Boekenpraat

Afbeelding
Boekenpraat

Regelmatig bespreekt Femke Liemburg van Boekhandel Daan Nijman in deze krant haar Boek van de Week. Femke leest verschillende genres: de ene keer een thriller, dan een roman, soms een uitstapje naar poëzie of geschiedenis, maar het kan ook net zo goed een kinderboek zijn dat haar is opgevallen. Het Boek van de Week is in ieder geval altijd een boek dat ze bijzonder genoeg vindt om over te vertellen, een pareltje tussen alle nieuwe uitgaven.  


Deze week: Ik zal je nooit meer van Tatjana Almuli


Soms weet je na het lezen: dit boek is nodig. Dat geldt zeker voor ‘Ik zal je nooit meer’. Dit boek moet gelezen worden door heel veel mensen. Rouw - maar ook een trauma of een ander onverwerkt verdriet - is niet iets waar we voor weg moeten lopen. Heeft u de reclamespot van SIRE al gezien? We vinden het lastig om over de dood te praten, over verdriet of rouw. Dit boek biedt daartoe een opening. Of het kan de aanleiding zijn om jezelf af te vragen of je genoeg hebt gerouwd.


Tatjana had een niet zo gelukkige jeugd. Natuurlijk waren er goede tijden, maar zeker zoveel slechte: de scheiding van haar ouders en de veel te vroege dood van haar moeder. Nu als net-niet-dertiger zit ze al een paar jaar niet goed in haar vel. Haar therapeut begint over haar moeder. “Hoezo vraagt ze naar mijn moeder?” Veel onverwerkt verdriet komt boven. Het gaat om gewaardeerd en gezien worden, om kind zijn. Nu staat ze stil bij alle facetten en dat werkt helend. Destijds kwam ze simpelweg niet toe aan rouwen, omdat iedereen haar zag als een sterk kind. Ze moest er zijn voor haar broertje en zusje. 


Door op zoek te gaan naar de geschiedenis van haar moeder, wordt de relatie tussen beiden steeds duidelijker. En gaandeweg ziet Tatjana de achtergrond van de beslissingen die haar moeder vroeger nam. Het lezen van haar moeders dagboeken is confronterend en hartverscheurend. Toch leest ze door, ze wil de stem van haar moeder horen, keer op keer. Een rouwproces kost tijd en om zichzelf die tijd te gunnen, maakte ze er haar schrijfproject van. Het werd een autofictief boek, gebaseerd op de werkelijkheid en háár weergave van haar moeder. Een familiegeschiedenis van een vrijgevochten gezin, waarvan de leden niet allemaal dezelfde taal spreken, maar wel verbonden blijven.


Eerlijk is eerlijk, ik moest wel even op gang komen in dit boek. De manier van schrijven pakte me niet meteen, maar gaandeweg het verhaal verslond ik het. Ik denk dat het een boek van belang is. Ik hield mezelf een spiegel voor. En zouden we dat niet allemaal op zijn tijd eens moeten doen? Het is een moedig en troostend boek, waarbij Tatjana zich uiterst kwetsbaar opstelt. Geen enkel taboe wordt geschuwd. En voor mij is de grootste boodschap die ze meegeeft: zorg goed voor jezelf!


Kans maken op dit boek? Houd de Facebookpagina van de Krant in de gaten, LIKE en DEEL het bericht op je tijdlijn en wie weet, is dit boek straks van jou!

UIT DE KRANT

Lees ook