Column Maria Wijnands-Hovingh
Deel 31 – zaterdag 25 april, zondag 26 april en maandag 27 april
Het wordt een beestenbende bij ons thuis. Naast drie aapjes ;), twee katten en een dooie vogel die we vinden in de tuin, krijgen onze dames allemaal een eigen konijn en gaan we eendjes houden. Er is voorlopig even genoeg te doen in de tuin om te zorgen dat alle beestjes een mooi plekje krijgen. En dat vinden manlief en ik helemaal niet erg. Wij zijn mensen van doelen stellen en aanpakken. Nu dat op zakelijk gebied lastiger is dan ooit, is het heerlijk om ons even bij huis uit te kunnen leven. Totaal lowbudget in verband met de financiële onzekerheid, dat wel, maar dat blijkt ook een leuke sport. De zaterdag besteed manlief aan het halen van tweedehands op de kop getikte spullen, met oudste dochterlief die dolblij mee kan in de auto. Ze is inmiddels goed gewend aan de anderhalvemeter-maatschappij merken we. Ze is meer dan fanatiek in haar afstand houden de spaarzame keren dat ze met iemand in contact komt. Ik ben benieuwd hoe ze dat op school gaat doen. Als we aan het eind van de zaterdag lekker tv kijken vraagt ze verbaasd wanneer het programma is gemaakt. ‘Dat moet wel voor de coronatijd zijn, want de mensen houden helemaal geen afstand’, concludeert ze.
Ook de zondag besteden wij grotendeels in de tuin. Na alle weken waarin het zo druk was en er zoveel zorgen waren, is het heerlijk even tijd te nemen om het hoofd weer leeg te maken. De afgelopen weken waren uitdagend en het blijft bizar serieus na te denken over de situatie waarin we beland zijn. We hebben nog altijd geen idee of we dit zakelijk gaan overleven en hoe. En dat is erg vreemd om te beseffen. En werken met een groep mensen brengt ook de komende tijd weer gezondheidsrisico’s met zich mee. We besluiten het verplicht handen wassen om te gaan turnen in verplicht ontsmetten bij de deur om het de mensen nog makkelijker te maken deze handeling echt gewoon te maken. We blijven dagelijks poetsen met desinfecterend middel en blijven streng op mensen met klachten of mensen die in hun directe omgeving iemand met klachten hebben. Grootste zorg op gezondheidsvlak is nu de zomer die eraan komt. Wat als men massaal weer op vakantie gaat naar Zuid-Europa en hier een nieuwe piek aan besmettingen ontstaat? En wat als we één van onze werknemers na de vakantie nog twee weken in quarantaine moeten zetten? Vijf weken zonder iemand kunnen we niet; gezondheidsrisico’s nemen willen we niet. Vakanties verbieden mag niet. Het is een vraagstuk waar we deze zondag tussen het spitten en onkruid trekken door telkens op terug komen bij elkaar, maar geen goede oplossing voor vinden.
En dan breekt Koningdag aan. Hier houden we het daarbij, want Woningsdag klinkt nergens naar en met dit mooie weer zijn wij ook niet binnen. Vorig jaar was het weer koud en slecht en keken we uren hoe de koninklijke familie langs spelletjes en optredens ging. Nu is er een korte toespraak van de koning die we zien, waarna manlief besluit toch maar even snel oranje tompoucen te halen. De dames trekken oranje kleren aan en zetten kroontjes op en ik vis ook nog ergens achter uit de kast het enige oranje kledingstuk wat ik blijk te hebben. Zelfs manlief sluit aan met een oranje polo en een oude WK-pet op.
Na het uithangen van de vlag is het tijd voor Koningsspelen maar dan in de 2020 versie. Terwijl ik een schema op papier zet, pols ik oudste dochterlief nog even wat haar favoriete spelletje op school was. Het blijkt de pauze en die plan ik maar in na het koekhappen; dan hebben we direct wat lekkers om even bij te komen. Het lijkt onzin van tevoren, maar met ballen gooien, eier lopen en waterrace hebben we genoeg om ons fanatiek op uit te leven en is een pauze best welkom. Mooiste onderdeel is het zaklopen, waarbij ook manlief en ik eraan moeten geloven. Oudste dochterlief knipt de foto’s, de kleintjes komen niet meer bij en uiteraard wint manlief met glans. Met een voet door de vuilniszak heen, geef ik halverwege op. We doen ook snoep happen, spijker poepen en een estafette race en die tompouce is dan meer dan verdiend. De dames hebben er wat moeite mee dat oranje laagje weg te eten. De kleintjes zijn bang voor oranje poep – oma heeft verteld dat als ze teveel oranje snoepjes eten dat ze dan oranje poep krijgen - en oudste dochterlief blijft erbij dat het naar paprika smaakt. Ook als ze met haar ogen dicht heel hard aan snoepjes moet denken en dan een hapje neemt van het toch echt mierzoete bovenkantje, komt het niet goed.
Opnieuw blijkt ook deze dag dat er echt veel ergere dingen zijn dan bij verplicht thuis te moeten blijven. We hebben elkaar, het weer is goed en we zijn gezond. Veel meer is er echt niet nodig om gelukkig te zijn. Ja ook ik mis mijn beste vriendin inmiddels, ik mis het echte werken, zou het zo leuk vinden voor de kinderen om weer eens met anderen te spelen. Maar het is ook lekker weinig te moeten, dat alles alleen om elkaar draait en dat we zoveel tijd met elkaar kunnen doorbrengen.