzaak in Roden. En dat je dat op moet geven om dat je lichaam je in de steek laat, vind ik erg. Het was wel mijn werk, mijn ding. Dat is me door al die ontstekingen onmogelijk gemaakt. Ik hoop dat er snel iets verandert. Dat ze medicatie vinden om de pijn onder controle te houden. Daarvoor ben ik onder behandeling bij een specialist in het ziekenhuis. Als dat lukt, ben ik blij. Dan kan ik m’n eigen dingen weer opbouwen. Een leuke baan zoeken. En ik ben super wijs met m’n man, heel blij met mijn kleindochter en met Prescilla met wie ik een heel goede band heb, maar inderdaad, ik vind het leven soms best zwaar. Of ik bloemen of een taart wil? Heel graag een bloemetje. Die heb ik tenminste echt voor mezelf.” Nou Jannette, geniet ervan. Je hebt het meer dan verdiend! En lieve huisgenoten van Jannette, pas goed op deze topper! Van een beetje hulp en oog voor een ander is nog nooit iemand minder geworden.
Prescilla Aalders-Jansen zou graag haar moeder Jannette Kamps opgeven voor het ‘bloemetje van de Krant’, schrijft ze in en Facebookbericht. “Ze heeft in alle jaren al heel veel meegemaakt: een scheiding, te horen gekregen dat ze fibromyalgie heeft”, begint Prescilla haar verhaal. “Gelukkig heeft ze wel de liefde weer gevonden, gemakkelijke kinderen heeft ze helaas niet. Momenteel heeft ze zoveel klachten en pijn van de fibromyalgie, dat ze ook echt niet veel meer kan. En ik weet dat er veel mensen zijn die hier last van hebben en het verschrikkelijke is dat heel veel mensen het niet begrijpen omdat je aan de buitenkant niets ziet. Ik zou mijn moeder net even een klein steuntje in de rug willen geven omdat ik vind dat ze nooit klaagt over de klachten die ze heeft en altijd maar door gaat en voor mijn gezinnetje ook altijd klaar staat. Ook als het zo uitkomt past ze wel op mijn dochtertje. Ik vind het allemaal reuze knap dat ze het doet. Dus bij deze vind ik dat ze een mooi bloemetje wel kan gebruiken”, zo luidt het betoog van Prescilla.
Iemand die áltijd pijn heeft, een scheiding te verwerken en kinderen heeft die niet de gemakkelijkste zijn is best zwaar, lijkt ons. Daar kun je het behoorlijk mee te stellen hebben. Wanneer we Jannette bellen en haar vertellen dat zij deze week het Bloemetje van de Krant ontvangt, schrikt ze. Is stil. We lezen het berichtje van dochter Prescilla hardop voor. Tranen vloeien. Het lijkt of er in een paar minuten tijd een hele hoop opgekropt verdriet loskomt. Het duurt even voordat ze –met horten en stoten- haar verhaal kan vertellen. De pijn die ze door haar fybromalgie heeft is enorm, vertelt ze. De ontstekingen in haar lichaam belemmeren haar te genieten van iets dat ze het allerliefst doet: wandelen met haar 10 maanden oude kleindochter Esmée. “Dat is waar ik mijn troost uithaal. Zij is mijn zonnetje. Iedere week kijk ik er naar uit als ze bij me komt.” Hoe het zit met die niet altijd even gemakkelijke kinderen, willen we weten. “Het klopt helemaal wat Prescilla vertelt. Mijn zoon van 23, die nog thuis woont, leeft compleet in z’n eigen wereld. Hoewel hij weet dat ik veel pijn heb en best wat hulp kan gebruiken, doet hij dat helaas niet. Ja, dat vind ik best jammer. Tuurlijk doet me dat verdriet. Want naast hem heb ik sinds vorig jaar ook mijn stiefzoon in huis, de zoon van mijn vriend. Hij is door z’n moeder op straat gezet. 16 jaar.” Opnieuw in tranen: “Zoiets doe je niet hè, als moeder, je kind op straat zetten. Een lieve jongen is het. Maar door zijn ADHD en scheidingsangst best lastig in omgang. Hij helpt me wel, dat vind ik geweldig. Haalt af en toe de stofzuiger door het huis, neemt de wasmand mee naar beneden, dát. En weet je wat ik het allermoeilijkst vond: dat ik twee maanden geleden heb moeten besluiten om mijn werk op te zeggen. Ik kon gewoon niet meer. Moest me letterlijk de dag door slepen. Tien jaar heb ik met heel veel plezier gewerkt bij Takko, een kledingzaak in Roden. En dat je dat op moet geven om dat je lichaam je in de steek laat, vind ik erg. Het was wel mijn werk, mijn ding. Dat is me door al die ontstekingen onmogelijk gemaakt. Ik hoop dat er snel iets verandert. Dat ze medicatie vinden om de pijn onder controle te houden. Daarvoor ben ik onder behandeling bij een specialist in het ziekenhuis. Als dat lukt, ben ik blij. Dan kan ik m’n eigen dingen weer opbouwen. Een leuke baan zoeken. En ik ben super wijs met m’n man, heel blij met mijn kleindochter en met Prescilla met wie ik een heel goede band heb, maar inderdaad, ik vind het leven soms best zwaar. Of ik bloemen of een taart wil? Heel graag een bloemetje. Die heb ik tenminste echt voor mezelf.” Nou Jannette, geniet ervan. Je hebt het meer dan verdiend! En lieve huisgenoten van Jannette, pas goed op deze topper! Van een beetje hulp en oog voor een ander is nog nooit iemand minder geworden.
