RODEN – Dit jaar is het 50 jaar geleden dat de leerlingen van de examenklas van de MULO in Roden, lichting 1971, de basis legden voor hun verdere carrière. Vandaag komen de leerlingen van weleer, waarvan de meesten hun werkzame leven achter de rug hebben, bij elkaar om herinneringen op te halen en terug te kijken op de afgelopen 50 jaar. Wordt het een feest van herkenning? De ongenode gast, toch nog wel een aantal jaartjes jonger, besluit zich vandaag onder de reünisten te begeven. Na een aantal keren “ik herken jou echt niet” besluit ze haar identiteit bekend te maken en wordt ze meegenomen in de verhalen.
Initiatiefnemer Joop Posthumus, woonachtig in Zevenhuizen vertelt dat hij in Roden eens in gesprek kwam met iemand die vertelde over haar moeder. Dit bleek te gaan om Tjitske Meek, een meisje dat bij hem in de klas had gezeten. “Toen ik even later m’n schooldiploma uit 1971 vond en dacht, dat is nu 50 jaar geleden, heb ik Tjitske gebeld en een half uur later besloten we een reünie te organiseren. “We zouden dit houden in mei, maar nu zijn we blij dat dit niet door kon gaan.” Ze vonden namelijk nog maar kortgeleden hun oud-klasgenoot Claas Visser, die maar niet te vinden was. Dan is het ineens: “He, hallo Anna, wat leuk!” Met een enthousiaste groet komt de laatste dame Anna Boer binnen en ook zij plakt een fotootje van vroeger op de muur.
De ongenode gast komt in gesprek met Wim ten Cate. Hij herinnert zich de uitslag van z’n mondelinge examen frans nog goed. “Ik was een van de laatsten en had al een paar feestjes van klasgenoten gehad.” Hij zakte en moest het hele jaar overdoen. “Maar ik ben uiteindelijk goed terechtgekomen hoor”, lacht hij. Opnieuw is er een kreet van herkenning. Gea Akker vindt dit geweldig: “Soms zie je het in een oogopslag, soms moet je even goed kijken, maar Wim herken ik meteen.” Ze wijst daarna naar Anja Aalders, zij zijn al sinds de lagere school vriendinnen.”
Dan valt het oog van de ongenode gast op een wat oudere 65-plusser aan de bar. Ze probeert de heer Turksema, hij gaf frans en aardrijkskunde, uit te dagen door hem de meest ondeugende leerling aan te laten wijzen. “Die waren er echt niet”, zegt hij terwijl hij ondertussen probeert te achterhalen welke man voor hem is komen te staan. “Ik ben Wietse Bathoorn”, zegt hij. “Dat kan niet, dat was een klein mannetje”, aldus Turksema. Wietse vertelt hem dat hij pas op z’n 16e een groeispurt doormaakte.
Terwijl een groepje heren lachend herinneringen ophaalt mag de ongenode gast even inbreken. Lammert Keizer vindt dit een prachtig initiatief en hij laat weten dat hij als Rowôlmer een goede tijd had op de kleinschalige school in Roden. “Wij moesten nog examen doen in tekenen, wie bedenkt dat nog tegenwoordig.” “We moesten nog in 15 vakken examen doen. Ik ben geslaagd, ik weet alleen niet meer hoe”, voegt Claas Visser daaraan toe. Claas had een leuke tijd in Roden maar was wel een grote ondeugd. “Ik zat vaak bij de directeur op z’n kamertje.” Ruud Vriese weet nog goed hoe streng hij was, directeur Veldman. “Ik had als westerling geen goede reputatie en ben daardoor met enige moeite op school gekomen. Maar hij liet mij toe.” Veldman liet Ruud een paar maanden later weten dat hij zich goed gedroeg en dat het helemaal goed zou komen. De mannen vertellen alle drie in het onderwijs te hebben gewerkt. “Dat heerste daar blijkbaar op die school.”
Even verderop delen Henk Bakker, Henk Hagenauw en Marten de Vries met elkaar wat ze in hun werkzame leven hebben gedaan. “De leukste herinnering aan school?”, zegt Henk Bakker, “dat was toch echt het sportgebeuren.” “Ik vond de hele school één groot feest”, roept de andere Henk. “Weten jullie nog dat we de fietskelder niet fietsend in mochten?” Het laat zich raden waar de heren vroeger groot plezier aan beleefden.
Hennie Zijlstra en Tjitske Meek nemen de ongenode gast nog even mee naar een tafel waar wat oude schriften van Tjitske liggen. Maar wat daar vooral opvalt is het proefwerk frans van Tjitske waar met rode pen behoorlijk in is gestreept. “Kijk eens naar het cijfer wat ik kreeg, een -6.”
Dan is het tijd om de hele groep op de gevoelige plaat vast te leggen. Uitgelaten begeeft de groep zich naar buiten waar ze na de fotosessie nog gezellig met elkaar blijven kletsen. Ook de organisatoren van de reünie laten zich nog graag samen fotograferen. De ongenode gast neemt afscheid en wenst de reünisten nog veel plezier bij de pubquiz, het buffet en de live-muziek waarbij de voetjes vast nog wel van de vloer gaan.
