‘Bloemetje van de Krant’ voor Jantje Cazemier uit Zevenhuizen
actueel
RODEN – Jantje Cazemier uit Zevenhuizen ontving deze week het bloemetje van de Krant. Ze kreeg de prachtige bos overhandigd van Annette en Irma van Flowers & Lifestyle in Roden. De Krant zet elke week iemand in het zonnetje. Dat gebeurt via de overhandiging van een taart of een bos bloemen. Iedereen kent wel iemand die een steuntje in de rug kan gebruiken na een moeilijke periode. Iedereen kent wel iemand die altijd klaar staat voor een ander en u heeft vast wel een bekende die u zomaar eens wilt verrassen met een taart of een bosje bloemen. Het kan dus via de Krant. Stuur een mail met de naam en een toelichting naar dekrant@media-totaal.nl.
Een heftig verhaal achter de vrolijke foto. Martin en Grietje van der Molen, ouders van Jantje, stuurden een mailtje naar de Krant. Twee jaar geleden, 29 september was het, toen Reinard Cazemier, uitvoerder bij Imtech zich niet zo lekker voelde. Hij verliet zijn project in Friesland om naar huis te gaan. Verder dan Blauwhuis kwam hij niet. Werd onwel in de auto. Toen de politie even later de achterruit insloeg in een poging hem te reanimeren, bleek het te laat. Reinard overleed aan een acute hartstilstand. Nog maar 52 was –ie. Veel te jong om te sterven. Martin kan het nu pas, sinds een paar maanden in alle rust en kalmte vertellen. Daarvoor lukte dat niet. Teveel pijn, teveel verdriet. “We wonen naast elkaar, mijn dochter en haar gezin en wij. Ze werd verliefd op de buurman en is zo vanuit huis naar hem toegelopen en nooit meer weggegaan”, vertelt Martin om vlot daarna weer over te schakelen naar het tragische moment. “We zagen wel een politieauto langzaam door de straat rijden. Uiteindelijk draaiden ze de oprit van m’n dochter op. Er was niemand thuis, beiden waren aan het werk. Ik liep door de tuin naar ze toe. Toen hoorden we het vreselijke nieuws. Echt, de wereld zakt onder je voeten vandaan. Zo onwerkelijk. Je hoort het wel eens bij een ander, maar dat zoiets jezelf toekomt, nee, dat bedenk je niet. Ik had een fantastische schoonzoon. Kon lezen en schrijven met hem. Een fijne, rustige vent. Wij kunnen nog wel ‘ns wat druk doen. ‘Even rustig aan hè, 1,2,3…’, zei hij dan. Onmiddellijk denk je aan je dochter, die er vanaf dat moment alleen voor staat met drie jonge kinderen. Echt zó triest. Wil je jantje ook even hebben? Ze is toevallig bij ons. “Ik was aan het werk bij het Kruidvat in Eelde toen er politie binnenkwam”, begint de dappere moeder aan de telefoon. “Ik dacht nog: zal wel voor een winkeldiefstal zijn. Toen ik mijn naam hoorde, schrok ik. ‘Je man is vanmiddag overleden’, zeiden de agenten me. Dit kan niet waar zijn, dacht ik. Helaas bleek het bittere ernst. Een bizarre week was het. Bezoek voor Reinard én voor Kevin, die 2 oktober jarig was. Raarder het niet gekund. Maar goed, je moet door. Ook al is het oneerlijk en snoeihard. We proberen het leven weer een beetje op te pakken. En het komt goed, ze worden heus groot, ik weet het. Maar het gemis blijft. ‘Mama, we vonden de vakantie heel leuk, maar ik mis papa wel’, zei Esmée tegen me. Zoiets gaat je dwars door alles heen. Net als bij die eerste momenten: de allereerste zwemles, het nieuwe schooljaar, je moet alles alleen doen. En ik doe mijn best. Voor de kinderen, want die gun ik geen moeder die alleen maar verdrietig is. Je kunt niet zeggen: ‘ik blijf vandaag in bed’. En met alle hulp van mijn ouders en vrienden komen we een heel eind”, besluit Jantje die voor het fotomoment Laurens, Esmée en Kevin even uit de klas van de Tweemaster heeft geplukt. Lieve Jantje, Laurens, Esmée en Kevin, het bloemetje kan jullie gemis nooit goedmaken maar we hopen dat jullie er toch een klein beetje van kunnen genieten!
Ken jij ook iemand die absoluut een bloemetje of een taart verdiend? Laat het ons weten: dekrant@media-totaal.nl
Een heftig verhaal achter de vrolijke foto. Martin en Grietje van der Molen, ouders van Jantje, stuurden een mailtje naar de Krant. Twee jaar geleden, 29 september was het, toen Reinard Cazemier, uitvoerder bij Imtech zich niet zo lekker voelde. Hij verliet zijn project in Friesland om naar huis te gaan. Verder dan Blauwhuis kwam hij niet. Werd onwel in de auto. Toen de politie even later de achterruit insloeg in een poging hem te reanimeren, bleek het te laat. Reinard overleed aan een acute hartstilstand. Nog maar 52 was –ie. Veel te jong om te sterven. Martin kan het nu pas, sinds een paar maanden in alle rust en kalmte vertellen. Daarvoor lukte dat niet. Teveel pijn, teveel verdriet. “We wonen naast elkaar, mijn dochter en haar gezin en wij. Ze werd verliefd op de buurman en is zo vanuit huis naar hem toegelopen en nooit meer weggegaan”, vertelt Martin om vlot daarna weer over te schakelen naar het tragische moment. “We zagen wel een politieauto langzaam door de straat rijden. Uiteindelijk draaiden ze de oprit van m’n dochter op. Er was niemand thuis, beiden waren aan het werk. Ik liep door de tuin naar ze toe. Toen hoorden we het vreselijke nieuws. Echt, de wereld zakt onder je voeten vandaan. Zo onwerkelijk. Je hoort het wel eens bij een ander, maar dat zoiets jezelf toekomt, nee, dat bedenk je niet. Ik had een fantastische schoonzoon. Kon lezen en schrijven met hem. Een fijne, rustige vent. Wij kunnen nog wel ‘ns wat druk doen. ‘Even rustig aan hè, 1,2,3…’, zei hij dan. Onmiddellijk denk je aan je dochter, die er vanaf dat moment alleen voor staat met drie jonge kinderen. Echt zó triest. Wil je jantje ook even hebben? Ze is toevallig bij ons. “Ik was aan het werk bij het Kruidvat in Eelde toen er politie binnenkwam”, begint de dappere moeder aan de telefoon. “Ik dacht nog: zal wel voor een winkeldiefstal zijn. Toen ik mijn naam hoorde, schrok ik. ‘Je man is vanmiddag overleden’, zeiden de agenten me. Dit kan niet waar zijn, dacht ik. Helaas bleek het bittere ernst. Een bizarre week was het. Bezoek voor Reinard én voor Kevin, die 2 oktober jarig was. Raarder het niet gekund. Maar goed, je moet door. Ook al is het oneerlijk en snoeihard. We proberen het leven weer een beetje op te pakken. En het komt goed, ze worden heus groot, ik weet het. Maar het gemis blijft. ‘Mama, we vonden de vakantie heel leuk, maar ik mis papa wel’, zei Esmée tegen me. Zoiets gaat je dwars door alles heen. Net als bij die eerste momenten: de allereerste zwemles, het nieuwe schooljaar, je moet alles alleen doen. En ik doe mijn best. Voor de kinderen, want die gun ik geen moeder die alleen maar verdrietig is. Je kunt niet zeggen: ‘ik blijf vandaag in bed’. En met alle hulp van mijn ouders en vrienden komen we een heel eind”, besluit Jantje die voor het fotomoment Laurens, Esmée en Kevin even uit de klas van de Tweemaster heeft geplukt. Lieve Jantje, Laurens, Esmée en Kevin, het bloemetje kan jullie gemis nooit goedmaken maar we hopen dat jullie er toch een klein beetje van kunnen genieten!
Ken jij ook iemand die absoluut een bloemetje of een taart verdiend? Laat het ons weten: dekrant@media-totaal.nl