De laatste rustplaats
REGIO – Twee zekerheden hebben we. We worden geboren en komen te overlijden. De Krant bezoekt in de zomer de begraafplaatsen in de gemeente Noordenveld. Vandaag deel 1: de begraafplaats aan de Norgerweg in Roden.
Hoewel het wellicht wat tegenstrijdig klinkt, is de begraafplaats aan de Norgerweg in Roden één van de mooiste plekjes van Roden. De bomen zijn imposant. Het is er altijd netjes en er heerst rust. Rust die slechts verstoord wordt door de auto’s die van Roden naar Norg (of andersom) razen. Soms lijkt het alsof de auto’s vaart minderen. Uit respect.
Wat opvalt? De verschillende teksten op de stenen vooral. De verouderde teksten op oude graven. De simpelheid waarmee sommige mensen herdacht worden.’Rust zacht, mama’. Of alleen de data: die van geboorte en die van overlijden. Eenvoud is soms prachtig. Ook bijzonder: de onleesbare stenen. De religieuze teksten; ‘Jong gestorven, vroeg bij God’. Gelovig of niet, het heeft wel iets. Bekende mensen? Liggen er ook. Zuster Michielsen bijvoorbeeld. En Hindericus Scheepstra. Plaatselijke helden. Beroemdheden. Het graf van Scheepstra wordt tegenwoordig onderhouden door Het Scheepstra Kabinet. En dus ligt het er prachtig bij.
Parkeren bij de begraafplaats in Roden is geen enkel probleem. Integendeel. Op drie plekken is voldoende ruimte voor auto’s. Ook bijzonder: de begraafplaats kent drie ingangen. ‘Zijn werk was zijn leven’, prijkt op de grafsteen van Pieter. Toevallige passanten zouden best willen weten wat voor werk Pieter dan precies deed. Vervelend vond hij het in elk geval niet. Ruimte is er genoeg op de begraafplaats,waar bepaalde graven worden ontsierd door gele stickers. Via de stickers probeert de gemeente Noordenveld te achterhalen wie de rechthebbenden van de graven zijn. En toch staat het niet mooi. Het doet afbreuk aan.
Triest en confronterend is het gedeelte waar jonge kinderen liggen begraven. Dat doet ieder mens toch wat. Twee jongens bijvoorbeeld, ze leefden precies een dag. Je wordt er koud van. Net als het gedicht op een graf ‘Er is een lief, klein engeltje, hoog boven ons hoofd. Wij zullen haar nooit vergeten. Dat hebben wij haar beloofd.’ De steentjes zijn klein. Alles is kleiner dan gebruikelijk. Op het voetpad aan de zijkant van de begraafplaats loopt net een jong meisje voorbij. Kippenvel. Ouders die hun kinderen ‘weg moeten brengen’. Dé nachtmerrie van elke ouder, vanaf de dag van de geboorte.
Een man legt bloemen op het graf van zijn vrouw. Doet hij nog elke week. ‘Ik hoef niet in de Krant. Ik kom hier voor mijn vrouw, niet voor publiciteit. Uit respect vooral. Ben ik toch nog even bij haar. Ja, zo voel ik dat echt ja. Ik zal zo lang ik kan zorgen dat er verse bloemen staan, dat het hier netjes is. Dat hoort gewoon zo. Dat heeft mijn vrouw verdiend. Of ik iets tegen haar zeg? Nee, dat niet. Ik ben daar te nuchter voor.’
De begraafplaats in Roden is er één uit duizenden. Je wilt er echter niet te vaak komen.
