‘’De dankbaarheid van mensen, daar geniet ik nog elke dag van’
Geerts Uitvaartverzorging stopt ermee
MIDWOLDE – Na 27 jaar hangt hij de grafkisten aan de wilgen. Niet dat hij er zat van is, in tegendeel zelfs. Het begeleiden van uitvaarten doet hij nog steeds met heel veel liefde en plezier. Maar uitvaartondernemer Marten Geerts wil ook wat tijd overhouden om samen met zijn vrouw Tineke, kinderen en kleinkinderen te genieten van het leven. Want hij weet als geen ander dat het zomaar voorbij kan zijn. Met pijn in zijn hart neemt hij op 1 augustus afscheid van zijn zo geliefde vak. “De dankbaarheid van mensen. Daar geniet ik nog iedere dag van!”
Hij is toch wel uniek in zijn soort, Marten Geerts (64) uit Midwolde. Nog iemand van de oude stempel. Iemand die alle tijd neemt voor de nabestaanden van de overledene. Met een kladblok eerst eens even rustig op een stoel gaat zitten en luistert naar de –vaak emotionele- verhalen. Kennelijk allang geen gewoonte meer in uitvaartland. Daar moet alles vlug geregeld worden. “Het liefst op de eerste dag nog moet de familie precies weten wat erop de kaart moet, hoe de dienst zou moeten verlopen en wat oma aan moet in de kist. Het is allemaal zo drammerig. Laten we eerst eens met elkaar gaan zitten zeg ik dan. En: is iedereen aanwezig die we erbij willen hebben, of moet er nog iemand gebeld worden? Daarna luister ik rustig naar de verhalen. En als de eerste emotie wat gezakt is, ontstaat er ruimte om te brainstormen”, begint Geerts die de uitvaarten verzorgt voor maar liefst zeven verschillende uitvaartverenigingen in de regio. Steun en toeverlaat Tineke bekommert zich over de advertenties en de rouwkaarten. “Tegenwoordig wordt het steeds onpersoonlijker en afstandelijker. Grote organisaties die amper de tijd nemen. Veel geld vragen en twee keer langskomen. Zó erg vind ik dat. Dat moet je niet willen met een overlijden.”
Hoewel Geerts al heel wat uitvaarten heeft begeleid, lukt het hem niet altijd om het verdriet buiten zijn eigen voordeur te houden. Als we het hebben over het afscheid dat hem persoonlijk het meest geraakt heeft, roepen Marten en Tineke tegelijk dezelfde datum: 7 december 2012. “Zo’n dag hopen we nooit meer mee te maken. Zaterdagmorgen was het. Om zeven uur ging de telefoon. Er was een zeer ernstig ongeluk gebeurd in Enumatil. Vijf vrienden waren ‘s nachts tegen een boom gebotst en met de auto in het water beland. Allemaal dood. Kinderen van bekenden van ons. Verschrikkelijk. De uitvaart was mooi. 1300 man in de kerk van Enumatil. Met twee rouwauto’s reden we strak naast elkaar over de Fanerweg naar de begraafplaats van Zuidhorn. Zó indrukwekkend was het.”
Met de zogenaamde trends die je tegenwoordig steeds vaker ziet bij uitvaarten heeft Marten Geerts niets. Meer is hij een man van symboliek. “De ellenlange ‘in memoriam-speeches’ bijvoorbeeld. Iedereen wil wat zeggen over oma. Hoeveel aardappels ze in haar leven wel niet geschild heeft bijvoorbeeld. Dan denk ik: wie interesseert dat nou? Ze moest wel met een gezin van 7 kinderen. Mensen, houd het kort, zeg ik vaak. Vertel leuke anekdotes over iemands leven. Dat is veel mooier. En dan heb je nog de lichtjestrend. Ook zoiets wonderlijks. Steekt iedereen een waxinelichtje aan voor wijlen opa. Alles moet licht. Leuk allemaal, maar oma blijft alleen achter. Nee, dan heb ik veel meer met symboliek. Laatst wilde een meisje van 11 jaar zingen tijdens de uitvaart. Niet in de kerk, maar op de begraafplaats. Terwijl we daar eenmaal met elkaar stonden begon een merel prachtig te fluiten. En toen hij ophield, begon het meisje te zingen. Nou, dat komt binnen hoor. Of die keer toen we de kist in het graf wilden laten zakken. De lucht werd gitzwart. En op het moment dat de kist loskwam knetterde een enorme flits uit de hemel. Nou dát. Dat zegt iets. Daar ben ik van overtuigd.”
Tot slot wil Geerts iedereen meegeven om goed te kijken naar wat bij iemand past. Niet hetzelfde te doen als de buurman. “Laat iedereen meedenken. Ook de kinderen. Er zijn zoveel mogelijkheden. Een kist van onbehandeld vuren bijvoorbeeld. Kan iedereen er met viltstift iets opzetten. Of kinderen plakken er hun handafdruk op. En in plaats van dragers zou ook familie of goede vrienden de kist van de overledene kunnen dragen. Veel persoonlijker en bovendien heel goed voor de verwerking. De mooiste opmerking uit mijn hele carrière kwam van een dochter die haar moeder moest begraven. ‘Mijn moeder heeft mij negen maanden gedragen en nu draag ik haar’, zei ze. Prachtig toch? Ik gebruik hem nog steeds.” Helemaal over is het op 1 augustus nog niet. Alleen voor de uitvaartvereniging Nuis-Niebert verzorgt Geerts nog de begrafenissen en crematies. “Zij hebben nog niemand anders gevonden met wie ze willen samenwerken. Ik geef ze de tijd. En dat is ook een mooie overgang naar het échte stoppen. Want na 27 jaar zal het best even wennen zijn. Nog iedere dag geniet ik van de dankbaarheid.” De diensten van Geerts worden overgenomen door Westera uit Vries. De gezamenlijke uitvaartverenigingen van Leek, Zevenhuizen, Pasop, Lettelbert, Midwolde, Oostwold, Den Horn en Enumatil tekenden onlangs een overeenkomst met een nieuwe uitvaartverzorger voor de gezamenlijke verenigingen.
