Column Maria wijnands

Afbeelding
blog coronavirus

Deel 21 – Pasen 2020 – zaterdag 11 april, zondag 12 april en maandag 13 april


We, of eigenlijk ik, heb de zaterdag omgedoopt tot ‘bakdag’ en dus slaan we weer aan het bakken op deze zaterdagochtend. Ditmaal maken we Paashaasjes van bladerdeeg en al zeg ik het zelf: die zijn best aardig gelukt. De kinderen helpen net als anders vooral door lepels en gardes af te likken en ik leef me uit op onze baksels. Manlief probeert een laatste boodschap te halen en nog een laatste verjaardagscadeautje binnen te harken. Na twee winkels zonder resultaat oppert hij nog een derde via de app, waarop ik resoluut besluit dat het wel genoeg is. Blijf thuis, tenzij het niet anders kan, dus we gaan niet allerlei winkels langs leuren nu. Hij ziet mensen met mondkapjes op en handschoenen aan en dat klinkt bizar. Ik besef me dat ik inmiddels al vier weken binnen zit en alleen twee à driemaal per week een paar uurtjes naar kantoor vertrek. Boodschappen doen met anderhalve meter afstand of in de rij staan voor een supermarkt is me nog vreemd. Ik vermoed dat ik er ook totaal niet handig in zou zijn, dus voorlopig laten we het ook maar zoals het is.


Het grootste voordeel van met zijn allen thuis zijn, is dat we de kinderen kunnen opsplitsen. Ik ga met oudste dochterlief even lekker buiten in het zonnetje samen rekenopdrachtjes maken, terwijl manlief met de kleintjes de auto gaat wassen. Daarna steken we met zijn allen de handen uit de mouwen, want we hebben inmiddels een tweedehands konijnenhok op de kop weten te tikken, dus er moet nog ruimte gemaakt worden voor deze beestjes. We trekken onkruid, proberen stobben te verwijderen en zwart van de modder, maar voldaan eten we na zessen pas voor de tv ons avondmaal.


De zondag verloopt niet veel anders. We hebben geluk want onze ‘middelste’ (op zeven minuten, maar toch)  dochter is erg goed te spreken vandaag. Zij kan nog weleens met het verkeerde been uit bed vallen en de hele dag een moeizame stempel op de sfeer drukken, maar vandaag niet. Het lijkt erop dat ze een roze bril op heeft en de wereld alleen maar van de goede kant kan bekijken. Terwijl ze in haar eentje baddert, maak ik van de gelegenheid gebruik om de badkamer even schoon te maken. Ze kwekt me de oren van de kop af en heeft dikke lol in haar eentje. Ook haar zusjes zijn goed te spreken en benutten deze zondagochtend om even aan hun televisie-verslaving te werken. Onderzoeken wijzen uit dat kinderen meer dan ooit voor het scherm zitten nu, maar niet hier. We zorgen er juist voor dat we bezig blijven en dingen ondernemen en dus staat het apparaat minder aan dan ooit. Fijne bijkomstigheid is dat we dan in het weekend wel iets makkelijker kunnen zijn en ze op zo’n zondagochtend heerlijk op de bank hangen.


Het weer is natuurlijk uitzonderlijk dit Paasweekend. Ik kan me herinneren hoe we wel eens balend het hele Pasen binnen doorbrachten en dat dan die extra dag niet echt als een cadeautje voelde. Maar hoe anders is het dit jaar, dat de deuren lekker open kunnen en we rondlopen alsof het al weken zomer is en we niks anders gewend zijn dan buitenleven.


In de krant lees ik over het bijhouden van je uiterlijke verzorging en inderdaad: dat is een dingetje. Nu we nergens heen gaan en vooral in de tuin wroeten, is het bijna niet nuttig om je serieus aan te kleden. Meestal doe ik het tegen beter weten in wel, maar kleed me dan toch wel weer om, zodat alleen oude broeken onder de modder komen. En dan de lijn, er blijft maar zo’n plaatje dat op social media rondcirkelt door mijn hoofd spoken. Je ziet daarop Barbie zoals we haar kennen met de tekst ‘me before quarantine’ en daarnaast een plaatje van een zeer fors uitgedijde Barbie met de tekst ‘me after quarantine’. We horen hoe de buurman vertelt dat hij al vijf kilo afgevallen is door al het werken in de tuin en manlief en ik kijken elkaar even betekenisvol aan. In tijden van stress doen wij één ding erg graag en dat is: eten. We zijn gek op chocola en dat kun je in mijn geval net zo goed direct op mijn buik en bovenbenen smeren, want het zet vreselijk snel aan. Een minimaal wekelijks rondje door het bos kan ik momenteel wel vergeten, we fietsen niet meer – alhoewel dat ook maar sporadisch was – en de hometrainer staat onbenut op me te wachten. Manlief kocht nog net voor deze hele toestand een loopband – dat was toen we nog plannen hadden om superstrak daar op voorste rij op het strand in Italië te liggen. Maar wat is het nut zonder vooruitzicht op zon, zee en strand. Dit jaar hoeven we geen ruimte te maken, zodat we er in Italië weer wat bij aan kunnen eten. Maar goed, deze laatste Paasdag van dit jaar besluit ik dat er weer batterijen in de weegschaal moeten. We gaan er vanaf morgen weer tegenaan. Ook al is er niemand die het ziet, een beetje schier zullen we er deze zomer wel bij lopen.


Het kapsel is een ander verhaal. Zelf had ik al twijfels of ik mijn haar wat langer wilde laten groeien, dus dat lijkt nu besloten. Maar manlief heeft die wensen niet. Hij heeft toch weinig keus, want het is dát of laten knippen door mij en dat ziet hij zeker niet zitten. ‘Papa gaat voor lang haar’, verkondigt hij tijdens de Paas-gourmet. ‘Dan ben je net een vrouw’ giechelt oudste dochterlief. En alhoewel er weinig te vieren is, is het toch een hele gezellige en feestelijke gourmet-avond in huize Wijnands waarop we vooral lachen. Oudste dochterlief vertelt dat ze later met net zo’n man als haar vader wil trouwen en dan net zo’n goede vrouw als mij wil zijn. Haar zusje kijkt haar meewarig aan en zegt: ík trouw alleen met mama. Lijkt me een prima streven voorlopig.


We hebben het overleefd en meegemaakt: Pasen 2020 in isolement. Geen uitdaging of straf overigens met het prachtige weer en een fijn huis en tuin. Tel daar goed gezelschap bij op en het was een eitje. Een Paaseitje.

UIT DE KRANT