Column Maria Wijnands-Hovingh
Deel 33 - donderdag 29 april
Een nieuwe dag, nieuwe kansen. Het begint alweer mooi, want de wekker stond om kwart voor zes, maar het is zomaar half zeven. Vroeg beginnen met werken is er even niet bij deze dag. De dames hebben juist geen moeite uit bed te komen en we zitten al om kwart over zeven samen achter het ontbijt. Het lijkt erop dat ze de haat-liefde verhouding van gister weer achter zich hebben gelaten en weer gewoon ‘kop en kont’ zijn. Ze spelen samen met Duplo, zijn vader en moeder en kijken me tegelijk geïrriteerd aan als ik reageer op een ‘mama!’. ‘Niet jij’, antwoorden ze in koor, ‘nep mama’.
Oudste dochterlief is in een leesbui. Ik herken het van vroeger wel: ze ligt te lezen in haar bed als ik haar wakker kom maken, leest bij het ontbijt en vertrekt al lezend richting de douche. Zelfs op de wc gaat het lezen door. De Donald Duckjes die we van één van onze redacteuren hebben gekregen, zijn hier meer dan welkom.
Het sputtert deze ochtend en zodra het droger wordt, stappen wij in de auto. Dit lijkt me hét moment om weer eens lekker door het bos te wandelen zonder allerlei mensen tegen te komen. Het voelt bijna raar om samen in de auto weg te gaan. ‘Het is echt lang geleden dat we in deze auto weg gingen’, vindt ook oudste dochterlief. ‘De gordel gaat gewoon extra moeilijk dicht’. Ik zal haar er maar niet aan herinneren dat ik haar normaal ook elke ochtend nog vast moet klikken. Zoals wij altijd zeggen: je hebt luxepaarden en werkpaarden en zij is absoluut het eerste.
Het is prima toeven in het bos alhoewel de hele anderhalve meter-toestand het rondje niet heel ontspannen maakt. Er zijn twee moeders met kleine kinderen die ons op de hakken volgen en ik word een beetje nerveus van de uitdaging om ze ver genoeg voor te blijven. Als we ze eindelijk kwijt zijn, botsen we weer bijna op twee dames met een hond die eerst achter ons blijven hangen en dan weer willen inhalen. Ze kondigen dit wel luid aan, zodat we ruim aan de kant kunnen, maar als één van beide kucht, merk ik dat ik zowaar even mijn adem in hou. Dit is dus wat deze coronatoestanden met je doen. Je zou van minder smetvrees kunnen krijgen.
Opgefrist zijn we in elk geval wel. Eenmaal thuis lonkt de bank. We kiezen weer een sprookje uit: ditmaal een versie van Sneeuwwitje ook uit de jaren ’50. De dames vinden het prachtig, vooral de zeven dwergen scoren hoge ogen. De enge stiefmoeder is wat minder populair, maar gelukkig kunnen ze deze film zonder tranen uitzien. Er wordt gebaald aan het eind, omdat Sneeuwwitje gaat trouwen met de prins, maar de bruiloft niet even in beeld komt. Het verhaal stopt voordat ze gaan trouwen met het bekende ‘en ze leven nog lang en gelukkig’, maar hoe dat er precies uitziet, zouden mijn meisjes ook wel even willen zien. Ze blijven nog even op de bank hangen voor Donald Duck op de tv en ik werk al die tijd lekker door. Onze boekhouding verdient elke dag wel wat aandacht en dat is nu niet anders. Omdat we altijd per factuur werken, moet ik goed in de gaten houden of alle facturen ook echt betaald worden. Dat betekent de bank elke dag bijwerken, openstaande facturen monitoren en contact opnemen met klanten als betalingen uitblijven. Een mooi klusje voor deze middag.
Na het tv-kijken verliezen oudste dochterlief en ik ons in origami. Heel wonderlijk, maar op zoek naar een leuke vouwopdracht voor haar stuitten we op een site vol origami-knutsels en we wagen ons aan dolfijnen en duiven. Talent blijken we echt niet te hebben, maar plezier hebben we er wel in, vooral omdat ons eindresultaat zo matig is. De kleintjes rommelen ondertussen wat om. Ze tekenen monsters op papier – hun favoriet – en zingen en dansen op muziek van de radio. We zijn ook deze dag allemaal echt een beetje door ons kruit heen. Er is ook niks mis met een paar dagen zonder allerlei opdrachtjes, dus we klooien lekker om en genieten even van de rust.
Als de dames na het eten in hun bed liggen – tenminste dat is de bedoeling – waag ik me maar weer aan de hometrainers. Mijn lijn heeft inmiddels ernstig te lijden onder dit hele isolement-gebeuren, maar zo hoor ik op het nieuws terwijl ik me in het zweet werk, ik ben daarin niet de enige. We bewegen schijnbaar minder dan ooit, maar dat lijkt me ook geen wonder. Normaal is het niet zo dat ik wekelijks in de sportschool hang, maar een wandeling door het bos doe ik vaker en makkelijker en een fietstochtje ook. Nu is het devies: blijf zoveel mogelijk thuis en al zitten wij echt niet de hele dag stil, heel veel meters maak je ook niet in je eigen huis. Mijn grootste valkuil zit overigens niet in het gebrek aan beweging. Ik heb al jaren een hometrainer in de woonkamer staan waar ik twee à drie keer in de week op zit ’s avonds. Maar het snoepen gaat wel veel makkelijker nu we de hele dag bij huis zijn. Het is een combinatie van enerzijds momenten van verveling en anderzijds te grote stress. En dan is een stukje chocola opeens erg aanlokkelijk. Op het werk heb ik die uit voorzorg écht niet liggen, maar thuis is dat een ander verhaal. Mijn aller-, allergrootste zonde zijn de koekjes. Ik ben gek op koekjes en bij mijn kinderen is dat niet anders. Er is geen reden om hun dat te onthouden deze weken, maar nu ze op de ‘koekjes-momenten’ ook altijd thuis zijn, is het wel erg lastig om niet mee te doen. De weegschaal vertelt me inmiddels dat ik verstandiger moet zijn en mocht dat niet goed binnenkomen dan heb ik nog drie veel te eerlijke dochters die me nu vertellen dat mijn buik toch echt wel dikker is geworden. Ik hoop maar dat ze hun commentaren straks op de basisschool voor zich gaan houden, want ik vrees dat hun toekomstige juf anders ook nog wel eens een afslank-aanmoediging tegemoet kan zien.