Dagboek van een Wielrenvader in Frankrijk
FRANKRIJK – De familie Brasse zit in Frankrijk. Zoons Stijn en Joost maken zich op voor de Alpe D’HuZes en zijn vol in training. Ondertussen kijken de trotse vader en moeder hun ogen uit in het Franse berggebied en houden een dagboek bij.
Dag 3: Opgeven is geen optie
De Alpe D’Huzes openingsbijeenkomst zondagavond was indrukwekkend. Mooie beelden en mooie woorden, zonder dat het een emotioneel circus werd. Dat laatste was ik een beetje bang voor. Op niet subtiele wijze werden we er op gewezen dat een op de twee mannen en een op de drie vrouwen kanker krijgt. Reden om samen te blijven strijden tegen deze ziekte.
Maandagmorgen geen wekker gezet. We worden wakker met lichte bewolking. Loes besluitt na het ontbijt om de berg hardlopend te testen. Liftend ging ze naar het dal en lopend weer omhoog. Viel niet mee kregen we te horen. Wel een echte topprestatie! ‘Toch wel heel anders dan een vlakke marathon’ geeft ze toe.
Erna en ik verkennen de omgeving met een mooie bergwandeling. Wat een prachtige omgeving met schitterende vergezichten. Vanaf een bergrug zagen we hoe het skidorp tegen de bloemrijke berghelling aan ligt. Bijna alle planten die we in de Nederlandse tuincentra tegenkomen staan hier in het wild. Zeker de rotstuinplanten. Genieten natuurlijk voor een natuurman.
Van bovenaf zien we hoe de berg bezet raakt met fietsers en lopers. Het trainen is nu in volle hevigheid losgebarsten. Tussendoor laveren auto’s de berg op. Ziet er niet geheel ongevaarlijk uit. Ineens besef ik waarom gisteravond werd geadviseerd om de Alpe D’Huez deze week niets als trainingslocatie te gebruiken maar alternatieve trainingsroutes te pakken.
Bij thuiskomst blijken Stijn en Joost ook binnen te zijn. Voor de tweede keer de hebben ze de berg bedwongen. Stijn in 60 minuten en Joost vijf minuten langer. Dat zijn waanzinnige tijden, en ze lachen nog steeds. ‘De rest is nog ergens op de berg, ze konden ons niet bijhouden’. Een uur later komt de rest ook bij ons binnen opwarmen en zit ons appartement vol theedrinkende wielrenners. Beregezellig.
Met z’n allen besluiten we naar de Alpe D’Huzes shop in het ‘Palais du Sport’ te gaan. Het epicentrum deze dagen, gelegen naast de finishstreep. We gaan op zoek naar arm- en beenstukken en een windjack de fietsers. De afdaling is toch erg koud. Ik besluit ook aan de Alpe-sfeer mee te werken en schaf een polo aan. Lois en Zinzy melden zich aan als vrijwilliger voor de Alpe D’Huzes. Ze worden woensdag en donderdag gelijk ingedeeld. Iedereen is hier in de Alpe sfeer en helpt op een of andere manier mee. Ik leg alles vast met de camera. Dan vertrekken de fietsers weer naar beneden. Tja, meedoen is hier logisch en het motto? ‘opgeven is geen optie’.
In de winkel kom ik er achter dat onze familie echt iets met Frankrijk heeft. De meiden koken vanavond... kaasfondue heerlijk.
Dinsdagmorgen, de zon schijnt door de wolken op de besneeuwde toppen rondom de Alpe D’Huez. Snel een foto maken vanaf het balkon maar dan blijkt het toch zacht te regenen. Lekker ontbijten met stokbrood, koffie, franse salami met cantharellen en Hollandse hagelslag.
Dan zie ik rond 10:00 uur vanaf het balkon een menigte mensen op de berg met ballonnen. Ze moeten het koud hebben daarboven. Erna en Loes schuiven aan en we wachten nog ruim een uur voordat, na enkele verhalen en het Alpe D”huZes lied, de rode en groene ballonnen worden losgelaten. Tja, milieutechnisch gezien kan ik hier natuurlijk niet achter staan maar het is een mooi gezicht voor een goed doel.
Ik vertrek met mijn ‘vier vrouwen’ naar Palais des Sports om verf en herdenkingskaarsen te halen. Verf om Joost, Stijn en het fietsteam met kreten op straat succes te wensen. Net als bij de Tour de France. Dus opletten als je naar de livestream kijkt aanstaande donderdag. Ze komen aan het begin van het dorp te staan. Gelukkig, speciale Alpe D’HuZes milieuvriendelijke verf staat op het etiket.
Bij de herdenkingskaarsen-ruimte wordt het moeilijk. Er hangen honderden ‘hartekreten’ aan de muur. Persoonlijke teksten gericht aan zieke of overleden familieleden en of vrienden. Veel stille en huilende mensen die teksten voor op de kaarsen of hartekreten schrijven. Iedereen met zijn eigen verhaal en gedachten. 24.000 mensen sterven elk jaar aan kanker. Ik hang Eric’s foto met een persoonlijke tekst tussen de honderden andere harten, naast die van Loes. Hier houden wij het ook niet droog. Zoveel verdriet maar ook zoveel steun van elkaar en volslagen onbekenden. Ik trek me even terug om alleen te zijn met mijn eigen gedachten en stop de tweede foto terug in mijn portemonnee. We hebben allemaal een foto van Eric bij ons deze dagen.
Vervolgens naar een ‘workshop’ in de cinéma waar uitgelegd wordt waar het bijeengehaalde geld naar toe gaat. 130 miljoen is er de afgelopen 10 jaren bijeen gehaald. Er wordt ons verzekerd dat er geen geld aan de strijkstok blijft hangen of gebruikt wordt voor salarissen. Alles komt ten goede aan onderzoek naar kanker. De enkele kritische vragen worden zorgvuldig behandeld. Ik ben benieuwd naar het eindbedrag dat dit jaar wordt binnengehaald.
Stijn en Joost blijken onverwacht met het hele fietsteam ook boven te zijn, lezen we in een SMS bericht. We zien ze in de kaarsenruimte met hun beide lieve vriendinnen die hen goed steunen deze dagen. Ze hebben net Eric’s foto ontdekt tussen de hartekreten en zijn ook diep geraakt. Vanochtend hebben ze nog een flink aantal kilometers gefietst maar op vlak terrein. We nemen afscheid van het team. De dames gaan winkelen en ik terug naar ons appartement. Lopend door de straten ontmoet ik lallende, feestende en dansende gasten met veel te harde Hollandse muziek. Het terras van het café voor de Tour de France finish zit vol. Ik loop verder met mijn eigen gedachten, dubbel gevoel.
