Dagboek van een Wielrenvader in Frankrijk; Dag 5 en 6

FRANKRIJK – De familie Brasse zit in Frankrijk. Zoons Stijn en Joost maken zich op voor de Alpe D’HuZes en zijn vol in training. Ondertussen kijken de trotse vader en moeder hun ogen uit in het Franse berggebied en houden een dagboek bij.

Zussen, rusten en bezinnen

Woensdagmorgen ontbijten we met z’n drieen. Zinzy en Lois hebben vannacht in het dal bij het fietsteam overnacht. Vandaag worden ze als vrijwilligers ingezet bij de Alpe d’HuZes receptie. Vanavond lopen ze terug de berg op. De Hollandse pannenkoeken staan voor ze klaar.

Voor Loes, Stijn en Joost is het een rustdag.  Op krachten komen voor D-Day morgen. Dan mogen ze hun krachten tonen en vechten tegen de berg. Loes laat zich nog een keer masseren om de spieren los te maken.

Vandaag is het de dag van de Alpe D’HuZus. Deelnemers lopen of fietsen eenmaal de berg op vandaag. Ooit ontstaan doordat de partners van de Alpe d”HuZes deelnemers ook wilden ervaren wat het is om de berg te bedwingen. Vanaf 11:00 uur is de berg gesloten voor autoverkeer. We besluiten om snel de namen van onze toppers Loes, Stijn en Joost met verf op de weg te kalken. Straks wordt het te druk.

Dan verandert de sfeer op de berg van een bezinningssfeer in een feestberg. Overal harde, veelal Hollandse muziek, omroepers en feestgangers. De berg wordt nu ingericht voor de ontvangst van de deelnemers aan de Alp d’HuZus. We gaan naar de finish bij Palais des Spots om de sfeer te proeven. Het is een heksenketel, het lijkt wel een combinatie van carnaval en Rodermarkt. De meest vreemde kleding komt voorbij en de terrassen zitten vol. Even schrikken na de emotie getinte dagen hiervoor. Meedoen lijkt de beste oplossing en dat went snel.

De eerste deelnemers worden door een joelende menigte binnengehaald. Naast mij staat Marco verhoef (weerman) met collega interviews te geven. Twee omroepers schreeuwen de menigte toe. Ieder komt met zijn eigen gedachten over de finish, lachend, huilend of onbereikbaar voor anderen in gedachten verzonken. Mooi om te zien en mee te maken.

Erna en ik besluiten om de drukte even te ontvluchten en een stukje de berg af te dalen. Maar heel de berg blijkt ingenomen. Elke bocht is voorzien van een DJ of andere muziekstand. Overal lopen en fietsen mensen de berg op. De meesten op eigen kracht, een enkeling met een ‘Hermannetje’. Dat is een insiders term en betekent een steuntje of duwtje in de rug als er doorheen zit. Iedereen helpt elkaar de berg op. Mooi.

Dan komende de laatste deelnemers binnen, een man en vrouw van boven de zeventig. De sluitingstermijn wordt speciaal voor hen opgerekt. Een joelende menigte haalt de twee binnen en hun dochters rennen hen tegemoet. Prachtig beeld. Dan loopt de berg leeg en gaat de muziek uit.

Vanavond is de bezinningsbijeenkomst en slaat de sfeer weer om naar emotie. Menigeen twijfelt of ze er naar toe gaan. Het schijnt erg emotioneel te zijn en droog houden onmogelijk. Voor de een valse emotie voor de ander echt. Hoe dan ook als je de hartenkreten-wand hebt gelezen, weet je dat hier heel veel lotgenoten bij elkaar zijn. Huilen mag.

Actie en lovepizza.

Donderdagmorgen, het is zover. Om 04:30 loopt de wekker. Stijn wil gelijk na de opening starten. Joost een uur later. Aangezien Stijn vorig jaar anderhalf uur over een beklimming deed willen we op tijd buiten staan. De meiden moeten nog leuzen op de weg kalken. Want dat is gisteravond niet meer gelukt. Dan zien we op de Alpe d’Huzes app dat beide heren al de eerste 5 bochten voorbij zijn. Lichte paniek… De meiden sprinten naar buiten met potten verf en kwast. Wij nemen nog een slok thee, pakken da camera en rennen achter hen aan.

Het is nog donker en erg mistig buiten. Er lopen inmiddels meer mensen op straat en de sfeer is feestelijk. Niet heel veel later komt er een auto aanrijden, er hangt iemand uit het raam ‘de eerste fietser komt er aan’ roept hij.  Zal toch niet waar zijn… Nee, het is Stijn niet, maar een getrainde wielrenner in oranje Rabobank outfit.

Het wachten is op Stijn, getooid met de rode helm en spons en dan Joost met de witte helm en spons. Zo is het team gemakkelijk

herkenbaar. Camera in de aanslag. ‘Hoi’ horen we een passerende wielrenner roepen. Hé Joost? roept Erna en ik kan nog net een foto van de zijkant van een voorbij fietsende Joost maken. Verbouwereerd kijken we elkaar aan. Vier minuten later passeert Stijn.

Snel rennen we van ons appartement naar de finish een kleine kilometer verderop bergopwaarts. Er moet toch een finishfoto komen. Dat gaat de hele dag zo door. Soms heb ik het gevoel meer bergkilometers te maken dan de jongens samen.

Stijn en Joost maken goede tijden en beginnen vol goede moed aan de volgende beklimmingen. Stijn maakt er uiteindelijk zes en Joost vier. Fantastisch. Loes besluit ’s middags nog een extra beklimming te maken en komt rond 19:07 uur binnen met een totaal score van twee. Goede dagscores en we zijn trots op elkaar en iedereen.

We eten vandaag makkelijk en snel… afhaal pizza. Met een Franse slag zullen we maar zeggen. Maar de eerste pizzeria heeft geen pizza’s meer na 19:00 uur en het is inmiddels 21:00 uur. Snel naar de volgende pizzeria. Over 40 minuten ophalen. 35 minuten later zijn we terug. Ach. het duurt dan nog 30 minuten voordat ze klaar zijn en 10 bonusminuten voordat de handgeschreven en gecontroleerde bon klaar is. ‘I made the pizza’s with love’ hoorden we de lieve serveerster nog zeggen. Om 22:30 eten we thuis pizza en om 23:00 uur sluiten we de lange dag voldaan af.