‘De Lindehof was uniek, dat vind je echt nergens anders’
actueel
Dubbel afscheid voor Han Kemker
NORG – Dat afscheid nemen niet per definitie iets is om heel erg verdrietig van te worden, dat bewees Han Kemker het afgelopen jaar wel. Eerst nam de directeur afscheid van school de Lindehof in Een en bovendien stopte hij als gedelegeerd voorzitter van Sportgala Noordenveld. Maar om nou te zeggen dat Kemker een emotioneel wrak is, bepaald niet dus. Als hij een hond zou zijn, zou hij de gehele dag kwispelend rondlopen. Momenteel is hij directeur van openbare basisschool de Hekakker in Norg. De vrije tijd die het stoppen als bestuurder van Sportstimulering Noordenveld opleverde, stopt hij tegenwoordig in de talentvolle voetballers van Gomos, want Kemker is trainer/coach van Gomos JO13-1. Over lachend afscheid nemen.
Kemker zal zijn periode op de school in Een, inmiddels opgegaan in samenwerkingsschool De Schans, nooit vergeten. En nee, dat is niet cliché, de opmerking komt uit zijn hart. Nooit meer, zo beseft hij, zal hij een zelfde sfeer treffen. Op geen enkele andere school zal de saamhorigheid zo groot zijn. ‘Ik ben er zeven jaar directeur geweest. Gemoedelijk. Dat woord schiet me te binnen als je me naar die periode vraagt. Ik werkte er in een team waarbinnen vertrouwen met een hoofdletter geschreven werd. Iedereen pakte zijn of haar verantwoordelijkheid, de sfeer was fantastisch. En dan doel ik niet alleen die tussen het onderwijzend personeel, maar ook de band met de ouders, medezeggenschapsraad en de oudervereniging kon niet beter. Moest er iets geregeld worden? Je hoefde maar te bellen en er stond wel weer iemand klaar. Dat zag je ook terug in de totstandkoming van Mfa de Schans in Een. Prachtig hoe de inwoners van het dorp dat samen hebben opgepakt’, zegt Kemker. Het afscheid was mooi. ‘We hadden vijf jaar eerder al een reünie gehouden, het leek ons niet goed dat nu weer te doen. Wel hebben we mensen de gelegenheid geboden om op een zaterdagmiddag nog eens in school te kijken. Van die gelegenheid werd verrassend veel gebruik gemaakt. Het was druk, het gezelschap bijzonder gemêleerd. We hebben als afscheid voor de kinderen en ouders een feestavond gehouden, op de laatste schooldag was er lasergamen in en om de school en we hebben de periode met de groep personeelsleden afgesloten met een etentje. De vaste mensen hebben allemaal een baan op de nieuwe samenwerkingsschool gekregen, een tijdelijke kracht werkt nu in Veenhuizen. Over één ding waren we het eens: zoiets als de Lindehof vind je nergens anders. Dit maak je slechts één keer in je leven mee als onderwijzer of directeur, je moet dus ook niet naar iets gelijks zoeken. Daar zijn we ons allemaal heel bewust van geweest toen we de schooldeur voor de laatste keer dicht deden.’
Behalve knus, gezellig en uniek, scoorde de school in Een ook altijd goed. ‘Dat kwam natuurlijk ook omdat we in kleine groepen werkten en kinderen dus automatisch meer aandacht en begeleiding kregen. De kinderen maakten enorm progressie, we haalden steevast hoge CITO-scores. Verder ben ik best trots dat wij als team het Daltononderwijs nog meer handen en voeten hebben gegeven.’
Kemker solliciteerde niet naar het directeurschap van de samenwerkingsschool in Een. ‘Bewust niet. Ik was al snel van mening dat daar een frisse, nieuwe directeur zou moeten beginnen, niet iemand met een verleden. Ik heb vervolgens twee jaar geleden bij de Hekakker gesolliciteerd. Directeur Mathilda Oudman vertrok. Nee, ik ben helemaal geen carriereplanner. Ik had niet per se naar een grotere school gehoeven. Groot of klein, het maakt me helemaal niets uit. Het gaat mij om het gevoel dat ik bij een school heb.’ Dat Kemker de nieuwe sterke man in Norg zou worden, kwam voor velen bepaald niet als een verrassing. Kemker woont zo’n beetje op het schoolplein, zijn kinderen zitten op de school en zijn vrouw werkte er. ‘En toch was het geen ‘inkoppertje’. Ik heb de normale procedure doorlopen, maar was uiteraard content dat ik hier aan de slag mocht. Mijn vrouw en ik hebben toen ik aangenomen werd wel besloten dat zij de Hekakker zou verlaten. Dat leek ons beiden beter en gelukkig heeft ze het goed naar de zin op de Marke in Roden nu. En weet je, hoewel groter is het hier ook gemoedelijk. Ook hier tref ik betrokken ouders. Ik voel saamhorigheid. Ik durf best te zeggen dat ik bij deze school pas. En het feit dat ik op nog geen veertig meter van het schoolplein woon, is alleen maar mooi meegenomen. Ja, je zou dit een ideale situatie kunnen noemen en ik moet zeggen dat ik me vanaf het begin als een vis in het water heb gevoeld hier. Ik was natuurlijk niet bepaald onbekend, dat helpt zeker ook mee.’ De Hekakker werkt overigens niet met het door Kemker zo geroemde daltonsysteem. Dat is wel even wennen. ‘ Toch zie je ook hier facetten van dat onderwijs terug. In de nieuwste methodes wordt het kind steeds meer eigenaar van het eigen leren. Ze leren beseffen wat ze goed en minder goed kunnen en krijgen steeds meer zelf verantwoordelijkheid daar aan te werken, hoewel de leerkracht uiteraard altijd ondersteunt en coacht. En ja, ik ben ook voor het verbeteren van talenten van kinderen. En dus niet om alleen maar met de minder sterke punten aan de slag te gaan. Ik ben dan ook groot voorstander van het Zweedse onderwijssysteem. Ik geloof dat ieder kind anders is en unieke ambities en talenten heeft. Dat iedere leerling uitgedaagd moet worden om deze talenten en ambities te ontwikkelen. Onderwijs speelt hierin voor mij een cruciale rol. Scholen kunnen leerlingen verleiden uitdagende doelen te stellen en heldere criteria stellen. Hen stimuleren eigenaarschap te nemen voor hun eigen leren en daarmee te leren voor het leven. Oftewel: ‘life is what I make of it’. Op de Hekakker krijgen kinderen ook frequent de ruimte om hun (creatieve) talenten te ontplooien. Wat me verder aanspreekt is de prima samenwerking met het team van de Hekakker, buurman het Dr. Nassaucollege, de directe communicatie tussen school en ouders en uiteraard ben ik trots op ons natuurlijkschoolplein met daarin het omniveld. Ik denk dat je als school altijd moet proberen een zo positief mogelijke sfeer te creëren. Kinderen moeten met plezier naar school gaan. Het zorgen voor een zo optimaal mogelijk leerklimaat beschouw ik als één van mijn taken. De Lindehof en deze school lijken wel wat op elkaar. Het is alleen iets groter hier.’
Kemker stopte dit jaar ook als gedelegeerd voorzitter van Sportgala Noordenveld. ‘Ook achter die beslissing sta ik voor de volle honderd procent en ook hier heb ik dus geen traan om gelaten. Acht jaar geleden kreeg ik als voorzitter samen met mijn ijzersterke rechterhanden Sandra Schievels, Ineke van der Vlugt en Wim Feith het Sportgala op mijn bordje. We hebben niet meteen van alles veranderd, wel heeft het gala de afgelopen jaren een enorme vlucht genomen. We kregen gaandeweg wat meer budget, waardoor we het gala elke keer weer iets konden verbeteren. De acts mochten net even wat meer kosten en waren doorgaans dus ook net even wat beter. Je kunt de groei van het gala ook mooi zien aan het aantal stemmen dat uitgebracht wordt. Dat zijn er nu al, geloof ik, rond de 15.000. Dat is echt uniek. Een ander bewijs dat we samen met alle vrijwilligers iets moois hebben neergezet is wel het feit dat er elk jaar weer meer mensen naar de Pompstee kwamen. Ik ben van het Sportgala gaan houden. Zeker ook omdat het de breedtesport de aandacht geeft die het verdient. Persoonlijk heb ik altijd enorm genoten van bijvoorbeeld de sporters met een beperking. Natuurlijk kun je altijd discussiëren over winnaars. Dat blijft subjectief. Wel heb ik zelf alle juryvergaderingen bijgewoond en ik kan je melden dat er uiterst serieus te werk wordt gegaan. Daar vergissen mensen zich wel eens in. Neem zo’n Erwin van de Looi. Veel mensen dachten dat hij er voor zijn naam in zat, niets was minder waar. Ook Erwin breidde zich goed voor en kwam met een weloverwogen oordeel. Ook de deskundigheid van de jury is één van de oorzaken van het succes.’ Kemker maakte van alles mee. Verschillende presentatoren bijvoorbeeld. ‘Karin Mulder was en is de beste. Die weet alles en leest zich voortreffelijk in. We hebben het een aantal jaren geprobeerd met prominenten. Evert ten Napel vond ik een flop, zijn dochter Carry deed het beter, terwijl ook Jacques d’Ancona het prima deed. En ja, ik had een prima band met Ria Visser. Mensen dachten al dat ik voorzitter van haar fanclub was. Ria vond het geweldig in Roden. Door een verhuizing naar het buitenland is het bij slechts één keer gebleven. Ook geweldig vind ik de Ben Boers Oeuvreprijs. Ben was jurylid en overleed na een slopende ziekte. Daarna hebben we de oeuvreprijs naar hem vernoemd. Ik heb heel prettig met ben samengewerkt en krijg kippenvel als ik zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen op ons Gala zie. Een van hen reikt de prijs uit. Ik vind dat geweldig. Echt geweldig. Net als de oeuvreprijs zelf. Ondanks het feit dat het organiseren een pittige klus was, heb ik het met veel plezier gedaan. En toch ben ik gestopt. Je maakt op een bepaald moment een afweging. Mijn vrije tijd was schaars en ik heb simpelweg de voorkeur gegeven aan Gomos. Het trainen van voetballers is een ideale uitlaatklep, iets heel anders dan mijn werk. Het organiseren van het gala had toch veel raakvlakken. Ik ben dankbaar dat ik het acht jaar heb mogen doen. Nu mogen anderen het op hun manier invullen, zoals ook wij er onze eigen draai aan hebben gegeven. Wat me dierbaar is zijn de winnaars en de samenwerking met verschillende partijen en mensen. Het gaf me energie, het deed me goed als ik de Pompstee vol zag stromen en de sporters blij met hun prijs naar huis zag gaan.’
Zaterdag 28 januari zal hij er zijn. Dit keer zonder stress en zonder verplichtingen. ‘Natuurlijk ga ik. Ik ben gestopt, maar daarom ligt het gala me nog steeds na aan het hart hoor. Ik ga het gala nu eens anders meemaken. Ik ben zelf ook best benieuwd hoe dat me gaat bevallen.
NORG – Dat afscheid nemen niet per definitie iets is om heel erg verdrietig van te worden, dat bewees Han Kemker het afgelopen jaar wel. Eerst nam de directeur afscheid van school de Lindehof in Een en bovendien stopte hij als gedelegeerd voorzitter van Sportgala Noordenveld. Maar om nou te zeggen dat Kemker een emotioneel wrak is, bepaald niet dus. Als hij een hond zou zijn, zou hij de gehele dag kwispelend rondlopen. Momenteel is hij directeur van openbare basisschool de Hekakker in Norg. De vrije tijd die het stoppen als bestuurder van Sportstimulering Noordenveld opleverde, stopt hij tegenwoordig in de talentvolle voetballers van Gomos, want Kemker is trainer/coach van Gomos JO13-1. Over lachend afscheid nemen.
Kemker zal zijn periode op de school in Een, inmiddels opgegaan in samenwerkingsschool De Schans, nooit vergeten. En nee, dat is niet cliché, de opmerking komt uit zijn hart. Nooit meer, zo beseft hij, zal hij een zelfde sfeer treffen. Op geen enkele andere school zal de saamhorigheid zo groot zijn. ‘Ik ben er zeven jaar directeur geweest. Gemoedelijk. Dat woord schiet me te binnen als je me naar die periode vraagt. Ik werkte er in een team waarbinnen vertrouwen met een hoofdletter geschreven werd. Iedereen pakte zijn of haar verantwoordelijkheid, de sfeer was fantastisch. En dan doel ik niet alleen die tussen het onderwijzend personeel, maar ook de band met de ouders, medezeggenschapsraad en de oudervereniging kon niet beter. Moest er iets geregeld worden? Je hoefde maar te bellen en er stond wel weer iemand klaar. Dat zag je ook terug in de totstandkoming van Mfa de Schans in Een. Prachtig hoe de inwoners van het dorp dat samen hebben opgepakt’, zegt Kemker. Het afscheid was mooi. ‘We hadden vijf jaar eerder al een reünie gehouden, het leek ons niet goed dat nu weer te doen. Wel hebben we mensen de gelegenheid geboden om op een zaterdagmiddag nog eens in school te kijken. Van die gelegenheid werd verrassend veel gebruik gemaakt. Het was druk, het gezelschap bijzonder gemêleerd. We hebben als afscheid voor de kinderen en ouders een feestavond gehouden, op de laatste schooldag was er lasergamen in en om de school en we hebben de periode met de groep personeelsleden afgesloten met een etentje. De vaste mensen hebben allemaal een baan op de nieuwe samenwerkingsschool gekregen, een tijdelijke kracht werkt nu in Veenhuizen. Over één ding waren we het eens: zoiets als de Lindehof vind je nergens anders. Dit maak je slechts één keer in je leven mee als onderwijzer of directeur, je moet dus ook niet naar iets gelijks zoeken. Daar zijn we ons allemaal heel bewust van geweest toen we de schooldeur voor de laatste keer dicht deden.’
Behalve knus, gezellig en uniek, scoorde de school in Een ook altijd goed. ‘Dat kwam natuurlijk ook omdat we in kleine groepen werkten en kinderen dus automatisch meer aandacht en begeleiding kregen. De kinderen maakten enorm progressie, we haalden steevast hoge CITO-scores. Verder ben ik best trots dat wij als team het Daltononderwijs nog meer handen en voeten hebben gegeven.’
Kemker solliciteerde niet naar het directeurschap van de samenwerkingsschool in Een. ‘Bewust niet. Ik was al snel van mening dat daar een frisse, nieuwe directeur zou moeten beginnen, niet iemand met een verleden. Ik heb vervolgens twee jaar geleden bij de Hekakker gesolliciteerd. Directeur Mathilda Oudman vertrok. Nee, ik ben helemaal geen carriereplanner. Ik had niet per se naar een grotere school gehoeven. Groot of klein, het maakt me helemaal niets uit. Het gaat mij om het gevoel dat ik bij een school heb.’ Dat Kemker de nieuwe sterke man in Norg zou worden, kwam voor velen bepaald niet als een verrassing. Kemker woont zo’n beetje op het schoolplein, zijn kinderen zitten op de school en zijn vrouw werkte er. ‘En toch was het geen ‘inkoppertje’. Ik heb de normale procedure doorlopen, maar was uiteraard content dat ik hier aan de slag mocht. Mijn vrouw en ik hebben toen ik aangenomen werd wel besloten dat zij de Hekakker zou verlaten. Dat leek ons beiden beter en gelukkig heeft ze het goed naar de zin op de Marke in Roden nu. En weet je, hoewel groter is het hier ook gemoedelijk. Ook hier tref ik betrokken ouders. Ik voel saamhorigheid. Ik durf best te zeggen dat ik bij deze school pas. En het feit dat ik op nog geen veertig meter van het schoolplein woon, is alleen maar mooi meegenomen. Ja, je zou dit een ideale situatie kunnen noemen en ik moet zeggen dat ik me vanaf het begin als een vis in het water heb gevoeld hier. Ik was natuurlijk niet bepaald onbekend, dat helpt zeker ook mee.’ De Hekakker werkt overigens niet met het door Kemker zo geroemde daltonsysteem. Dat is wel even wennen. ‘ Toch zie je ook hier facetten van dat onderwijs terug. In de nieuwste methodes wordt het kind steeds meer eigenaar van het eigen leren. Ze leren beseffen wat ze goed en minder goed kunnen en krijgen steeds meer zelf verantwoordelijkheid daar aan te werken, hoewel de leerkracht uiteraard altijd ondersteunt en coacht. En ja, ik ben ook voor het verbeteren van talenten van kinderen. En dus niet om alleen maar met de minder sterke punten aan de slag te gaan. Ik ben dan ook groot voorstander van het Zweedse onderwijssysteem. Ik geloof dat ieder kind anders is en unieke ambities en talenten heeft. Dat iedere leerling uitgedaagd moet worden om deze talenten en ambities te ontwikkelen. Onderwijs speelt hierin voor mij een cruciale rol. Scholen kunnen leerlingen verleiden uitdagende doelen te stellen en heldere criteria stellen. Hen stimuleren eigenaarschap te nemen voor hun eigen leren en daarmee te leren voor het leven. Oftewel: ‘life is what I make of it’. Op de Hekakker krijgen kinderen ook frequent de ruimte om hun (creatieve) talenten te ontplooien. Wat me verder aanspreekt is de prima samenwerking met het team van de Hekakker, buurman het Dr. Nassaucollege, de directe communicatie tussen school en ouders en uiteraard ben ik trots op ons natuurlijkschoolplein met daarin het omniveld. Ik denk dat je als school altijd moet proberen een zo positief mogelijke sfeer te creëren. Kinderen moeten met plezier naar school gaan. Het zorgen voor een zo optimaal mogelijk leerklimaat beschouw ik als één van mijn taken. De Lindehof en deze school lijken wel wat op elkaar. Het is alleen iets groter hier.’
Kemker stopte dit jaar ook als gedelegeerd voorzitter van Sportgala Noordenveld. ‘Ook achter die beslissing sta ik voor de volle honderd procent en ook hier heb ik dus geen traan om gelaten. Acht jaar geleden kreeg ik als voorzitter samen met mijn ijzersterke rechterhanden Sandra Schievels, Ineke van der Vlugt en Wim Feith het Sportgala op mijn bordje. We hebben niet meteen van alles veranderd, wel heeft het gala de afgelopen jaren een enorme vlucht genomen. We kregen gaandeweg wat meer budget, waardoor we het gala elke keer weer iets konden verbeteren. De acts mochten net even wat meer kosten en waren doorgaans dus ook net even wat beter. Je kunt de groei van het gala ook mooi zien aan het aantal stemmen dat uitgebracht wordt. Dat zijn er nu al, geloof ik, rond de 15.000. Dat is echt uniek. Een ander bewijs dat we samen met alle vrijwilligers iets moois hebben neergezet is wel het feit dat er elk jaar weer meer mensen naar de Pompstee kwamen. Ik ben van het Sportgala gaan houden. Zeker ook omdat het de breedtesport de aandacht geeft die het verdient. Persoonlijk heb ik altijd enorm genoten van bijvoorbeeld de sporters met een beperking. Natuurlijk kun je altijd discussiëren over winnaars. Dat blijft subjectief. Wel heb ik zelf alle juryvergaderingen bijgewoond en ik kan je melden dat er uiterst serieus te werk wordt gegaan. Daar vergissen mensen zich wel eens in. Neem zo’n Erwin van de Looi. Veel mensen dachten dat hij er voor zijn naam in zat, niets was minder waar. Ook Erwin breidde zich goed voor en kwam met een weloverwogen oordeel. Ook de deskundigheid van de jury is één van de oorzaken van het succes.’ Kemker maakte van alles mee. Verschillende presentatoren bijvoorbeeld. ‘Karin Mulder was en is de beste. Die weet alles en leest zich voortreffelijk in. We hebben het een aantal jaren geprobeerd met prominenten. Evert ten Napel vond ik een flop, zijn dochter Carry deed het beter, terwijl ook Jacques d’Ancona het prima deed. En ja, ik had een prima band met Ria Visser. Mensen dachten al dat ik voorzitter van haar fanclub was. Ria vond het geweldig in Roden. Door een verhuizing naar het buitenland is het bij slechts één keer gebleven. Ook geweldig vind ik de Ben Boers Oeuvreprijs. Ben was jurylid en overleed na een slopende ziekte. Daarna hebben we de oeuvreprijs naar hem vernoemd. Ik heb heel prettig met ben samengewerkt en krijg kippenvel als ik zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen op ons Gala zie. Een van hen reikt de prijs uit. Ik vind dat geweldig. Echt geweldig. Net als de oeuvreprijs zelf. Ondanks het feit dat het organiseren een pittige klus was, heb ik het met veel plezier gedaan. En toch ben ik gestopt. Je maakt op een bepaald moment een afweging. Mijn vrije tijd was schaars en ik heb simpelweg de voorkeur gegeven aan Gomos. Het trainen van voetballers is een ideale uitlaatklep, iets heel anders dan mijn werk. Het organiseren van het gala had toch veel raakvlakken. Ik ben dankbaar dat ik het acht jaar heb mogen doen. Nu mogen anderen het op hun manier invullen, zoals ook wij er onze eigen draai aan hebben gegeven. Wat me dierbaar is zijn de winnaars en de samenwerking met verschillende partijen en mensen. Het gaf me energie, het deed me goed als ik de Pompstee vol zag stromen en de sporters blij met hun prijs naar huis zag gaan.’
Zaterdag 28 januari zal hij er zijn. Dit keer zonder stress en zonder verplichtingen. ‘Natuurlijk ga ik. Ik ben gestopt, maar daarom ligt het gala me nog steeds na aan het hart hoor. Ik ga het gala nu eens anders meemaken. Ik ben zelf ook best benieuwd hoe dat me gaat bevallen.
